- 09/01/2012 παραμύθι...
- Μια φορά κι έναν καιρό σ´ ένα μαγικό δάσος,
- ζούσε μια δροσοσταλίδα όμορφη πολύ σε μιας νεράϊδας μέσα την αυλή.
- Όταν είχε κρύο, παγωνιά έβγαινε βόλτα πάνω στα φυτά , στα δέντρα
- και ´ κει μαζί μ´ άλλες δροσοσταλίδες
- χορεύανε την δροσερή του χειμώνα και της άνοιξης εποχή.
- Η μικρή δροσοσταλίδα
- που το όνομα της ήταν ´"Σού",
- ενώ ήταν ασφαλής μες στις δροσερές νυχτιές
- της άρεσε πολύ το φως της μέρας
- και του ήλιου οι αχτίδες οι χρυσές...
- Έτσι, πολλές φορές ξεχνιόταν μέχρι αργά τα πρωϊνά
- για να θαυμάζει τη φύση
- και κρυβόταν από της νεράϊδας τα ξωτικά,
- που ερχότανε να την κρύψουν απ΄ του ήλιου τη φωτιά .
- Μια φορά την ξέχασαν οι φίλες της,
- η Μου, η Τού κι η Ψού
- κι έτσι η μικρή δροσοσταλίδα κρύφτηκε
- κάτω απ´ ένα φύλλο,
- για να προστατευτεί από τις άγριες ηλιαχτίδες...
- Εκεί, άρχισε να παίζει μόνη της και προστατευμένη
- στην σκιά του τεράστιου φύλλου
- έτρεχε, τραγουδούσε κι ήταν πολύ χαρούμενη ! ! !
- Ώσπου ξαφνικά, μια μικρή φωτεινή λάμψη την τύφλωσε!!!
- Κατατρόμαξε η μικρή δροσοσταλίδα Σου.
- - Τι ´ταν αυτή η λάμψη ;
- - Μη φοβάσαι!(ακούστηκε μια λεπτή φωνούλα )
- - Εγώ είμαι, η ηλιαχτίδα Ζεντ.
- Έφυγα απ΄ τις αδελφές μου ηλιαχτίδες και θέλω να εξερευνήσω το δάσος.
- Γνωρίστηκαν λοιπόν , χαρήκανε κι οι δυο μικρές
- η δροσοσταλίδα Σου με την ηλιαχτίδα Ζεντ
- κι άρχισαν να παίζουν μαζί...
- Έτρεχαν, κρυβόταν η μια απ΄ την άλλη
- κι εξερευνούσαν τα φύλλα και τα κλαδιά
- δευτερόλεπτα ολόκληρα, λεπτά, ώρες...
- Ώσπου, ήρθε το μεσημέρι, πέρασε και τ΄ απόγευμα
- και πλησίασε το βράδυ, οπότε ξεχάστηκε κι η μικρή ηλιαχτίδα από τις αδερφές της
- που ´ φύγαν μαζί με τον πατέρα ήλιο .
- Έτσι ελεύθερες μέσα στην νύχτα κοιτώντας τ´ αστέρια του μαγικού δάσους ,
- είπανε να ξεκουραστούν μέχρι το πρωΐ
- και μετά να συνεχίσουν το υπέροχο παιχνίδι τους...
- Μα ξάφνου, κάπου εκεί κοντά
- άκουσαν μιαν ακόμα χαρούμενη φωνή και
- πίσω από τους θάμνους είδαν ένα φωτεινό λευκό φως....
- Πλησίασαν και τι να δουν;
- Μια μικρή φεγγαροαχτίδα είχε πέσει στη γη
- και κοιτούσε ψηλά χαμογελώντας τ´ αστέρια....
- Ήταν τόσο γλυκιά...
- Πλησίασαν, γνωρίστηκαν και για να μην την αφήσουν μόνη
- την μικρή Ιδα, άρχισαν πάλι να παίζουν...
- Οι τρεις τους ...
- Τι χαρά !
- Όλο το δάσος ηχούσε απ´ τα γέλια τους ,
- τα μικρά ζωάκια και τ ´ αστεράκια στον ουρανό τις ακολουθούσαν ,
- σε κάθε αταξία σε κάθε όμορφο παιχνίδι ,
- έτσι πέρασαν τα δευτερόλεπτα , τα λεπτά , οι ώρες και πλησίαζε η χαραυγή...
- Η μικρή Ίδα , τους χαιρέτησε χαρούμενη και ευτυχισμένη,
- κι ακολούθησε τον πατέρα της στην άλλην άκρη της γης .
- Οι αδελφές της Σου, ήρθαν ψάχνοντας την
- κι όταν την βρήκαν χαρούμενες, την πήραν μαζί τους
- στ´ όμορφο δάσος μέσα στην πάχνη του πρωϊνού,
- ευχαριστώντας τη μικρή ηλιαχτίδα για την αγάπη της ,
- γελώντας κι αυτές ευτυχισμένες...
- Αφού το πρωϊνό ήρθε για τα καλά η μικρή ηλιαχτίδα Ζεντ,
- έτρεξε κι αυτή κοντά στον πατέρα της ήλιο,
- με τις θερμές ευτυχισμένες αδελφές ηλιαχτίδες ...
- Λένε , μια φορά κι έναν καιρό,
- πολλές φορές στο δάσος το μαγικό
- και τώρα μετά από πολλά χρόνια ότι βλέπουν ανάμεσα από νεράϊδες και μορφές ,
- την δροσοσταλίδα Σου, την ηλιαχτίδα Ζεντ και την φεγγαροαχτίδα Ίδα ,
- να παίζουν στου δάσους τις κρυφές φυλλωσιές...
- Σπηλιώτης Σωτήρης
- ΕΡΓΟ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου