Η σκιά του ήλιου...

                                                               28/01/2013   παραμυθι

- Πόσο όμορφος είσαι ήλιε μου!!!

 Έλεγε, μια φορά κι ένα καιρό στα παλιά τα 

χρόνια η σκιά του ήλιου ,

τον ακολουθούσε πιστά, όπου και να πήγαινε  

κι έπαιζε μαζί του  κι έπαιζε  με τα βουνά, 

με τους λόφους , πίσω από τους καταρράκτες , 

μέσα στα δάση,  κάτω από τα δέντρα, 

κρυβόταν χαρούμενη

ανάλογα με την ώρα, ανάλογα με την θέση του ήλιου

τον ουρανό 

κι άλλαζε κι έπαιρνε χιλιάδες μορφές χαμογελώντας , 
έπαιζε με τα σύννεφα σκιάζοντας, 

πότε ένα κομμάτι της γης, πότε πιο πέρα ένα άλλο , 
πηδούσε στις πλαγιές των βουνών, 

στα μεγάλα κύματα και ξανά στα σύννεφα 

και στα δέντρα...

Πόσο χαρούμενος ήταν και ο ήλιος 
που είχε την δική του σκιά να τον συντροφεύει
 όλη την μέρα, όλα τα χρόνια, πολλούς αιώνες  μαζί,  

σύντροφοι και φίλοι αχώριστοι...
ζήλεψε λοιπόν κάποτε η νύχτα, 
και είπε στην σκιά:

- Εσύ είσαι θέα, τι θέλεις να τρέχεις 
πίσω από τον ήλιο;

Έλα μαζί μου και εγώ θα σου δώσω δικό σου, 
ένα κομμάτι της μέρας, 

λίγο πριν την ανατολή του ήλιου  
και λίγο μετά την δύση του , 
έτσι θα είσαι θέα εσύ και δεν θα ακολουθείς 
τον ήλιο σαν δούλα...

Τη γέλασε η νύχτα, τη σκιά και αυτή δέχτηκε ...

Την αποπλάνησε η νύχτα με τις υποσχέσεις της.

Μα ´κεινες οι στιγμές που της υποσχέθηκε
 δικές της βασίλευαν, 
η αυγή και το σούρουπο!!! 

Έτσι λοιπόν μια φορά κι ένα καιρό  η αγαπημένη μας σκιά 
χάθηκε για πάντα από την μέρα 

και  τις ώρες που της είπε η πονηρή νύχτα,

δεν είχε κανένα να τη φώτιση κι εξαφανισμένη,  
αόρατη, μαράζωνε λυπημένη,   
για το μεγάλο λάθος που έκανε...

Το ίδιο λυπημένος κι ο ήλιος, που τον άφησε η σκιά του 
γύριζε τη γη κι έδινε μια άλλη μέρα,

φωτεινή, λαμπερή, ζεστή,   χωρίς ξεκούραση , 

χωρίς δροσιά, χωρίς χαρά,

απ´ όπου περνούσε η γη υπέφερε απ´ τις λαμπερές 
και καυτές αχτίδες του και δεν την προστάτευε τίποτε...

Σιγά σιγά οι αχτίδες του ήλιου, 

γίνονταν τόσο δυνατές που άρχισαν 
να αγκαλιάζουν όλη την γη
 και άρχισε να εξαφανίζεται και η νύχτα ,

το δυνατό φως του ήλιου  την έσβηνε...

Φοβήθηκε  τότε η νύχτα και για να μην χαθεί 

αποφάσισε, 

να ελευθερώσει απ' την υπόσχεση της την σκιά  
και να την στείλει πάλι στον ήλιο.

Τι μεγάλες χαρές έκανε ο ήλιος,

 όταν ένα πρωινό είδε πάλι την σκιά του
 να τον ακολουθεί , 
πόσο ευτυχισμένος άρχισε να φωτίζει 
και να ζεσταίνει πάλι όμορφα την γη. 

Μα και πόσο ευτυχισμένη ήταν πάλι η άμυαλη σκιά,

που ξαναγύρισε κοντά στον ήλιο της, 

κοντά στο Θεό της και άρχισε να προσφέρει την δροσιά της
 και τις υπηρεσίες της πάλι στην γη,

παίζοντας και τρέχοντας κάτω από τα  σύννεφα,

δίπλα από τα βουνά και από τα δέντρα, κάτω από τα δάση, 
πάνω σε λίμνες, σε θάλασσες 
και σε εύφορες πράσινες πεδιάδες ,

τρέχοντας πάνω σε κύματα με χαμογελαστά 

όνειρα,

που χάιδευαν και πάλι όλη την γη
 όλη μέρα κάθε μέρα …...

Τι μεγάλη χαρά για τη σκιά του Ήλιου!!!

Έτσι ´ζησαν αυτοί καλά κι η νύχτα καλύτερα, 
αφού κατάλαβε ότι ο ήλιος κι η σκιά του 
ήταν απαραίτητοι, για να υπάρχει κι αυτή.

Όνειρα γλυκά...

   

                                            Σπηλιώτης Σωτήρης

                                                 ΕΡΓΟ     ΑΛΙΚΗ   ΤΣΙΑΤΑ