ΟΙ ΠΥΓΟΛΑΜΠΊΔΕΣ ΡΑΠΙΧΑ ΚΑΙ ΑΙΣΑ

ΟΙ ΠΥΓΟΛΑΜΠΊΔΕΣ  ΡΑΠΙΧΑ ΚΑΙ  ΑΙΣΑ 

8/4/2016       Παραμύθι

Μια φορά κι ένα καιρό στα πολύ παλιά χρόνια 

στην μακρινή Ανατολή, στην μαγική Ανατολή 

με τα ιπτάμενα χάλια

και τους παραμυθένιους τόπους με τις μαγικές χρυσές 

ερήμους και τους μουσώνες που αγκαλιάζουν 

όλη αυτήν την χρυσή γη

και τις υπέροχες παραλίες της, 

ζούσαν δυο αγαπημένα αδελφάκια πυγολαμπίδες 

ήταν η Ράπιχα κι ο Αΐσα.

Κάθε βράδυ εκεί που τέλειωνε η μέρα

εκεί που ο ήλιος πήγαινε να ξεκουραστεί κι άφηνε το σούρουπο 

και μετά την νύχτα να κατακτήσει τη φύση,

 εκεί που τα χρώματα από έντονα γινόταν χρυσοκόκκινα απαλά 

και χανόταν στους ορίζοντες, 

εκεί τότε ξυπνούσαν μες το υπέροχο σπίτι τους πάνω σ' ένα δέντρο, 

μέσα στα φύλλα, μια οικογένεια πυγολαμπίδες. 

Η μαμά Σαχάρ, ο μπαμπάς Ζτιαμίλ

και τα δυο αδελφάκια η Ράπιχα κι ο Αΐσα.

Ω τι χαρά μέσα στο σπιτάκι τους μέσα στο δάσος, ψηλά στο δέντρο

άναβαν ένα κεράκι και φωτιζόταν όλο το σπίτι με μια όμορφη φλόγα  

κι αφού βράδιαζε καλά κι άρχισαν να φαίνονται κι οι πυγολαμπίδες

χρυσοπράσινες με το μαγικό ουράνιο φως τους

έβγαιναν έξω να παίξουν πότε ανάμεσα στα φύλλα, 

πότε πετώντας μέσα στο νυχτερινό αεράκι και πότε πειράζοντας 

τα πουλιά της νύχτας, τις νεράϊδες και τα ξωτικά 

με το υπέροχο φως τους. 

Καμιά φορά βοηθούσαν και τους ταξιδιώτες 

όταν ήταν πολύ σκοτεινά, 

ή άτακτα παιδάκια που ξέμειναν το βράδυ αργά με τα παιχνίδια   

ή όταν είχε πολύ σκοτεινό ουρανό έτρεχαν και πετούσαν μπροστά

στα μαγικά χαλιά και τους οδηγούσαν 

σαν μικροί φάροι στην πορεία τους.

Τις ήξεραν όλοι αυτές τις υπέροχες πυγολαμπίδες 

κι έπαιζαν μαζί τους 

τις πρόσεχαν και τις είχαν εμπιστοσύνη, 

ειδικά όταν ήταν σε δύσκολα μέρη μέσα σε έρημους 

ή σε ποτάμια που 'χαν βάλτους και στάσιμα νερά 

που θα μπορούσαν να κολλήσουν εκεί και να χαθούν 

μέσα σε βούρκους .

Εκείνο το βράδυ, αφού αγνάντευαν όλο τον κόσμο 

απ' το παράθυρο τους 

η Ράπιχα κι ο Αΐσα είδαν ένα μάγο πάνω στο ιπτάμενο 

μαγικό χαλί του

να σταματά σ’ ένα άνοιγμα του δάσους, σ' ένα ξέφωτο 

εκεί κοντά τους.

Αμέσως πέταξαν και πήγαν κοντά, ήταν ο καλός μάγος Ραφίκ  

τον ρώτησαν που πήγαινε κι ο μάγος Ραφίκ τους είπε ότι έψαχνε 

ένα καραβάνι με μικρά παιδιά που πήγαινε μέσα απ' την έρημο 

σ’ ένα άλλο ορφανοτροφείο γιατί το δικό τους είχε καταστραφεί

απο μια θύελλα,   

μα τους έπιασαν άνεμοι δυνατοί και χάθηκαν πολλά παιδιά 

μόνα τους στην έρημο.

Το είπαν κάτι μαγικά πουλιά της Ανατολής

που ήρθαν κοντά του να τον παρακαλέσουν να τα βρει .

Έψαχνε όλη μέρα μα δεν τα βρήκε τα παιδιά μες την έρημο 

αν δεν τα έβρισκε και το βράδυ, την άλλη μέρα θα χάνονταν

απ’ την μεγάλη θερμοκρασία του ήλιου 

και την έλλειψη του νερού,

θα έκλειναν τα ματάκια τους, θα κοβόταν η αναπνοή τους,

θα τους σκέπαζε η ψιλή άμμος και δεν θα βρισκόταν ποτέ.

Πόσο στεναχωρημένος ήταν ο μάγος Ραφικ...

Εμείς εμείς θα σε βοηθήσουμε 

τώρα πριν περάσει η νύχτα και ξημερώσει, 

είπαν οι πυγολαμπίδες 

η Ράπιχα κι ο Αΐσα εμείς θα σε οδηγούμε μέσα στην νύχτα 

και πραγματικά όσο κουρασμένος και να ήταν 

ο γερο μάγος Ραφικ ανέβηκαν

πάνω στο μαγικό χαλί κι οι τρεις και ξεκίνησαν για την έρημο  

πέρασαν πάνω απ' την μαγική χώρα της Παλμύρας 

και κατευθύνθηκαν  

προς την βαθιά σκοτεινή έρημο τότε οι πυγολαμπίδες 

άρχισαν να πετούν χαμηλά, 

δίνοντας όλη την χρυσοπράσινη λάμψη τους, 

όλη την φωτεινή τους ενέργεια φωτίζοντας την αχανή έρημο 

για να μπορεί από ψηλά να βλέπει ο μάγος και πετούσαν, 

πετούσαν μέσα 

στα κύματα της ερήμου, μέσα στα βουνά, μέσα στην σιωπή 

ψάχνοντας  

τα χαμένα παιδάκια.

Περνούσαν οι ώρες, περνούσαν τα δευτερόλεπτα 

σαν αστραπή κι η αγωνία μεγάλωνε 

έπρεπε να τα βρουν τα παιδιά έλεγε.

Η Ραπίχα και ο Αΐσα φώτιζαν όλο και πιο δυνατά 

κι ήταν τόσο μαγικό  

να βλέπεις από μακρυά ένας καλός μάγος να πετά πάνω  

στο μαγικό περσικό χαλί του πάνω απ' την έρημο της Συρίας 

και ν' ακολουθεί δυο υπέροχες φωτεινές πυγολαμπίδες  , 

άρχισε μακριά να χαράζει ο ήλιος φωτεινός και καυτός 

σε λίγη ώρα θα έβγαινε και τότε όλοι θα ήταν 

αιχμάλωτοι της ερήμου 

και τα παιδιά τα μικρά παιδιά θα χανόταν για πάντα 

και τότε ναι τότε εκείνη την δύσκολη στιγμή 

οι πυγολαμπίδες 

είδαν μακριά μες στο χάραμα πάνω στην έρημο  

κάτι σαν ένα μικρο συννεφάκι.

Εκεί!!!Εκεί, φώναξαν στον μάγο και πέταξαν 

με την τελευταία δύναμη τους προς τα εκεί

κι όσο πλησίαζαν   

ξεχώρισαν τα μικρά παιδάκια που προχωρούσαν 

μέσα στην χρυσοκόκιτρινη έρημο. 

Τα μικρά παιδιά είδαν τον μάγο με το χάλι , 

ω χαρά άρχισαν να χαιρετάνε

άρχισαν να ελπίζουν και να γελάνε, ήταν δώδεκα παιδάκια  

ήταν δώδεκα μαθητές, του ορφανοτροφείου  

κι ο μάγος αμέσως τους έδωσε   

χαμόγελο, θάρρος,

έδωσε στα παιδιά  να πιούνε νερό κι αφού κάθισαν όλοι μαζί 

τους είπε ότι θα πρέπει να ευχαριστήσουν 

την Ράπιχα και τον Αϊσα που αγωνίσθηκαν 

τόσο να σωθούν.

Μα ποιοι είναι αυτοί είπαν τα παιδιά όλα μαζί , 

οι πυγολαμπίδες φίλοι μου

είπε ο μάγος και κοίταξε γύρω να τις δει 

μα δεν τις είδε πουθενά…

Η Ράπιχα και ο Αΐσα πετούσαν προς την δύση, 

ήταν πάνω ήδη απ' την μαγική υπέροχη  

πόλη της Παλμύρας και κατευθυνόταν χαρούμενοι 

χαμογελαστοί 

προς το σπίτι τους .

Στο δάσος πάνω στο δεντρό εκεί ανάμεσα στα φύλλα 

που τους περίμεναν 

οι δικοί τους γονείς κι ήταν τόσο χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι   

ξέρετε εσείς πόσο  ...

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν δυο μαγικές πυγολαμπίδες 

η Ράπιχα και ο Αΐσα ...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ  ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ 

ΕΙΚΟΝΕΣ  ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ ΡΑΦΙΚ