ΠΡΟΚΛΗΣΗ

ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Πρόκληση     

Πρόκληση  είναι πρόκληση αυτή η άσπρη σελίδα 

απέναντι μου ,

είναι πρόκληση  το φως που χάνεται σιγά σιγά 

μέσα στη απογευματινή βροχή που μας αγκαλιάζει,

 παρέα με τα χαμηλά σύννεφα που σκορπούν θολά 

την υγρασία τους πάνω και μέσα στην ψυχή. 

Χάνεται το φως της μέρας και ανάβω την λάμπα 

με το πετρέλαιο,

 κανονίζω το φιτίλι να μην είναι πολύ μεγάλο  

και δεν πειράζει  ας λείπει το πολύ φως 

και ας είναι οι σκιές πιο μεγάλες ,

αρκεί  να φτάσει για σήμερα 

όλη την νύχτα η παρέα του φιτιλιού .

 Η παρέα του  μαζί με τις σκιές του

 που θα με κάνουν να σκεφτώ παραμύθια 

 να πλάσω ήρωες,

 να δω πολέμους και φαντάσματα από το παρελθόν

 και  μέσα σε μερικά φυσήματα του αγέρα καθώς θα περνά

 ανάμεσα από τα τέσσερα παράθυρα του σπιτιού, 

 μήπως και μπορώ να σκαλίσω εκεί μέσα στα κλάσματα του χρόνου

 κάποιες εικόνες από το μέλλον. 

 Γράφω    κρυμμένος πίσω από ένα παλιό τετράδιο ξεχασμένο

 μη χρησιμοποιημένο άχρηστο θα λεγα για άλλους, 

μα τόσο πολύτιμο για εμένα  με ξεθωριασμένο το χρώμα του 

 μα που στα χέρια μου οι  λευκές  του σελίδες, 

γεμίζουν με περιπέτειες ολόδροσα περιβόλια και με κήπους,

 μέσα σε ατέλειωτα λιβάδια  με  μαγεμένα δάση και με νεράιδες 

 μάγισσες και πριγκίπισσες όλες από άλλα παραμύθια,

 όλες από άλλες ιστορίες  και όλες από άλλα χρόνια,

 άλλους αιώνες μα τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές.  

 Φως χρώματα γέλια χαρά αισιοδοξία  

μα δεν είμαι στο ίδιο δωμάτιο ,

 πως όλα έχουν γίνει τόσο φωτεινά και περνάνε κοντά μου

 στέκονται δίπλα μου με χαιρετάνε και μ αγκαλιάζουν  

 μου μιλάνε  

 Πια ζωή είναι αυτή σε ποιο παραμύθι είμαι τώρα, 

πια ιστορία με παρασέρνει  σε χειμώνες και καλοκαίρια 

σε άνοιξες και θάλασσες σε ουρανούς και βυθούς

 σε λιβάδια και θύελλες σε έρωτες και τραγωδίες 

σε ιστορίες αρχαίες και νέες   

 και όλα αυτά , όλα αυτά ανταμώνονται εδώ δίπλα μαζί μου 

 σε ένα δωμάτιο. 

 Δάκρυα   θλιμμένες ιστορίες  άνθρωποι από  το παρελθόν 

που ονειρεύονται και αυτοί , παραμυθάδες και ποιητές 

που δίπλα μου  παρατάνε χαλασμένα μολύβια 

 δίπλα μου αφήνουν έργα ατελείωτα ζωγραφικής 

με χιλιάδες χρώματα,

 δίπλα χτίζουν χωριά και πόλεις με οράματα 

δίπλα μου στολίζουν με αγάλματα νίκες δίπλα μου ορθώνουν μνημεία

 που θα μας σημαδεύουν το μέλλον ,  

 και όλα αυτά δίπλα μου μέσα στο δωμάτιο.   

Σελίδες  πόσες σελίδες, πόση ώρα  άρχισα να κρυώνω πολύ

  το παλτό και η κουβέρτα  δεν αφήνουν να ζεσταθεί η φαντασία 

κι άλλο, έχασα τα χρώματα έχασα τις ιστορίες 

 πρέπει να ανάψω τα ξύλα στο παλιό τζάκι   

 μα πρέπει  να τα φέρω απ έξω  με τα προσανάμματα και μ ένα δαδί 

 να πάρω από την λάμπα που καιη μια φλόγα και να ζεσταθεί 

πάλι όλο το δωμάτιο.    

Γρήγορα όμως   γιατί άφησα πολλά στη μέση,    

άρχισε να χιονίζει έξω από το βουνό ακούγονται  

οι φωνές από ένα κοπάδι λύκων τα σύννεφα  ακόμη πιο βαριά  

 είναι  πλέον σαν μανδύας κατάλευκος που  πλέκει  

σιγά σιγά το χρώμα της γης άσπρο.

 Χιονίζει  σαν να φροντίζει ο ουρανός  να γεμίσει  την γη  με  ελπίδα  

 για το μέλλον με λευκές νύχτες  

για μια    ελπίδα φωτός,  

σταμάτησαν όλα τι ησυχία μέσα στο απαλό πέσιμο του χιονιού

 ακούγονται μόνο τα βήματα μου και τα ξύλα, 

που φορτώνω στην αγκαλιά μου   για να συνεχίσω 

την αστραφτερή νύχτα του δωματίου. 

 Ακόμη μερικές αχτίδες φωτός και ζεστασιάς προσθέτει 

 το αναμμένο πλέον τζάκι και εγώ βυθίζομαι πάλι στις σελίδες 

 μου στις  σκέψεις μου     και  στις ελπίδες 

ότι  θα μπορώ να αγκαλιάσω έναν άλλο κόσμο στο μέλλον,

 λέγοντας τα τόσο απλά πράγματα του σήμερα. 

Πρόκληση ναι πρόκληση  είναι αυτή η άσπρη σελίδα σήμερα 

 ένα καλό βιβλίο αύριο  πραγματικότητα ταξίδια ζωή  

μα τι λέω  ας γυρίσω πίσω εδώ  στην λάμπα και στο τζάκι 

 και ας αφήσω τις προκλήσεις  να είναι πίσω από το χαρτί 

  εγώ μπορώ να χαρώ τώρα  τις λευκές σελίδες με τις γραμμές 

 και  να πάω μόνο όπου  μ επιτρέπουν αυτές 

  στην νυχτερινή πρόκληση της ψυχής , 

 που  αφού επιλέξει  που θέλει, να ταξιδέψει  ποιο γρήγορα 

από οτιδήποτε 

στο παρελθόν η στο μέλλον !!!

ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ