Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023

ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙ

ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ 

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙ 

                               Παραμύθι

Κοίταξε , κοίταξε , εκεί ψηλά στον ουρανό τόσες χιλιάδες αστέρια λάμπουν ,τόσο φωτεινά με τόσο όμορφες αποχρώσεις .

 Μπορεί μόνο εγώ να μπορώ να τα δω ,

ναι μόνο εγώ 

και ψάχνω ,ψάχνω ,να δω το δικό μου αστέρι θέλω να δω το πρόσωπό μου εκεί ψηλά στον ουρανό ,μπορεί να μη μιλάω καλά , μπορεί να μην με καταλαβαίνουνε οι πολλοί .Μπορεί όταν χαμογελάω 

να είναι  ένα χαμόγελο λύπης ,όχι μόνο χαράς ,μπορεί όταν τραγουδάω να μην καταλαβαίνουν τα λόγια μου ,

μα εγώ ,θέλω και να μιλάω 

και να χαμογελάω 

και να τραγουδάω και να κάνω αταξίες μα  πάνω απ’ όλα ,πάνω απ’ όλα ,αυτή τη στιγμή θέλω να δω το δικό μου το αστέρι στον ουρανό  κι εγώ να μαι ο πρίγκιπας .

Ω τι όμορφος ουρανός ,

Ω τι όμορφα χρώματα ,

Ω τι όμορφα Χριστούγεννα περιμένουμε τα ξέρουν, τα ξέρουν όλοι τα Χριστούγεννα ή μόνο εγώ , ξέρουν ότι αυτός ο μήνας ο Δεκέμβριος έχει τόσες πολλές γιορτές μα μία είναι η πιο σημαντική από όλες η  γιορτή των Χριστουγέννων η γιορτή της ζωής ; Ω θεέ μου ακόμη ψάχνω ψάχνω να βρω το αστέρι μου εκεί ψηλά ,θέλω να δω το πρόσωπό μου ,θέλω να δω αν αυτά τα γυαλιστερά αστέρια ,είναι καθρέφτες διαμαντένιοι που μπορούμε να δούμε το πρόσωπο μας , που μπορούμε

να δούμε έναν άλλον άνθρωπο ,αυτόν που είμαστε πραγματικά , όχι η εξωτερική μας εμφάνιση  μα η ψυχή μας αυτή που λάμπει αυτή που λάμπει εδώ στη γη  , μα δεν μπορούν να την δουν όλοι και δεν φταίω εγώ  , 

εγώ προσπαθω να σας μιλήσω να σας αγαπήσω να με νοιωσεται ,την βλέπει κανείς  ,βλέπει κανείς την ψυχή μου στη γη , η στον ουρανό ,γιατί νομίζουν όλοι ότι εγώ δεν έχω αστέρι εκεί ψηλά στον ουρανό και δεν μπορούνε να με δούνε ,

στ’ αλήθεια πως είμαι 

για  αυτό ψάχνω ψάχνω , κάθε νύχτα , κάθε ώρα ,κάθε λεπτό ,τα χρυσά δευτερόλεπτα μιας ζωής που δεν έχω ;

Μερικές φορές όταν πάω να κοιμηθώ και ο χρόνος είναι μόνο δικός μου ,τότε ανοίγω το παράθυρο και κοιτάζω 

πάνω ψηλά . Ψάχνοντας για το δικό μου αστέρι το μοναδικό .Να κοίτα κοιτά εκεί που σου δείχνω κοίτα θαρρώ ότι αυτό είναι το αστέρι μου ,αυτό το αστέρι μου μοιάζει ,αυτό το πρόσωπο θα ήθελα να ήμουνα ,αυτό το χαμόγελο να είχα , έτσι να ήτανε τα μαλλιά μου έτσι το πρόσωπο μου να ήτανε τόσο όμορφο ,να μη φεύγανε  η χαρά μου η λύπη μου σαν υγρασία από την ψυχή μου από το στόμα μου ;

Να μιλούσα όμορφα ,να μ’ αγαπούσανε να με κοιτούσαν να με θαύμαζαν ,όλοι με λατρεία και να γελούσα με χαρά ατελείωτα σκορπώντας αγκαλιές αγάπης  στον κόσμο !

Τα μάτια ,τα μάτια των άλλων ανθρώπων ,να μη γυρίζανε όταν με βλέπανε πολλές φορές με θλίψη  να με αγκαλιάζανε με στοργή ,να έπαιρνα την αληθινή στοργή με χαμόγελα και αγάπη που να μην είχε καθόλου λύπη  μέσα της ,την καταλαβαίνω την λύπη με πειράζει η λύπη ,με πειράζει όταν με αγκαλιάζουνε και μου λένε είσαι καλά ,είσαι ,είσαι το δικό μας αστέρι  είσαι όμορφος ,τα μάτια τους όμως λένε ψέματα είναι σαν φορτωμένες καταιγίδες βροχής  ! Με πειράζει όταν με λυπούνται θέλω να μεγαλώσω ,να γεράσω ,θέλω να έχω όνειρα ,θέλω να ζήσω με ανθρώπους να κάνω δική μου οικογένεια και να έχω γυναίκα ,το δικό μου αστέρι και να δημιουργεισω  να γεννήσω το δικό μου μέλλον, παιδιά τα μοναδικά μου δικα μου αστέρια στον ουρανό  που να τα βλέπω να είναι η αλήθεια μου !

Που να είναι το φως μου ,εκεί ψηλά ,

το δικό μου αστέρι ,να μην ψάχνω ,να το βρω να το βλέπω με την πρώτη ματιά.

Να μην ψάχνω να το βρω στον ουρανό 

και να μην το γνωρίζω ,

θέλω το δικό μου αστέρι που να είμαι εγώ .

Αχ κοίτα κοίτα , κοίτα , εκεί που σε δείχνω με το χέρι μου κοιτά εκεί ψηλά είναι αυτό το όμορφο αγόρι εγώ με τα όμορφα μαλλιά σου λέω , με το όμορφο πρόσωπο με τα έξυπνα ευτυχισμένα μάτια που γελάει και τραγουδάει ,που είναι χαρούμενος , αχ αυτό είναι το αστέρι μου όχι όλα τα άλλα δε με  μοιάζουν όλα τα άλλα μόνο αυτό μαρέσει αυτό το δικό μου το αστέρι εκεί ψηλά ,εκεί ψηλά στον ουρανό  και δίπλα ένα άλλο αστέρι ένα αστέρι φωτεινό που μέσα του βλέπω μία ταπεινή φάτνη και ένα μικρό μωρό ωχ θεέ μου τι θαύμα τι όμορφες γιορτές φέτος.

Τι όμορφες γιορτές , πόσο ευτυχισμένος είμαι που είδα το δικό μου αστέρι ,δίπλα σε ένα άλλο αστέρι που γεννήθηκε  τα τόσο παλιά χρόνια πριν  για να φωτίσει τη γέννηση του Χριστού μας !

Κοιτάξτε εκεί ψηλά είμαι εγώ 

ένας Άγγελος μέσα στον χρόνο με τα χρυσα δευτερόλεπτα ,τα δικά μου ,σας τα χαρίζω μόνο για να χαμογελάσετε ευτυχισμένοι , όπως εγώ τώρα…

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ  ΣΩΤΗΡΗΣ


Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2022

Η ΜΙΚΡΗ ΔΡΥΑΔΑ

Η ΜΙΚΡΗ ΔΡΥΑΔΑ
παραμύθι 12/12/22
Ω! τι χαρές μέσα στο χρυσοπράσινο δάσος με τις βελανιδιές και τα ψηλά έλατα, τις καστανιές ,τις οξιές ,τους δρυς τα πεύκα και τα θεόρατα πλατάνια! Ένας γλυκός αέρας χειμωνιάτικος έδινε τον ρυθμό σ΄ ένα γλέντι μιας όμορφης νύμφης , μιας μικρής Δρυάδας , που γεννήθηκε το πρωί, όταν το χιόνι σταμάτησε να στροβιλίζεται πέφτοντας μέσα από τα κρύα σύννεφα αυτό το πρωινό του Δεκέμβρη περιμένοντας κι αυτό να γεννηθεί στη φύση, μια νέα πριγκίπισσα του δάσους , η μικρή Δρυάδα του παραμυθιού μας, η μικρή Ίριδα .
Σήμερα άλλαξε όλη η διάθεση του δάσους .Όλα τα δέντρα μιλάνε μεταξύ τους με την γλώσσα των φύλλων, το θρόισμα και στέλνουν τα νέα στα φαράγγια στα ποτάμια στις πλαγιές των βουνών . Eίναι καταχαρούμενα που υποδέχθηκαν μια τόσο όμορφη ύπαρξη στην συντροφιά τους. Κουνιούνται από τον αέρα όλο χαρά κι αναστενάζουν με ρυθμούς ευτυχισμένους. Ναι, σήμερα γεννήθηκε μια καινούρια Δρυάδα. Πρόσκληση και πρόκληση , να μαζευτούν όλες οι νεράιδες , όλες οι πριγκίπισσες , οι Δρυάδες ,οι Ναϊάδες ,οι Kένταυροι ,οι θεοί και οι βασιλιάδες , οι φτωχοί και οι πλούσιοι και οι κυράδες ,τα ξωτικά, οι Καλικάντζαροι και οι αρχοντάδες ,οι Νύμφες και οι Αμαδρυάδες και να τιμήσουν αυτήν την ψυχή που γεννιέται μέσα σ΄ ένα καινούριο δέντρο, που άτολμα σηκώνεται από την γη και απλώνει τα τρυφερά κλαδάκια του σαν χεράκια , μαζί με την ψυχή από μια νύμφη που θα το συνοδεύει όλη του την ζωή . Είναι όλο το Δάσος προσκαλεσμένο σε αυτή τη γιορτή της βάφτισης που θα γίνει για μία νέα ζωή για μία πριγκίπισσα, μία νύφη, μία Δρυάδα .
- Όλοι από τη θέση σας να τιμήσετε στη γη και στον ουρανό την βάφτιση της Ίριδας της ζωής ακούστηκε να λέει μια γέρικη βελανιδιά.
Αχ! τι παραμύθι! Τι μαγική στιγμή! Αυτό το πρωινό του Δεκέμβρη πριν από τις όμορφες γιορτές των Χριστουγέννων να μαζευτούν τόσα μαγικά Ξωτικά, Νύμφες, ψυχές του δάσους , για να υποδεχθούν με τις μαγικές δοξασίες των Μάγων, των θεών και των ανθρώπων αυτήν την μικρή πανέμορφη Δρυάδα που γεννήθηκε μαζί με ένα όμορφο πλατάνι μέσα στο δάσος. Το πνεύμα του δάσους χαρίζει ευωδιές ευτυχίας , εκδηλώσεις λατρείας και χαράς , για την γέννηση της μικρής Δρυάδας , Ίριδας !
Πάντα τα παραμύθια είναι τόσο όμορφα γιατί έχουν όμορφο τέλος και σήμερα είναι πανέμορφο , γιατί έχει μια όμορφη αρχή , μιας καινούριας ζωής που θα κρατήσει αιώνες χαράς και θα μας γεμίσει με χαρές , όνειρα και δοξασίες, παραμύθια και ιστορίες , ευτυχισμένες στιγμές και λαμπερά όνειρα για περιπέτειες που θα τις ζήσουν αυτοί που μένουν σ΄ αυτό το υπέροχο μυθικό παραμυθένιο δάσος , με τα τόσα πολλά χρώματα αυτής της εποχής , πρασινωπό, πορτοκαλί , κίτρινο , αλλού χρυσαφί ,αλλού κόκκινο και μ΄ ένα κατάλευκο χιόνι να πασπαλίζει και να δίνει λευκές ανταύγειες , σ΄ όλες αυτές τις θεϊκές αποχρώσεις ουρανού και γης , Δύσης και Ανατολής ! Αυτή η μικρή Δρυάδα λοιπόν ήταν η Ίριδα, η ευτυχία σ΄ όλο το δάσος, που αποφάσισαν οι κάτοικοι του με την μυστική γλώσσα , το θρόισμα των φύλλων να συνεννοηθούν μεταξύ τους όλα τα δέντρα και να πάρουνε μία σημαντική απόφαση , ότι το όνομα της Δρυάδας θα είναι Ίριδα της ζωής και θα την φωνάζουν Ίριδα .
Ω! τι χαρές ! Τι γιορτές για αυτήν την όμορφη ψυχή, για αυτήν την όμορφη αιώνια ζωή που ο κύκλος της θα είναι τόσο μεγάλος και τα χρώματα της όλα τα μαγικά χρώματα του δάσους! Ένα δάσος που μέσα του υπάρχουν όλες οι ευτυχισμένες υπάρξεις που μας ζωντανεύουν στα όνειρα και μας πηγαίνουν βόλτες σε κρυφούς και φανερούς κόσμους αγάπης , περιπέτειας και εξερεύνησης μέσα σε τόσες αφιερωμένες ψυχές που ανακαλύπτουμε ίσως ότι μπορεί να είναι και οι καλές ψυχές όλων αυτών των ανθρώπων που αγωνίστηκαν για την καλοσύνη, για την πρόοδο, για την αγάπη και τις ευτυχισμένες στιγμές μεταξύ μας. Μπορεί λοιπόν να είναι ο παράδεισος αυτό το παραμυθένιο δάσος και οι Δρυάδες, οι Αμαδρυάδες, οι Ναϊάδες και οι Νύμφες το καλό , οι καλές ψυχές που ξαναγεννιούνται για να μείνουν αιώνια μέσα σ’ αυτόν τον υπέροχο παράδεισο; Έναν παράδεισο που ορίζεται κάπου ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, όπου οι καλές ψυχές περιμένουν τη σειρά τους μέχρι να ξαναγυρίσουν μέσα στις ψυχές των ανθρώπων για μια ακόμη ευκαιρία, να προστατεύσουν ένα άνθρωπο που θα γεννηθεί ένα αγοράκι ή ένα κοριτσάκι , που θα γίνει ευτυχισμένο με μια τόσο όμορφη ψυχή.
Αχ! τα όνειρα και τα παραμύθια δεν έχουν τέλος και η φαντασία ούτε και αρχή μόνο συνέχεια μας οδηγάει στη μαγεία της ζωής ! Αρκεί εμείς οι άνθρωποι να μπορούμε να την βρούμε και να την δούμε , να νιώσουμε ότι το αύριο είναι όπως η ψυχή μιας όμορφης,
ευαίσθητης, απροστάτευτης, μικρής Δρυάδας και όταν μας δοθεί η ευκαιρία να την αγκαλιάσουμε σαν μια όμορφη παλιά γνωστή που μας ανήκει μα και της ανήκουμε .
Ω! τι μεγάλη χαρά σήμερα στο δάσος! Σ’ αυτό το δάσος που μέσα είναι όλος ο κόσμος. Πλησιάζουν οι γιορτές το Χριστουγέννων . Πλησιάζει ο καινούριος χρόνος που θα μας βρει όλους ευτυχισμένους να γιορτάσουμε όχι μόνο τη γέννηση του Χριστού μας ,όχι μόνο την έλευση του νέου χρόνου , μα και την γέννηση της μικρής Δρυάδας, της Ίριδας της ζωής .Αυτής που θα μας κάνει να νιώσουμε την ευτυχία που βρήκαμε τον τόπο , που γεννιούνται οι ψυχές μας. Αυτές οι ψυχές οι χαμένες που όταν της έχουμε δεν τις δίνουμε σημασία και τις αφήνουμε να πονάνε ,να λυπούνται , να κλαίνε , μα και πολλές φορές να χαμογελάνε γιατί είναι μέσα μας μέσα στον άνθρωπο που αξίζει την ευτυχία, όταν αγωνίζεται για το καλό και την αγάπη .
Ω! τι μεγάλη γιορτή ! Τα καινούργια Κάλαντα θα μας κάνουν να τραγουδάμε για τις ψυχές , που περιμένουν τον άνθρωπο και να θυμόμαστε την μικρή Ίριδα που τόσο όμορφα ζεστά υπέροχα ,την αγκάλιασε ένα ολόκληρο δάσος , περιμένοντας τον άνθρωπο για να του δώσει την ψυχή της Ίριδας της ζωής …
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Παραμύθι
ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2018

ΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΑ ΜΑΝΙΤΆΡΙΑ


ΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΑ  ΜΑΝΙΤΆΡΙΑ
Παραμύθι  27 11 2018

Ω ναι ναι...
Τα χριστουγεννιάτικα μανιτάρια τα ξέρετε,
είναι αυτά τα μανιτάρια τα χρυσά τα πότε κόκκινα 
τα πότε ασημένια 
που βγαίνουνε τα Χριστούγεννα.
Βγαίνουνε πάντοτε τις μέρες των Χριστουγέννων
και βγαίνουνε σε όμορφα μέρη με  θέα και ορίζοντα 
εκεί που τα δάση αφήνουν την ευκαιρία 
και δεν είναι καλυμμένα από το χιόνι
αφήνουν μερικά κομμάτια γης για να μπορούνε να βγούνε
τα χρυσά ασημένια κόκκινα μανιτάρια του Χριστουγέννων.
Σαν χριστουγεννιάτικα στολίδια που λάμπουν 
να φωτίσουν και να ομορφύνουν το δάσος.
Δίπλα στα δέντρα δίπλα στα πανέμορφα έλατα 
δίπλα στα πανέμορφα πεύκα στα κυπαρίσσια
δίπλα  στις όμορφες καστανιές
δίπλα σε αυτά τα υπέροχα δέντρα που στολίζουνε
 τα όμορφα βουνά
σαν στολίδια του κόσμου. 
Η ιστορία μας το παραμύθι μας μιλάει σήμερα 
για δύο ερωτευμένα μανιτάρια
δύο μανιτάρια που είχανε γνωριστεί κάποια φορά 
Χριστούγεννα 
κάτω από ένα υπέροχο έλατο όταν τυχαία βγήκαν
μαζί ένα όμορφο βράδυ Χριστουγέννων.
Την ίδια ώρα το ίδιο λεπτό και έμειναν μέσα 
στη ασημοστόλιστη νύχτα
να θαυμάζουν το ένα το άλλο τι θαυμάσια 
γαλαζοπράσινα μάτια
είχαν και τα δύο. 
Τι ομορφιά, έλουζε σαν φως επάνω της 
 η γοητεία των Χριστουγέννων
 ο χρυσούλης ένα σπάνιο μοναδικό μανιτάρι
 που αναπνέει  μόνο στην μαγεία των Χριστουγέννων 
και η ασημένια λες και είναι νεράιδα 
από τους δρόμους του φεγγαριού
ήταν σαν δυο μοναδικοί άγνωστοι 
δυο πανέμορφα μανιτάρια.
 Σ ένα μαγικό κόσμο στον κόσμο των μανιταριών
των Χριστουγέννων
που όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά
ερωτεύθηκαν ο Χρυσούλης την Ασημένια
 κι η Ασημένια τον Χρυσούλη, 
έμειναν αποσβολωμένοι  έκπληκτοι να κοιτάζονται τρυφερά
να αναπνέουν μαζί 
και να προσπαθούν να αγγίξουν το ένα μανιτάρι το άλλο, 
μα η απόσταση 
που ήταν μηδαμινά μικρή δεν άφηνε  όμως 
να αγγίξουν τα πρόσωπα τους
που ήταν παγωμένα και κατακόκκινα από το κρύο
να αγκαλιαστούν να ζεσταθούν
δεν έπρεπε να είναι απέναντι μα δίπλα μαζί να φυτρώσουν. 
Ω τι αδικία.
Θέλω να σε κοιτάω στα μάτια κι να σ αγγίζω κι να αισθάνεσαι
την ψυχή μου ποσό κοντά σου είναι 
να αισθάνεσαι αυτές τις λίγες ώρες που μας χαρίζονται
κάθε φορά τα Χριστούγεννα
πόσο σημαντικές είναι για εμένα 
και για εμένα είπε γιομάτη 
 ευτυχία η  ασημένια το μανιτάρι.
Ω ποσό ευτυχισμένη με κάνεις θα περιμένω,
θα περιμένω όσο κι αν χρειαστεί 
όσα χρόνια όσους αιώνες κι αν χρειαστούν, 
ποιος ξέρει κάποτε
κάποια μαγικά Χριστούγεννα
ίσως βγούμε δίπλα δίπλα μαζί 
 τότε θα αγκαλιαστούμε σφιχτά 
και δεν θα μας ξανά χωρίσουν ποτέ .
Πάντα στο μέλλον 
από τότε θα είμαστε αχώριστοι αγαπημένοι
και θα ζούμε αυτήν την μαγική νύχτα
μαζί με τον χριστούλη μαζί με τα λαμπερά αστέρια 
που στολίζουν τον ουρανό
Ω τι όμορφα όνειρα για τα δυο μανιταράκια
 τι ευτυχισμένες  
ελπίδες
όλα τα επόμενα Χριστούγεννα  μαζί μόνο μαζί 
αγκαλιασμένοι. 
Ω τι όνειρα 
 Ω τι  ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για το μέλλον
από δυο τόσο όμορφα  μανιταρακια 
τον Χρυσούλη κι την ασημένια 
που αγσπιόντουσαν τόσο μα τόσο πολύ.
Ποιος να τ ακούσει και να μην τους καταλάβει 
πως θρόιζαν
και μιλούσαν για έρωτα
αυτήν την τόσο όμορφη νυχτιά που το χιόνι είχε σκεπάσει 
φέτος τα πάντα. 
Ακόμη κι ο Χρυσούλης και η ασημένια που τους προστάτευαν
τα κλαδιά 
του μεγάλου έλατου 
με το ζόρι είχαν την μυτούλα έξω από το χιόνι κι ανάπνεαν 
μα ήταν τόσο καλά 
που μπορούσαν και κοιταζόταν στα μάτια 
είχαν τόσο ευτυχισμένες ελπίδες
μέσα σ αυτήν την λαμπερή χριστουγεννιάτικη νύχτα 
για τον έρωτα τους τα σχέδια τους
για το μακρινό μέλλον  
ω τα  υπέροχα  μάτια πόσο ερωτευμένα ήταν
γαλαζοπράσινα σε χρυσό και ασήμι.
Εκείνο το βράδυ  έτυχε να περνάει  από εκεί κοντά 
ο βασιλιάς των χιονανθρώπων,
με την μαγική του σκούπα. 
Άκουσε  τα απελπισμένα ερωτευμένα
λόγια του χρυσούλη και της ασημένιας
και κρυφογέλασε , 
που ξέρεις στα παραμύθια όλα γίνονται αληθινά
καμιά φορά...
Είναι αυτή η συνήθεια των ανθρώπων 
αυτό το βόλεμα της σκέψης
που χάνεται εκεί μέσα η ψυχή.
 Όμως αυτό συμβαίνει μόνο στους ανθρώπους
 που όταν κάνουν λάθη 
δεν μπορούν εύκολα να τα διορθώσουν και καμία φορά 
χάνουν και την ζωή τους μέσα σε τραγικά λάθη.  
Όχι όμως στο κόσμο τον μαγικό κόσμο των μανιταριών. 
Παραμονή Χριστουγέννων 
πάλι ξημέρωσαν όλα ήταν τόσο μαγικά 
στο μεγάλο δάσος,
χρυσοΰφαντος ο ήλιος αχνοφέγγει μέσα από τα σύννεφα 
πάνω στις χιονισμένες πλαγιές 
των βουνών και στα σκεπασμένα έλατα 
που σαν παλτό το χιόνι 
προσπαθούσε λες να τα προστατέψει, να τα ζεστάνει. 
Χιλιάδες χρώματα σχημάτιζαν ένα υπέροχο χαλί
από τον ουρανό λες και προμήνυαν κι αλλά χαρμόσυνα γεγονότα,
εκτός από την θεία γέννηση του Χριστού. 
Καφέ χρυσό κόκκινα χρώματα 
ξεπρόβαλαν κάτω από το χιόνι 
σε μια πανδαισία  χρωμάτων,
που έπαιζαν με το πράσινο των δέντρων
 και το λευκό του χιονιού 
σ ένα μαγικό παιχνίδι χρωμάτων
της φύσης, 
εκεί κάτω από ένα έλατο μεγάλο που δεν άφηνε
 το πολύ χιόνι να σκεπάσει
 την γη μα το κουβαλούσε όλο στα κλαδιά του. 
Ναι εκεί τι λέτε, ναι ναι δυο μικρά μανιταρακια 
ένα χρυσό και ένα ασημί
 έβγαλαν τα κεφαλάκια τους
 δίπλα δίπλα μαζί . 
Εεεε με σπρώχνεις είπε η ασημένια 
κοιτώντας τα γαλαζοπράσινα μάτια 
του Χρυσούλη,
Ω ναι μια λάμψη χαράς,
θυμήθηκαν θυμήθηκαν. 
Ω  η ευτυχία επιτέλους ήρθε 
αυτά τα μαγικά Χριστούγεννα 
να τους δώσει αυτό που τόσα χρόνια ήθελαν  να είναι μαζί. 
Αγκαλιάστηκαν σφιχτά γεμάτα χαρά που επιτέλους πήραν 
το ποιο μαγικό δώρο του κόσμου
να είναι μαζί φέτος τα Χριστούγεννα.
Θα είναι τα ποιο ευτυχισμένα 
για τον Χρυσούλη και την ασημένια
τα δυο πανέμορφα μανιταράκια που θα είναι αγκαλιασμένα 
αυτήν την υπέροχη νύχτα
Ίσως κι εμείς οι μεγάλοι και εσείς τα μικρά παιδιά θα πρέπει 
να έχετε ένα μικρό χριστουλη μέσα στην ψυχή σας,
να σας γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία για το αύριο 
όπως η ασημένια και ο Χρυσούλης τα δυο αγαπημένα
 σφιχταγκαλιασμένα μανιταρακια  
Που βγαίνουν χριστουγεννιάτικα κάθε χρόνο
να ομορφαίνουν την φύση πάντα αγκαλιασμένα,
 με πολύ αγάπη θα έλεγα εγώ.
Καλές γιορτές 
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Παραμύθι ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

Ζωγράφος ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΟΚΑ

Η ΜΙΚΡΗ ΚΑΡΒΟΥΝΟΣΚΟΝΗ

Η μικρή καρβουνόσκονη...
παραμύθι   23 10 2018

Ναι ναι  ποσό μ αρέσει η φωτιά,  
ναι αυτή η κοκιννοχρυση λάμψη 
που με φέρνει τόσο κοντά σε εσάς 
και στο παραμύθι μας, το δικό μας παραμύθι.
 Ναι για εμάς όλους ,ναι για εσάς όλους,
 εμείς 
σ αυτό το παραμύθι είμαστε τα ξωτικά
 και οι νεράιδες
 που μεταμορφώνονται, 
και εσείς οι καλοί άνθρωποι και τα παιδιά 
που αγαπάνε τις ιστορίες τα παραμύθια,
 και θ αγαπήσουν και την καρβουνόσκονη,
 την μικρούλα καρβουνόσκονη που απομένει,
 μετά από μέρες φωτιάς 
μόνη σ ένα τζάκι.
 Εκεί μέσ την μοναξιά της νύχτας, μεταμορφώνεται 
σ ότι θέλει , μα ποιος να τα ξέρει όλα αυτά 
ποιος να τα δει αυτά τα μαγικά, 
παρά μόνο τα χρυσά λαμπερά αστέρια 
μέσα στον χειμωνιάτικο νυχτερινό ουρανό, 
που τα βλέπουν όλα που τα ξέρουν όλα 
έτσι το μαγικό απόβραδο αυτή η μικρούλα,
 αφού στην αρχή έβγαινε σαν σύννεφο καπνού 
μέσα από το τζάκι του σπιτιού, 
μετά έπαιρνε την μαγική μορφή της μικρούλας
καρβουνόσκονης, 
ενός πανέμορφου μελαχρινού  κοριτσιού 
και μετά  γινόταν μέσα στην νυχτιά ότι  ήθελε.
 Ένα δέντρο που μιλούσε, ένα πουλί που πετούσε,
 ένα όμορφο ζώο που έτρεχε μέσα στο δάσος,
 μια νεράιδα ,ένας πρίγκιπας, ένα όμορφο ξωτικό
ένα ψαράκι σε μια λίμνη μικρή, 
μια αρκούδα σ  ένα μεγάλο βουνό.   
Ήταν ευτυχισμένη η μικρή καρβουνόσκονη 
κι είχε τόσες ιστορίες που ήξερε, 
που μπορούσε να πει ,τόσες αλήθειες τόσες ζωές
τόσα χρόνια τόσες εμπειρίες  που γράφονταν
 μέσα από το κάψιμο μιας φωτιάς, 
που έπαιρνε τόσες ανάσες τόσες αγάπες
 και τις έκανε σύννεφα ξεχασμένα πολλές φορές... 
Είχε τόσες γνώσεις με τα χρόνια με τους αιώνες
 και βοηθούσε βοηθούσε αυτούς που την είχαν ανάγκη.
Ναι ναι θα αγωνιστής για την ζωή σου,
 ναι ναι θα αγωνιστής για την ψυχή σου, 
έλεγε η μικρή καρβουνόσκονη κάθε φορά 
που συναντούσε 
κάποιον απελπισμένο κάποιον ταλαιπωρημένο.
 Γιατί καμένη κι αυτή ήξερε,
  ήξερε ιστορίες ,
ήξερε παραμύθια ήξερε ζωές πικραμένες 
η και χαμένες ψυχές ταλαιπωρημένες, 
που έψαχναν για ορίζοντες σε μια ζωή γιομάτη πίκρες.
  Η και χαρές πολλές φορές που χάνονταν,
 πίσω από θολούς ουρανούς μέσα στην καταχνιά
 μιας συννεφιασμένος νύχτας.
 Μέσα σε καπνούς από φωτιές 
που ξεπηδούσαν από τις καμινάδες των σπιτιών
 χορεύοντας εκεί στα σκοτεινά, 
μαζί με τα ξωτικά ,τις χιλιάδες χαμένες ιστορίες. 
Η μικρή μας 
 καρβουνόσκονη  το μικρό όμορφο κοριτσάκι 
που έπαιρνε την μορφή της 
μέσα από το καπνισμένο τζάκι, ήταν στην αρχή 
σαν θολό σύννεφο σαν αναπνοή που άχνιζε  
σηκώνονταν οι στάχτες κι έπαιρναν σχήμα, 
 ήταν τόσο όμορφη με υπέροχα μαύρα μαλλιά 
μάτια μαύρα από τα κάρβουνα 
και ένα υπέροχο  γκρι χρώμα φόρεμα, 
που απεικόνιζε επάνω λες όλη την φύση 
από τα δάση και τα διάφορα λουλούδια 
που είχαν χαθεί μέσα στις φωτιές της ψυχής της.
  Έτσι της άρεσε να μεταμορφώνεται όταν ήταν μόνη
 η πανέμορφη μελαχρινή μας αιθέρια καρβουνόσκονη
  τα Χριστούγεννα γινόταν ένα λαμπερό
 χριστουγεννιάτικο δέντρο,
 σ ένα ολόκληρο δάσος  στην πλαγιά ενός βουνού, 
η δίπλα  στο τζάκι  ενός σπιτιού. 
Η σ ένα μοναστήρι στην κορφή του μια χρυσή καμπάνα, 
η ένας άγγελος μπρούντζινος σε μια πόρτα 
μπορεί κι ένα σύννεφο, η ένας ήλιος, 
η σ ένα ψεύτικο μα τόσο αληθινό αστέρι,
 η και μια πυγολαμπίδα μέσα στην νύχτα. 
Μα πολλές φορές γινόταν
 και τα λαμπερά μάτια ενός ζώου 
που έβλεπε τα πάντα μέσα στην νυχτιά,
 μέσα στην ζωή.   
Οι χιλιάδες εικόνες της φύσης 
από τις ζωές και τις ιστορίες,
 μεταμόρφωναν αυτό το όμορφο μικρό σύννεφο
 κάρβουνο σκόνης, με μια μαγική δύναμη, 
σ ότι ποιο όμορφο ονειρευόταν η ψυχή της. 
Ήταν μέρες Χριστουγέννων,
  βράδυ μετά τα μεσάνυχτα
 και η μικρή μας καρβουνόσκονη σηκώθηκε 
σαν ένα μικρο σύννεφο από το τζάκι.  
Είχε αποφασίσει ότι φέτος τα Χριστούγεννα
θα τα περνούσε σ ένα σπίτι, που η θλίψη ξεχείλισε
 όταν πέρασε από κοντά του. 
Έλα κοντά μας μικρή νεράιδα καρβουνόσκονη 
της είπε η θλίψη,
  χάθηκαν οι γονείς από εδώ, 
χάθηκαν όταν ένας άδικος χιονιάς τους σκέπασε 
πηγαίνοντας να κάνουν δουλειές στα χωράφια, 
για να μπορούν να ταΐσουν τα τέσσερα παιδιά τους 
και αυτές της μέρες είναι μόνα τους, 
μόνο οι πίκρες τα συντροφεύουν εγώ η θλίψη,
 η καταχνιά, η πείνα ,το κρύο.  
Σαν άγγελοι ξεχασμένοι μόνοι σ ένα σπίτι, 
χωρίς φως χωρίς ζέστη μόνο με χαμένες ελπίδες,
 μόνο με πονεμένη την αγάπη σε μια κρύα γωνία 
για τους γονείς,
 μόνο με την απελπισία και τον πόνο να τους κάνει παρέα. 
΄Ετσι αυτήν την βραδιά την βραδιά των Χριστουγέννων 
η μικρή  Καρβουνοσκονίτσα, 
το μικρό μας μελαχρινό κοριτσάκι με την τεράστια δύναμη 
πήγε στο σπίτι με τα τέσσερα παιδιά 
κι εκεί έγινε όλα,
 σ αυτό το μαγικό βράδυ. 
Έγινε το φως  της ζωής, έγινε η ζεστή της ψυχής 
κι άναψε  στο σπίτι, 
έγινε το δέντρο που στόλιζαν τα τέσσερα αδελφάκια, 
έγινε οι χαρούμενοι γονείς που μόνο αγάπη 
και φιλιά είχαν να δώσουν μια τέτοια βραδιά
  και έγινε τα πολλά γλυκά και τα φαγητά 
μέσα στο σπίτι, και το κατάλευκο χιόνι 
που έπεφτε απαλά έξω. 
Η μικρή μας καρβουνόσκονη έγινε τα πάντα για τα παιδιά 
μέσα στα όνειρα τους,
 αυτά χαμογελούσαν ευτυχισμένα. 
Τις πρώτες πρωινές αχτίδες της μέρας 
με την γέννηση του Χριστούλη, να την γιορτάζει όλη η φύση
 χτυπώντας οι καμπάνες στα χωριά στις εκκλησίες 
δεν άλλαξε τίποτε σ αυτό το σπίτι, 
η πραγματικότητα άλλαξε.
 Σηκώθηκαν το πρωί τα τέσσερα αδελφάκια 
όλα ήταν χαρούμενα και ζεστά στο σπίτι 
δεν υπήρχε ούτε η θλίψη ούτε η καταχνιά
 παρά μόνο οι γονείς και τα παιδιά μέσα σε τόση ομορφιά 
και το πιο όμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου. 
Τα τέσσερα αδελφάκια έφαγαν το πρωινό 
και είπαν στους ευτυχισμένους γονείς
 ότι θα πάνε να τραγουδήσουν να καζαντίσουν 
την γέννηση του Χριστού όλο χαρά. 
Λένε στο παραμύθι μας, λένε στο παραμύθι σας 
πως ποτέ δεν ξανάδε κανείς 
εκείνο το όμορφο κοριτσάκι την καρβουνοσκονη 
ποτέ. 
Από τότε και μετά έμεινε
 σ εκείνο το σπίτι στην άκρη του χωριού,
 που το γέμισε με τόση ευτυχία
 σαν ένα όμορφο λαμπερό χριστουγεννιάτικο δέντρο. 
Κανείς μα ποτέ ,μα ποτέ ,δεν ξαναείδε
 την μικρή καρβουνοσκονη 
κανείς άλλος ίσως
 εκτός από εμένα, 
λοιπόν 
που σας μίλησα για αυτό το παραμύθι 
άραγε αλήθεια ποιος να μου το είπε... 
  
ΚΑΛΈΣ ΓΙΟΡΤΈΣ

παραμυθι 
ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ
ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΟΚΑ

ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙ

ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ  ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΣΤΕΡΙ                                 Παραμύθι Κοίταξε , κοίταξε , εκεί ...