ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗ

Το παραμύθι της μοναξιάς του Αγίου Βασίλη
ΠΑΡΑΜΥΘΙ 15/11/2017

Ξεχωρίζω κάτι μπλε αστέρια δεν μπορώ να καταλάβω,

τι ώρα είναι μπορεί να είναι πριν τα μεσάνυχτα 

μπορεί να είναι μετά. 

Έχω χρόνο εδώ έτσι κι αλλιώς έχει σταματήσει, 

ξεχωρίσω κάτι μπλε αστέρια που μπορεί το χρώμα τους

να παίζει μέσα στο ασήμι και μέσα στο χρυσό. 

μπορεί όταν ένα φεγγάρι ξεμυτίσει μέσα από τα σύννεφα

να τα αλλάξει σε λίγο

και το μπλε να μην είναι τόσο μπλε σκούρο, 

να μην πλησιάζει το μαύρο . Μα να έχει κάτι ελπίδες

ασημένιο μέσα του. 

Θυμάμαι κάποιες άλλες εποχές από παραμύθια

 τότε που οι ελπίδες από αυτά που μας έλεγαν, 

δεν είχαν αυτό το μαύρο χρώμα 

δεν ήτανε σκιασμένες.  

Εξακολουθώ να κοιτάζω ψηλά εξακολουθώ να ελπίζω, 

εξακολουθώ να κάνω όνειρα μέσα σ’ αυτό το κρύο δωμάτιο

που το μόνο φως είναι τα αστέρια και ο μαύρος ουρανός. 

Το θέμα είναι ότι η σκέψη το θέμα είναι ότι οι ελπίδες 

το θέμα είναι ότι οι γιορτές που έρχονται,

Θα έχουν λίγη αγάπη από  θαμπό χρώμα

και δεν θα θυμίζουν το αύριο 

μα κάποιες παλιές εποχές. 

Προδόθηκαν όλα και οι αξίες,

μπορούμε να είμαστε καλύτεροι ίσως

μπορούμε αλήθεια να ελπίζουμε

ίσως,  

αυτά τα μικρά παιδιά που είναι πάντα στην σκέψη μου 

που μεγαλώνουν τόσο διαφορετικά, 

που έχουν μάτια τόσο διαφορετικά,

που σκέψεις τους γεννιούνται και ολοκληρώνονται

στο περιβάλλον μια γειτονιάς ενός σπιτιού 

και  από την αγάπη η το μίσος των ανθρώπων 

που περιφέρονται κοντά τους.

Βλέπουν  ακούνε και διδάσκονται 

από αυτά που τους προσφέρουν οι μεγαλύτεροι 

οι γονείς οι δάσκαλοι οι γείτονες 

και κάθε καρυδιάς καρύδι ,που μπορεί να επεμβαίνει 

στην ζωή ενός μικρού παιδιού. 

Μπορεί να τα πληγώνει προσφέροντας ψεύτικη αγάπη 

και λέγοντας τους ψέμματα για την αλήθεια. 

Μπορεί να τα κανακεύει  ρίχνοντας  μέσα τους 

την φωτιά και  τον όλεθρο, 

η μπορεί να αγωνίζεται  να τα καταφέρει,

και  πάντα   ένα ψέμα ένα ανόητο χαμόγελο 

η ένα παραμύθι να ξεπερνά την αλήθεια  της πραγματικότητας. 

Παραμύθι ναι παραμύθι λοιπόν    

που μόνο η χαρά  της αγάπης  μπορεί να δεχτεί

και να ξεπεράσει  τα ψεύτικα. 

Πλησιάζουν γιορτές και μέσα στην καρδιά μου,

μέσα στην ψυχή μου

άδειες φωλιές περιμένουν να γεμίσουν με τα στολίδια του κόσμου

και από εκεί  να τα πετάξουν σαν πουλιά απλόχερα 

παντού, με λέξεις λόγια και νοήματα  

μα άδειες είναι άδειες οι φωλιές μέσα μου 

και  δεν περιμένουν φέτος τίποτε, 

ούτε το δεντρό των Χριστουγέννων, 

ούτε το άγιο Βασίλη ούτε την γέννηση του χριστούλη

ούτε τον νέο χρόνο. 

Κάτι μέσα μου  λέει ότι φέτος δεν θα χιονίσει, 

ότι φέτος οι χιονάθρωποι δεν θα βγούνε στις γειτονιές, 

ότι τα κάλαντα φέτος δεν θα τα πούνε τα μικρά παιδιά, 

ότι δεν θα είναι όλα μαγικά φωτεινά και χαρούμενα 

μα θα είναι ένα άλλο παραμύθι που θα είναι όλα

σκοτεινά και  άσχημα ότι Θάνε όλα δύσκολα. 

Τα μικρά παιδιά  θα πάψουν να κάνουν όνειρα

θα πάψουν να  χαίρονται για αυτές 

τις τόσο μεγάλες στιγμές της ζωή τους, 

που ζυμώνουν τις ψυχές στους.

Ονειροπόλα βλέμματα ανήσυχα ματάκια 

πνοές κρατημένες και ανάσες, 

σαν βρυχηθμοί μικρών λιονταριών 

βγαίνουν από τις πονεμένες ψυχές.   

Ναι θα γίνουν όλα αυτά γιατί λένε φέτος

ο άγιος Βασίλης κουράστηκε,    

δεν έχει άλλα παιχνίδια χαράς,  είναι λυπημένος 

που  εδώ και πολλά χρόνια αθώες ψυχές μικρών παιδιών

που τα είχε προγραμματίσει   να πάρουν δώρα 

χάνονται     και δεν τα βρίσκει. 

Εκεί που μέσα στο σπίτι του λάμπουν οι διευθύνσεις 

που μένουν  και οι χώρες που ζουν,   ξαφνικά  σβήνουν όλα.  

Μεγάλη θλίψη λοιπόν ο καλός άγιος Βασίλης,  

τα παιδιά στην Συρία στην Ανατολία 

στο Αφγανιστάν στο Ιράκ 

στην Αφρική,  τα παιδιά των μεταναστών των προσφύγων 

τα παιδιά τα πεινασμένα ,τα παιδιά τα  κατατρεγμένα,

τα παιδιά τα σκοτωμένα.

Τα παιδιά τα  πνιγμένα στις θάλασσες της ζωής, 

χαμένες ελπίδες  χαμένα βιασμένα  πουλημένα παιδιά 

και δάκρυα,

Δάκρυα,

χωρίς ελπίδες για ένα αύριο παρ μόνο θλίψη 

και φόβος καταστροφή και όλεθρος 

κι εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο λίγοι όσο ο κανένας. 

Ποτέ ο άγιος Βασίλης δεν υπήρξε ποιο δυστυχισμένος   

στην ιστορία της γης...

Ξεχωρίζω κάτι μπλε αστέρια που γύρω τους

καίνε κόκκινες φωτιές δεν μπορώ να καταλάβω,

τι ώρα είναι μπορεί να είναι , πριν τα μεσάνυχτα 

μπορεί να είναι μετά ,ο χρόνος  εδώ έτσι κι αλλιώς

έχει σταματήσει.

Ξεχωρίσω κάτι μπλε αστέρια που μπορεί το χρώμα τους 

να παίζει μέσα στο ασήμι και μέσα στο χρυσό, 

μπορεί όταν ένα φεγγάρι ξεμυτίσει μέσα από τα σύννεφα

να τα αλλάξει  λίγο και το μπλε να μην είναι τόσο μπλε σκούρο

να μην πλησιάζει το μαύρο,

μα  να έχει κάτι ελπίδες από ασήμι μέσα του.

Θυμάμαι κάποιες άλλες εποχές από παραμύθια

τότε που οι ελπίδες από αυτά που μας έλεγαν 

δεν είχαν αυτό το μαύρο χρώμα δεν ήτανε σκιασμένες.  

Εξακολουθώ να κοιτάζω ψηλά εξακολουθώ να ελπίζω

εξακολουθώ να κάνω όνειρα μέσα σ’ αυτό το κρύο δωμάτιο

που το μόνο φως είναι τα αστέρια 

κι ο μαύρος ουρανός. 

Το θέμα είναι ότι η σκέψη το θέμα είναι ότι οι ελπίδες 

το θέμα είναι ότι οι γιορτές που έρχονται Θα έχουν αγάπη,  

η το θαμπό χρώμα απελπισίας 

και δεν θα φέρνουν την έλπίδα για το αύριο

 μα την δυστυχία απο κάποιες παλιές εποχές, 

τότε που ο Ηρώδης σκότωνε όλα τα πρωτότοκα στην Παλαιστίνη.

Προδόθηκαν όλα,  

ένας κόσμος που σκοτώνει τα παιδιά του 

είναι ένας προδομένος κόσμος,

μπορούμε να ζούμε και να παλεύουμε για ένα αύριο ίσως καλύτερο. 

Μεσάνυχτα παραμονή Χριστουγέννων

και ένα γέλιο σχίζει τον ουρανό χοχοχο! 

Ναι ήρθε  ήρθε πάλι   για αυτά τα καλά παιδιά που έμειναν

και θα γίνουν αύριο καλοί άνθρωποι

και για αυτά τα παιδιά που χάθηκαν όλα για ένα τίποτα.

Ναι ήρθε   γιατί το αύριο στα παραμύθια ξεπερνάει το σήμερα

και μας παει εκεί που η καλοσύνη 

μας χτυπάει την πόρτα της ζωής .

Ναι ήρθε όχι  για εμάς 

μόνο,μα και για τους άλλους

και κουβαλάει μαζί του όλες τις ψυχές

των αδικοχαμένων παιδιών ,

απ όλο τον κόσμο στο τελευταίο ταξίδι  της χαράς

μα είναι τόσο μεγάλη η ουρά των παιδικών ψυχών

που το γέλιο του Αγίου ακούγεται ακόμη ποιο βροντερό 

χαχαχα  και τρομακτικά απελπισμένο...

Το δωρο του για αυτές τις ψυχές

μέσα σε μια στιγμή 

μέσα σε μια βραδιά να ζήσουν την ζωή

που δεν θα ζήσουν ποτέ

αυτή την ζωή που τους  άνηκε  μα τους την έκλεψαν 

χοχοχο χοχοχο. 

Το παραμύθι  της  μοναξιάς του Αγίου Βασίλη 

τέλειωσε  το παραμύθι των δακρύων συνεχίζεται

καλά μου παιδιά  ...

Καλό μας ημέρωμα...
ΠΑΡΑΜΥΘΙ 
ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ 
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΓΕΩΡΓΙΤΣΑ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΚΙΤΣΟ