ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗ

Το παραμύθι της μοναξιάς του Αγίου Βασίλη
ΠΑΡΑΜΥΘΙ 15/11/2017

Ξεχωρίζω κάτι μπλε αστέρια δεν μπορώ να καταλάβω,

τι ώρα είναι μπορεί να είναι πριν τα μεσάνυχτα 

μπορεί να είναι μετά. 

Έχω χρόνο εδώ έτσι κι αλλιώς έχει σταματήσει, 

ξεχωρίσω κάτι μπλε αστέρια που μπορεί το χρώμα τους

να παίζει μέσα στο ασήμι και μέσα στο χρυσό. 

μπορεί όταν ένα φεγγάρι ξεμυτίσει μέσα από τα σύννεφα

να τα αλλάξει σε λίγο

και το μπλε να μην είναι τόσο μπλε σκούρο, 

να μην πλησιάζει το μαύρο . Μα να έχει κάτι ελπίδες

ασημένιο μέσα του. 

Θυμάμαι κάποιες άλλες εποχές από παραμύθια

 τότε που οι ελπίδες από αυτά που μας έλεγαν, 

δεν είχαν αυτό το μαύρο χρώμα 

δεν ήτανε σκιασμένες.  

Εξακολουθώ να κοιτάζω ψηλά εξακολουθώ να ελπίζω, 

εξακολουθώ να κάνω όνειρα μέσα σ’ αυτό το κρύο δωμάτιο

που το μόνο φως είναι τα αστέρια και ο μαύρος ουρανός. 

Το θέμα είναι ότι η σκέψη το θέμα είναι ότι οι ελπίδες 

το θέμα είναι ότι οι γιορτές που έρχονται,

Θα έχουν λίγη αγάπη από  θαμπό χρώμα

και δεν θα θυμίζουν το αύριο 

μα κάποιες παλιές εποχές. 

Προδόθηκαν όλα και οι αξίες,

μπορούμε να είμαστε καλύτεροι ίσως

μπορούμε αλήθεια να ελπίζουμε

ίσως,  

αυτά τα μικρά παιδιά που είναι πάντα στην σκέψη μου 

που μεγαλώνουν τόσο διαφορετικά, 

που έχουν μάτια τόσο διαφορετικά,

που σκέψεις τους γεννιούνται και ολοκληρώνονται

στο περιβάλλον μια γειτονιάς ενός σπιτιού 

και  από την αγάπη η το μίσος των ανθρώπων 

που περιφέρονται κοντά τους.

Βλέπουν  ακούνε και διδάσκονται 

από αυτά που τους προσφέρουν οι μεγαλύτεροι 

οι γονείς οι δάσκαλοι οι γείτονες 

και κάθε καρυδιάς καρύδι ,που μπορεί να επεμβαίνει 

στην ζωή ενός μικρού παιδιού. 

Μπορεί να τα πληγώνει προσφέροντας ψεύτικη αγάπη 

και λέγοντας τους ψέμματα για την αλήθεια. 

Μπορεί να τα κανακεύει  ρίχνοντας  μέσα τους 

την φωτιά και  τον όλεθρο, 

η μπορεί να αγωνίζεται  να τα καταφέρει,

και  πάντα   ένα ψέμα ένα ανόητο χαμόγελο 

η ένα παραμύθι να ξεπερνά την αλήθεια  της πραγματικότητας. 

Παραμύθι ναι παραμύθι λοιπόν    

που μόνο η χαρά  της αγάπης  μπορεί να δεχτεί

και να ξεπεράσει  τα ψεύτικα. 

Πλησιάζουν γιορτές και μέσα στην καρδιά μου,

μέσα στην ψυχή μου

άδειες φωλιές περιμένουν να γεμίσουν με τα στολίδια του κόσμου

και από εκεί  να τα πετάξουν σαν πουλιά απλόχερα 

παντού, με λέξεις λόγια και νοήματα  

μα άδειες είναι άδειες οι φωλιές μέσα μου 

και  δεν περιμένουν φέτος τίποτε, 

ούτε το δεντρό των Χριστουγέννων, 

ούτε το άγιο Βασίλη ούτε την γέννηση του χριστούλη

ούτε τον νέο χρόνο. 

Κάτι μέσα μου  λέει ότι φέτος δεν θα χιονίσει, 

ότι φέτος οι χιονάθρωποι δεν θα βγούνε στις γειτονιές, 

ότι τα κάλαντα φέτος δεν θα τα πούνε τα μικρά παιδιά, 

ότι δεν θα είναι όλα μαγικά φωτεινά και χαρούμενα 

μα θα είναι ένα άλλο παραμύθι που θα είναι όλα

σκοτεινά και  άσχημα ότι Θάνε όλα δύσκολα. 

Τα μικρά παιδιά  θα πάψουν να κάνουν όνειρα

θα πάψουν να  χαίρονται για αυτές 

τις τόσο μεγάλες στιγμές της ζωή τους, 

που ζυμώνουν τις ψυχές στους.

Ονειροπόλα βλέμματα ανήσυχα ματάκια 

πνοές κρατημένες και ανάσες, 

σαν βρυχηθμοί μικρών λιονταριών 

βγαίνουν από τις πονεμένες ψυχές.   

Ναι θα γίνουν όλα αυτά γιατί λένε φέτος

ο άγιος Βασίλης κουράστηκε,    

δεν έχει άλλα παιχνίδια χαράς,  είναι λυπημένος 

που  εδώ και πολλά χρόνια αθώες ψυχές μικρών παιδιών

που τα είχε προγραμματίσει   να πάρουν δώρα 

χάνονται     και δεν τα βρίσκει. 

Εκεί που μέσα στο σπίτι του λάμπουν οι διευθύνσεις 

που μένουν  και οι χώρες που ζουν,   ξαφνικά  σβήνουν όλα.  

Μεγάλη θλίψη λοιπόν ο καλός άγιος Βασίλης,  

τα παιδιά στην Συρία στην Ανατολία 

στο Αφγανιστάν στο Ιράκ 

στην Αφρική,  τα παιδιά των μεταναστών των προσφύγων 

τα παιδιά τα πεινασμένα ,τα παιδιά τα  κατατρεγμένα,

τα παιδιά τα σκοτωμένα.

Τα παιδιά τα  πνιγμένα στις θάλασσες της ζωής, 

χαμένες ελπίδες  χαμένα βιασμένα  πουλημένα παιδιά 

και δάκρυα,

Δάκρυα,

χωρίς ελπίδες για ένα αύριο παρ μόνο θλίψη 

και φόβος καταστροφή και όλεθρος 

κι εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο λίγοι όσο ο κανένας. 

Ποτέ ο άγιος Βασίλης δεν υπήρξε ποιο δυστυχισμένος   

στην ιστορία της γης...

Ξεχωρίζω κάτι μπλε αστέρια που γύρω τους

καίνε κόκκινες φωτιές δεν μπορώ να καταλάβω,

τι ώρα είναι μπορεί να είναι , πριν τα μεσάνυχτα 

μπορεί να είναι μετά ,ο χρόνος  εδώ έτσι κι αλλιώς

έχει σταματήσει.

Ξεχωρίσω κάτι μπλε αστέρια που μπορεί το χρώμα τους 

να παίζει μέσα στο ασήμι και μέσα στο χρυσό, 

μπορεί όταν ένα φεγγάρι ξεμυτίσει μέσα από τα σύννεφα

να τα αλλάξει  λίγο και το μπλε να μην είναι τόσο μπλε σκούρο

να μην πλησιάζει το μαύρο,

μα  να έχει κάτι ελπίδες από ασήμι μέσα του.

Θυμάμαι κάποιες άλλες εποχές από παραμύθια

τότε που οι ελπίδες από αυτά που μας έλεγαν 

δεν είχαν αυτό το μαύρο χρώμα δεν ήτανε σκιασμένες.  

Εξακολουθώ να κοιτάζω ψηλά εξακολουθώ να ελπίζω

εξακολουθώ να κάνω όνειρα μέσα σ’ αυτό το κρύο δωμάτιο

που το μόνο φως είναι τα αστέρια 

κι ο μαύρος ουρανός. 

Το θέμα είναι ότι η σκέψη το θέμα είναι ότι οι ελπίδες 

το θέμα είναι ότι οι γιορτές που έρχονται Θα έχουν αγάπη,  

η το θαμπό χρώμα απελπισίας 

και δεν θα φέρνουν την έλπίδα για το αύριο

 μα την δυστυχία απο κάποιες παλιές εποχές, 

τότε που ο Ηρώδης σκότωνε όλα τα πρωτότοκα στην Παλαιστίνη.

Προδόθηκαν όλα,  

ένας κόσμος που σκοτώνει τα παιδιά του 

είναι ένας προδομένος κόσμος,

μπορούμε να ζούμε και να παλεύουμε για ένα αύριο ίσως καλύτερο. 

Μεσάνυχτα παραμονή Χριστουγέννων

και ένα γέλιο σχίζει τον ουρανό χοχοχο! 

Ναι ήρθε  ήρθε πάλι   για αυτά τα καλά παιδιά που έμειναν

και θα γίνουν αύριο καλοί άνθρωποι

και για αυτά τα παιδιά που χάθηκαν όλα για ένα τίποτα.

Ναι ήρθε   γιατί το αύριο στα παραμύθια ξεπερνάει το σήμερα

και μας παει εκεί που η καλοσύνη 

μας χτυπάει την πόρτα της ζωής .

Ναι ήρθε όχι  για εμάς 

μόνο,μα και για τους άλλους

και κουβαλάει μαζί του όλες τις ψυχές

των αδικοχαμένων παιδιών ,

απ όλο τον κόσμο στο τελευταίο ταξίδι  της χαράς

μα είναι τόσο μεγάλη η ουρά των παιδικών ψυχών

που το γέλιο του Αγίου ακούγεται ακόμη ποιο βροντερό 

χαχαχα  και τρομακτικά απελπισμένο...

Το δωρο του για αυτές τις ψυχές

μέσα σε μια στιγμή 

μέσα σε μια βραδιά να ζήσουν την ζωή

που δεν θα ζήσουν ποτέ

αυτή την ζωή που τους  άνηκε  μα τους την έκλεψαν 

χοχοχο χοχοχο. 

Το παραμύθι  της  μοναξιάς του Αγίου Βασίλη 

τέλειωσε  το παραμύθι των δακρύων συνεχίζεται

καλά μου παιδιά  ...

Καλό μας ημέρωμα...
ΠΑΡΑΜΥΘΙ 
ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ 
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΓΕΩΡΓΙΤΣΑ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΚΙΤΣΟ

Η ΠΙΟ ΖΕΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

Η πιο ζεστή αγκαλιά.

   Παραμύθι

12/11/2017

Μια φορά κι ένα καιρό 

στην πλαγιά ενός καταπράσινου βουνού 

σ´ ένα μεγάλο δάσος γεμάτο με πολλά δέντρα, 

γεμάτο με πολλά ζωάκια με πολλά πουλάκια

και με πάρα πολλά μα πάρα πολλά χρώματα, 

εκεί ανάμεσα στ´ άλλα τα δέντρα ζούσαν ευτυχισμένα 

μια οικογένεια από έλατα,ο μπαμπάς η μαμά 

κι ο μικρός ελατούλης.

Πόσο ευτυχισμένος ήταν μέσα στο καταπράσινο δασός,

εκτός από τα παιχνίδια,εκτός από τους φίλους του τ´ άλλα δεντράκια 

εκτός απ´ τα υπέροχα χρώματα που είχε αυτό το μαγικό δάσος 

ανάλογα την ώρα της ημέρας,  είχε το πολυτιμότερο  στον κόσμο 

μια μεγάλη αγκαλιά αγάπης απ´ την μαμά ελατίνα 

κι ένα χαμόγελο ευτυχίας απ´ τον μπαμπά έλατο. 

Το μόνο, ναι το μόνο μα που δεν έδινε και πολύ σημασία 

ήταν μερικές φορές 

που ήθελε να φύγει λίγο  να παει  να ´κει λίγο πιο μακρυά,

να δει πως ήταν κι ο άλλος  κόσμος.  

Εκτός απ´ τα ζωάκια και τα πουλάκια μερικές φορές έβλεπε

και κάτι κυνηγούς με κάτι τεράστια όπλα,

να τρυγυρνούνε ανάμεσα στα δέντρα και αυτό λίγο το φόβιζε 

το ελατάκι μας, τον ελατούλη. 

Έτσι όταν  φοβόταν άπλωνε τα κλαδακια του 

και χωνότανε μέσα στα τεράστια κλαδιά της μαμάς του,

που όλο αγάπη θρόιζαν

τον χάιδευαν κι έλεγαν :Σ´ αγαπώ μικρούλη

μην φοβάσαι, εγώ θα ´μαι πάντα εδώ κοντά σου,

μέχρι να μεγαλώσεις,να γίνεις ενα τεράστιο έλατο

να σε θαυμάζουν και να σε φοβούνται όλοι    

κι εκείνο χαμογελούσε όλο ευτυχία. 

Πλησίαζαν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς 

το χιόνι ήδη έχει απλώσει τις άσπρες φτερούγες του

πάνω στην πλαγιά του βουνού κι όλο το δάσος είχε ασπρίσει,

τα έλατα είχαν φορτωθεί με χιόνι κι η γη ήταν κάτασπρη.

Ο ελατούλης κάθε μέρα έπαιζε 

με κάτι χιονανθρώπους που είχαν γίνει με τα χρόνια

αλλού σε μακρινές χώρες και κρυβόταν μέσα στο δάσος. 

Βγήκαν πάλι όλο ομορφιά κάτασπροι 

με κόκκινους κίτρινους μπλε σκούφους

με κασκόλ με πολλά χρώματα 

και με χαμόγελα στολισμένοι με ομορφιά  χαρούμενοι 

να παίζουν ανάμεσα στα έλατα   

και να λένε τις δίκες τους ιστορίες για κάτι  σπίτια 

και κάτι μαγικά χεράκια παιδικά που τους είχαν φτιάξει.

Για πρώτη φορά τα άκουγε ο μικρός ελατούλης 

τις ιστορίες και τις περισσότερες φορές που μιλούσε

με τον πιο μικρο χιονάνθρωπο τον φίλο του τον ασπρούλη

του έλεγε ότι οι γιορτές των Χριστουγέννων 

ήταν όλο φως ελπίδα και χαρά για τους ανθρώπους 

που ζούσαν  στα μακρινά χωριά, σε όμορφα σπίτια .

Τέτοιες ιστορίες μάγευαν τον μικρο ελατουλη 

και τα βράδια πάντα πριν να κοιμηθεί  τις σκεφτόταν. 

Μια μέρα ένα πρωινό , ωωω τι μεγάλη καταστροφή ! 

Άνθρωποι μπήκαν στο δάσος κι έκοβαν,  

τα πιο όμορφα δέντρα τα πιο όμορφα έλατα  ,

να τα στολίσουν έλεγαν στον έξω κόσμο 

για να γιορτάσουν.

Ωωω πόσος πόνος, το πιο όμορφο έλατο 

ήταν η μαμά του ελατουλη η ελατίνα 

και το πιο μεγάλο ο μπαμπάς του  ο έλατος  

και τα ´κοψαν και τα δυο...  

Άκουγε  φοβισμένο το ελατακι ότι  η μαμά του,

θα στόλιζε δίπλα στο τζάκι ενός σπιτιού με πολλά παιδάκια 

ένα σαλόνι

κι μπαμπάς του την πλατεία του χωριού και

θα ´ταν όλοι περήφανοι για ένα τόσο μεγάλο έλατο.

Κλαίγοντας, έμεινε μόνος ο μικρός ελατουλης 

ένιωσε μεγάλη απογοήτευση μέσα σ´ ένα τεράστιο δάσος 

με το χιόνι να πέφτει σαν να προσπαθούσε

να καλύψει την ασχήμια που ένιωθε  ο μικρός

και την λύπη. 

Πρέπει να μπορέσω να πάω κι εγώ  

σκεφτόταν κι ευχόταν ο μικρούλης, πρέπει να ´μαι κοντά τους, 

μα οι ρίζες του ήταν χωμένες βαθιά στο χώμα.  

Ξέρω το χωριό που θα τους πάνε του είπε ο ασπρούλης

ο χιονάνθρωπος, αναγνώρισα  ανθρώπους  απ´ το χωριό 

που έφτιαξαν έμενα τα μικρά παιδιά.

Μια ελπίδα φώτισε το μικρο έλατο σαν μαγικό φως  

σαν ένα αστέρι από ψηλά να τον έλουσε με χρώματα  

και νομίζω ότι σχηματίστηκε ένα χαμόγελο 

στον μικρο μας ελατουλη, 

ναι θα πάω ναι θα πάω να τους βρω

να μην είναι κι αυτοί μόνοι κι εγώ μόνος τις γιορτές.

θα με πας ;Θα με οδηγήσεις στο χωριό, 

ρώτησε τον ασπρούλη κι εκείνος μ´ ένα πονηρό χαμόγελο

έγνεψε ναι. 

Ναι, οι δυο μας θα πάμε ν´ αλλάξουμε  τον κόσμο

θα πάμε μόνοι μας ένα τόσο μεγάλο ταξίδι  χωρίς να το ξέρει κανείς. 

Έτσι μερικά βράδια πριν απ´ τα Χριστούγεννα, 

αφού είχαν ετοιμαστεί για το ταξίδι ξεκίνησαν για το χωριό 

να βρούνε τον μπαμπά έλατο και την μαμά ελατίνα. 

Ήταν μακρύς ο δρόμος μα όλο εκπλήξεις, το τοπίο άλλαζε συνέχεια

 μπορεί να ήταν διαφορετικό μα είχε πολύ ενδιαφέρον 

μόνο που προχωρούσαν πολύ αργά,  

γιατί οι ρίζες από το ελατουλη δεν τον βοηθούσαν και πολύ

κι ο μικρός μας χιονάνθρωπος κουραζόταν  ζεσταινόταν 

και έλιωναν τα πόδια του κι

έπρεπε να περιμένει κι αυτός να  δυναμώσει με χιόνι. 

Έτσι μετά από πολλές μέρες, βράδυ Χριστουγέννων 

έφτασαν στο μικρο χωριό.

Ήταν πανέμορφο,

μαγικά στολισμένο όλο φώτα, δέντρα διάφορα λαμπάκια, 

όμορφες αυλές στολισμένες και στην πλατεία του χωρίου

ο μπαμπάς έλατος ψηλός φορτωμένος με στολίδια ,

χαρούμενος που τελικά έδωσε  αυτός την ομορφιά του 

και σκόρπισε την ευτυχία σ όλο το χωριό

να τον θαυμάζει, 

έτρεξε κοντά του ο ελατουλης και τον φίλησε 

κι εκεί απέναντι σ´ ένα σπίτι  με όμορφη αυλή

με κόκκινες γλάστρες , γεμάτες όμορφα φυτά με στολίδια

πίσω από ένα μεγάλο παράθυρο, μέσα στο σπίτι η μαμά ελατίνα,

πανέμορφη στολισμένη να ομορφαίνει με την λάμψη της 

τα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων, 

αυτές τις μαγικές νύχτες των γιορτών.

Ήταν αργά όλοι είχαν κοιμηθεί κιι ο μικρός ελατουλης

άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα στο σπίτι  

έτρεξε και αγκάλιασε την μαμά ελατίνα 

κι όλο χαρά κι οι δυο έμπλεξαν τα κλαδιά τους 

και ήταν σαν το μαγικό φως να τους έκανε ένα,  

ναι ήταν σαν να τα φόρεσε κι ο ελατουλης

 αυτά τα μαγικά στολίδια, 

Είναι τιμή ομορφιά και θυσία να αγγίζεις τις ψυχές 

των μικρών παιδιών και να τα μαγεύεις με την ομορφιά σου 

του είπε η μαμά του  μέσα στην ζεστή αγκαλιά της,

είμαι  ευτυχισμένη  και τόσο όμορφα στολισμένη

θα με θυμάσαι πάντα έτσι , και  θα είσαι ευτυχισμένος 

του έλεγε και τον έσφιγγε μέσα στην αγκαλιά της

την πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου...

Ω τα όνειρα  της ευτυχίας πολλές φορές τα έχουμε μέσα μας 

όταν ο σκοπός της ζωής και της σκέψης ολοκληρώνεται  

κι η μαγεία του αύριο δεν αφήνει ένα πληγωμένο 

τώρα να μας κάνει να λυπηθούμε μα μόνο να χαρούμε . 

Σφίξε με μανούλα στην αγκαλιά σου έλεγε ο ελατούλης,

είναι η πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου  

κι έσφιγγαν τα κλαδιά τους πιο δυνατά …

Παφ μια χιονόμπαλα έπεσε πάνω στον ελατουλη κι άλλη κι άλλη

το χιόνι έπεφτε δυνατό κι ο ασπρούλης ο χιονάνθρωπος

του πετούσε χιονόμπαλες και του φώναζε ξύπνα ξύπνα,

είναι Χριστούγεννα, ξύπνα ελατούλη κι έχω να σου πω νέα.

Σήμερα το βράδυ άκουσα μια μαγική φωνή 

κι ένα μαγικό γέλιο χοχοχο κι ένα δυνατό φως

λουσμένο σε κόκκινες και χρυσές αποχρώσεις 

πέρασε από πάνω μας.   

Εσύ κοιμόσουν κι  εγώ το κοίταγα λίγο τρομαγμένος 

μου φάνταζε λίγο μαγικό,    

έλα να παίξουμε  φώναζε ο άταχτος ασπρουλης   

και ο μικρός ελατούλης τον κοίταζε περίεργα  

νωχελικά μ´ αγάπη,  

ναι θα έρθω φώναξε ετοιμάσου ...

Σκέφτηκε 

όλα αυτά που είχε ζήσει εκείνο το βράδυ,  

την πιο όμορφη αγκαλιά του κόσμου 

και ναι εκεί κοντά στα στολίδια    

στην όμορφη ελατίνα μαμά του

είδε κι αυτός εκείνον τον κόκκινο άνθρωπο,

με τα άσπρα γένια που όλο χαρά χαμογελούσε 

κι έφερνε δώρα στα μικρά παιδιά. 

Έφερε  και στον μικρο  ελατουλη ένα, το μεγαλύτερο 

γιατί τώρα ήξερε και γιατί τώρα ένιωσε, 

ότι ποτέ δεν θα ξεχνούσε την πιο γλυκιά αγκαλιά του κόσμου 

την βραδιά των Χριστουγέννων, 

ή μήπως όλα ήταν ένα όνειρο...

Γύρισε κοίταξε ο μικρός ελατούλης την μαμά ελατίνα 

του και τον μπαμπά του τον έλατο,  

φορτωμένοι κι αυτοί μες το χιόνι πανέμορφοι

κι όλο χαρά φώναξε : 

Πάω να παίξω χιονοπόλεμο με τον ασπρούλη, σας αγαπώ πολύ. 

Εκείνοι  τον κοίταξαν χαμογελαστοί  κι όλο περηφάνια, 

πόσο όμορφος είναι ο μικρός ελατουλης

άραγε έχει κι άλλους φίλους που εμείς δεν τους ξέρουμε 

κοιτάχτηκαν κι αναρωτήθηκαν...

Το χιόνι έπεφτε, έπεφτε απαλό στριφογυρίζοντας 

πάνω απ´ ένα κατάλευκο ουρανό , στις ψυχές μας ...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ 
ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΘΗΝΑ ΚΛΑΨΗ

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ

Το παραμύθι των στιγμων

27/10/2017

Ναι μπορείς να νοιώσεις ότι κάποιες

 φορές στα παραμύθια, 

όλα είναι ένα μεγάλο ψέμα,

αστείοι ήρωες πολλές νεράιδες γοργόνες

ατέλειωτες μοναδικές πριγκίπισσες 

και κάτι άλλες μορφές ηρώων, όλο παραξενιά

που θυμίζουν τις περισσότερες φορές τέρατα 

χωρίς έμπνευση πάρα μόνο  με κακία. 

Πολλές φορές κάποια παραμύθια ακόμη 

και τα Χριστούγεννα, 

προσπαθούν να τα αλλάξουν 

και να τα κάνουν κάτι άλλο 

βρε αυτά  τα άνοστα γραφήματα 

που δεν ρωτάνε την σκέψη και το μυαλό

πολλές φορές,

μα αφήνουν το χέρι να τρέχει 

πάνω στα χαρτιά σαν να είναι

σε μια χιονισμένη πλαγιά βουνού 

και να βλέπει,

μόνο την κατηφόρα  πάντα. 

Λες και αυτές τις γιορτές λες αυτές οι μέρες

που έρχονται,

ο χειμώνας ο κρύος που πάγωσε τις ψυχές 

τα χέρια και τα πόδια το μικρών παιδιών

να μην μας επιφυλάξει καμιά έκπληξη. 

Αχ αυτά τα όμορφα παιδικά προσωπάκια 

που περιμένουν, 

τις γιορτές με τόσο χαρά 

αυτά τα παιδικά χαμόγελα 

που αγωνιούν πολλές φορές 

για ένα άγνωστο μέλλον

και σκέφτονται την παναγίτσα 

και τον χριστούλη 

τόσο μαγικά τόσο μακρυά,

 κι όμως είναι όμως τόσο κοντά τους.

Αχ αυτές οι μυτουλες  παγωμένες

και με τις σταγόνες από τον κρύο ιδρώτα 

στο πρόσωπο που είναι σαν μικρά  

σαν όμορφα κρυσταλλάκια έτοιμα 

για να κρεμαστούν

στα χριστουγεννιάτικα δέντρα. 

Λες να μπορούμε να δούμε  λίγο διαφορετικά 

να ακούσουμε λίγο διαφορετικά παραμύθια 

που να μην έχουνε μάγους και μάγισσες, 

που να μην έχουνε δράκους κάστρα ήρωες

που απλά να μιλάνε μόνο για ψυχές,

να μιλάνε μόνο για αγάπη να μιλάνε μόνο για έρωτα

και να μιλάνε για τις στιγμές των ανθρώπων

ναι σήμερα το παραμύθι μας θα μιλάει 

για τις στιγμές των ανθρώπων 
που είναι τόσες πολλές

 χιλιάδες εκατομμύρια. 

 Είναι αυτές τις στιγμές 
που είναι χιλιάδες φορές

 πιο πολλές από τους ανθρώπους, 

που είναι χιλιάδες φορές πιο όμορφες
 από τους ανθρώπους, 

που είναι πολλές φορές  ευτυχισμένες 
και πολλές φορές δυστυχισμένες,

άσχημες  μα είναι οι δικές μας στιγμές,

αυτές οι στιγμές που έρχονται που χάνονται

που μας χαϊδεύουν που μας κοιτάνε 

που μας αγαπάνε,

αυτές οι στιγμές που ερωτευόμαστε που μιλάμε 

που γελάμε αυτές οι στιγμές που κλαίμε που λυπόμαστε,

αυτές οι στιγμές οι ανέμελες, αυτές οι στιγμές 

που μας ακουμπάνε και μας χαϊδεύουν

και μας μιλάνε ότι η ζωή είναι τόσο όμορφη

ότι ζωή είναι τόσο άσχημη 

ότι όλα είναι μία στιγμή

η μία αιωνιότητα. 

Ε λοιπόν αυτές οι στιγμές  σ αυτές οι στιγμές 

των ανθρώπων,

ανοίγει το παραμύθι μας σήμερα. 

Μια φορά και  ένα καιρό είπαν να ανεβούν 

όλες οι στιγμές 

πάνω σε ένα βουνό χιονισμένο και να περάσουν 

εκεί μόνες τους την γέννηση του χριστουλη 

να κάνουνε τα δικά τους Χριστούγεννα 

να μην έχουμε κανένα να προσέξουν, 

να μην έχουμε κανένα προστατέψουν,

να μην έχουνε κανέναν αγαπήσουν,

 να μην έχουνε κανένα να μιλήσουν, 

να μην έχουνε για κανέναν να λυπηθούν,

 να μην έχουμε για κανένα να γελάσουν,

να μην έχουν κανένα να ερωτευτούν, 

να  είναι μόνες ήσυχες αυτές τα Χριστούγεννα 

κι η ησυχία τους.

Να ενωθούν αυτές οι ίδιες  στιγμές

να βρει μία την άλλη

αυτές που είναι χαρούμενες να είναι μόνο μαζί, 

αυτές που είναι λυπημένες να είναι μόνο μαζί,

αυτές που είναι γελαστές να είναι μόνο μαζί, 

αυτές που είναι ερωτευμένες να είναι μόνο μαζί,

αυτές που πιστεύουνε στην γέννηση του Χριστού 

να είναι μόνο μαζί ,

αυτές που πιστεύουν ότι ένα αύριο

θα είναι καλύτερο από το χθες, 

ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο από το σήμερα 

να είναι μόνο μαζί,

 αυτές που όλα τα Χριστούγεννα δώσανε 

τόσες χαρές 

σε όλους τους ανθρώπους να είναι μόνο μαζί 

αυτές οι στιγμές που δε φοβήθηκαν το θάνατο 

να είναι μόνο μαζί, 

αυτές που ήτανε πάντοτε δίπλα από τη γέννηση ,

του ανθρώπου,

μέχρι και όταν η ψυχή του 

πήγε ψηλά στον ουρανό να είναι μόνο μαζί. 

Αυτές οι στιγμές λοιπόν  μαζεύτηκαν

κι ανέβηκαν εκεί ψηλά,

πάνω στο χιονισμένο τοπίο για τα περάσουν

φέτος τα Χριστούγεννα όλες μαζί.

Ήταν μοναδικά ήταν τόσο όμορφο  σαν εικόνα 

να βλέπεις  αμέτρητες στιγμές σαν μικρές χρυσές φωτίτσες, 

να έχουν   καταλάβει όλο το χιονισμένο βουνό  

και  τα χρώματα του να είναι  λευκό πράσινο  

και από πάνω χρυσό  από  τα εκατομμύρια

 των στιγμών.

Μια μοναδική μαγεμένη εικόνα στον κόσμο... 

Πραγματικά πέρασαν οι μέρες  περάσανε νύχτες 

πέρασαν όλες αυτές οι γλυκές μέρες 
που περιμένουμε χειμωνιάτικα, 

την γέννηση του χριστουλη, γινόταν για τους ανθρώπους χιλιάδες 

γεγονότα,  μα οι στιγμές  δεν ήταν εκεί έλειπαν, 

οι άνθρωποι  άρχισαν να ανησυχούν 

γεγονότα χωρίς στιγμές, τι θα γινόταν  

άραγε αυτά  τα χιονισμένα Χριστούγεννα.

 ποιος θα τα ήξερε ποιος θα τα θυμόταν 

 χωρίς τις στιγμές.

Έφτασε παραμονή του Χριστουγέννων,

και εκεί καταλαβαίνουν όλες οι στιγμές

ότι κάτι τους έλειπε , τους έλειπαν 

οι άνθρωποι εκεί, τους έλειπαν τα παιδιά

εκεί,  τους έλειπαν οι μεγάλοι  οι γέροι.

Οι ερωτευμένοι τα παιδικά χαμόγελα

τα κλάματα η φωνούλες οι παιδικές 

εκεί τους έλειπε η αγάπη ο έρωτας 

ακόμη και ο θάνατος,

 ακόμη κι αυτός τους έλειπε γιατί και ο θάνατος

 είναι μες την ζωή, 

ο θάνατος είναι μετά τον ευτυχισμένο χρόνο 

που μας χαρίζει ο Θεός και τα έχει όλα μέσα, 

υπάρχει ο θάνατος γιατί υπάρχει ζωή 

και η ζωή είναι τόσο όμορφη .

Η ζωή είναι τόσο μεγάλη τόσο υπέροχη. 

Μια θλίψη ένα μαύρο σκοτάδι,  

 ένας ουρανός σκοτεινός τα αστέρια χάθηκαν 

σαν να ξέχασαν το παρελθόν,  το χιόνι έπεφτε στο καλοκαίρι

 κι ο ήλιος έβγαινε τον χειμώνα ,

όλα ανάκατα όλα μπερδεμένα  η θάλασσα πήγαινε προς τα ποτάμια

 και τα δέντρα προς την θάλασσα κι όλα τα ψάρια έβγαιναν έξω, 

στην γη και προσπαθούσαν να αναπνεύσουν αέρα, 

μωρέ τι μπέρδεμα σαν ένα κακό όνειρο όλα μαζί μπερδεμένα.

Τα γεγονότα δεν ξεχωρίζαν και δεν ήξερε 

το καθένα 

την δίκη του στιγμή 

ένα χάος σας λέω ένα χάος ...

Τότε οι  στιγμές κατάλαβαν πριν 

από τη γέννηση

του Χριστού

εκείνο το μαγικό βράδυ 

εκεί που όταν  όλες μαζί  ψάχνοντας 

το μαγικό αστέρι που θα φώτιζε την φάτνη

της θείας γέννησης 

όταν όλοι οι μάγοι του κόσμου έκλαιγαν 

 ψάχνοντας 

την Βηθλεέμ της αγάπης , 

τότε κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να κλέψουν 
τις στιγμές από τους ανθρώπους,

δεν μπορούν να αφήσουν τους ανθρώπους

μόνους τους χωρίς στιγμές

και τότε πήρανε μια μεγάλη απόφαση. 

Φύγαμε  φύγαμε να πάμε να προλάβουμε 

να ζήσουν πάλι  οι άνθρωποι 

αυτές τις μικρές και μεγάλες

 ευτυχισμένες στιγμές.

έτρεξαν όλες οι στιγμές έτρεξαν γρήγορα 

γύρισαν όλο τον κόσμο

και σαν να ήτανε το πιο όμορφο σαν να ήτανε

η κάθε μια ένα  λαμπερό αστέρι

σαν να ήτανε οι πιο όμορφες λάμψεις 

πάνω στον ουρανό, 

ξεχύθηκαν σαν χρυσά βέλη αυτή την γιορτινή ώρα

αυτή την γιορτινή ώρα της γέννησης

και αγκάλιασαν όλους τους ανθρώπους,

σε όλη τη γη

και έτσι οι άνθρωποι αποκτήσαν πάλι 

τις στιγμές τους,

απόκτησαν το γέλιο τους 

απόκτησαν τη χαρά τους απόκτησαν 

την λύπη τους, 

οι οποίες γίνανε στιγμές ,στιγμές 

που θα είναι πάντα στιγμές, 

που θα είναι πάντοτε στο μέλλον και θα μιλάνε

θα μιλάνε 

για το χθες θα μιλάνε για το παρελθόν, 

Θα μιλάνε για τις όμορφες  

και τις άσχημες στιγμές

που προσπάθησαν να φύγουν

που προσπάθησαν να κάνουν

κάτι διαφορετικό αυτή την ώρα 

αυτή την ώρα της θείας της γέννησης

και όμως η αγάπη και όμως το πνεύμα

και όμως η γέννηση του Χριστούλη μας,

τις έκανε να έρθουν και να δώσουν 

πάλι την χαρά που έδιναν όπως κάθε χρόνο,

 περιμένοντας να έρθει αυτός ο άγιος άνθρωπος

 με τα άσπρα γένια ,

και την τρανταχτή φωνή ο άγιος Βασίλης 

κι μετά να φύγει αυτός ο γέρος χρόνος 

με τα άσπρα μαλλιά και την γερασμένη μορφή

και να ρθει  αυτός ο νέος χρόνος, 

που  θα σημαδέψει μία άλλη χρονιά

 με στιγμές.

Ω χιλιάδες στιγμές σε τόσο όμορφες γιορτές

θα είναι γεμάτες υπέροχες στιγμές, 

γεμάτες λαμπερές στιγμές,

γεμάτες αγάπη και έρωτα σε όλο τον κόσμο. 

Μέσα στον  γαλάζιο μέσα στο μαύρο ουρανό

με τα χιλιάδες αστέρια ,

χιλιάδες στιγμές μοίρασαν με την λάμψη τους

 μια μαγική εικόνα, 

ήτανε οι πιο όμορφες λάμψεις ήτανε 

τα πιο όμορφα όνειρα, 

ήτανε οι πιο όμορφες ελπίδες, 

που έτρεχαν   σκίζοντας τον ουρανό 

σαν χρυσές αχτίδες του ήλιου 

έτσι αυτήν η  μαγική νύχτα   που πέρασε

είχε τις στιγμές που σχίζανε το σύμπαν,

για να προλάβουν να πάνε

σε όλους τους ανθρώπους, 

 ήταν τόσες πολλές ήτανε τόσες χιλιάδες

όλη η γη φωτίστηκε από ένα δώρο, 

σ όλους τους ανθρώπους ,

την δική τους στιγμή, 

ήτανε τα ποιο φωτισμένα Χριστούγεννα, 

ήτανε τα πιο χαρούμενα Χριστούγεννα,

ήταν τα πιο ευτυχισμένα Χριστούγεννα, 

πάνω σε μία διαφορετική η γη 

σε μία γη που έμαθε 

να εκτιμά τις στιγμές της

από το παρελθόν, 

τις στιγμές της από το παρόν τις στιγμές της 

στο μέλλον.

Πόσο απαραίτητες είναι και πόσο πολύτιμες 

είναι,

πόσο πρέπει να τις προσέχουμε

για να είναι όλα καλά, 

για να αλλάξει ο κόσμος για να αλλάξει ζωή

πάνω στη γη.

Κάθε στιγμή είναι τόσο πολύτιμη 

όσο ένα διαμάντι

έτσι η γη μας θα λάμπει 

σε όλο το σύμπαν αιώνια.

Ναι μπορείς να νοιώσεις ότι κάποιες φορές

 στα παραμύθια. 

 όλα είναι ένα μεγάλο ψέμα 

εκτός από ένα παραμύθι 

το παραμύθι των στιγμών. 

Αυτό που  σιγά σιγά έχτισε τον κόσμο μας 

αυτό που σιγά σιγά μας έκανε να είμαστε  

εμείς οι άνθρωποι το μέλλον για το αύριο,   

έτσι μια φορά κι ένα καιρό όταν δεν υπήρχαν

 οι στιγμές,

ακούστηκε για πρώτη φορά,

ένα παιδικό χαμόγελο... 

Χρόνια πολλά καλές γιορτές ...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ
ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΡΑΠΑΝΤΖΙΚΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ