ΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΑ ΜΑΝΙΤΆΡΙΑ

ΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΑ  ΜΑΝΙΤΆΡΙΑ

Παραμύθι  27 11 2018

Ω ναι ναι...

Τα χριστουγεννιάτικα μανιτάρια τα ξέρετε,

είναι αυτά τα μανιτάρια τα χρυσά τα πότε κόκκινα 

τα πότε ασημένια 

που βγαίνουνε τα Χριστούγεννα.

Βγαίνουνε πάντοτε τις μέρες των Χριστουγέννων

και βγαίνουνε σε όμορφα μέρη με  θέα και ορίζοντα 

εκεί που τα δάση αφήνουν την ευκαιρία 

και δεν είναι καλυμμένα από το χιόνι

αφήνουν μερικά κομμάτια γης για να μπορούνε να βγούνε

τα χρυσά ασημένια κόκκινα μανιτάρια του Χριστουγέννων.

Σαν χριστουγεννιάτικα στολίδια που λάμπουν 

να φωτίσουν και να ομορφύνουν το δάσος.

Δίπλα στα δέντρα δίπλα στα πανέμορφα έλατα 

δίπλα στα πανέμορφα πεύκα στα κυπαρίσσια

δίπλα  στις όμορφες καστανιές

δίπλα σε αυτά τα υπέροχα δέντρα που στολίζουνε

 τα όμορφα βουνά

σαν στολίδια του κόσμου. 

Η ιστορία μας το παραμύθι μας μιλάει σήμερα 

για δύο ερωτευμένα μανιτάρια

δύο μανιτάρια που είχανε γνωριστεί κάποια φορά 

Χριστούγεννα 

κάτω από ένα υπέροχο έλατο όταν τυχαία βγήκαν

μαζί ένα όμορφο βράδυ Χριστουγέννων.

Την ίδια ώρα το ίδιο λεπτό και έμειναν μέσα 

στη ασημοστόλιστη νύχτα

να θαυμάζουν το ένα το άλλο τι θαυμάσια 

γαλαζοπράσινα μάτια

είχαν και τα δύο. 

Τι ομορφιά, έλουζε σαν φως επάνω της 

 η γοητεία των Χριστουγέννων

 ο χρυσούλης ένα σπάνιο μοναδικό μανιτάρι

 που αναπνέει  μόνο στην μαγεία των Χριστουγέννων 

και η ασημένια λες και είναι νεράιδα 

από τους δρόμους του φεγγαριού

ήταν σαν δυο μοναδικοί άγνωστοι 

δυο πανέμορφα μανιτάρια.

 Σ ένα μαγικό κόσμο στον κόσμο των μανιταριών

των Χριστουγέννων

που όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά

ερωτεύθηκαν ο Χρυσούλης την Ασημένια

 κι η Ασημένια τον Χρυσούλη, 

έμειναν αποσβολωμένοι  έκπληκτοι να κοιτάζονται τρυφερά

να αναπνέουν μαζί 

και να προσπαθούν να αγγίξουν το ένα μανιτάρι το άλλο, 

μα η απόσταση 

που ήταν μηδαμινά μικρή δεν άφηνε  όμως 

να αγγίξουν τα πρόσωπα τους

που ήταν παγωμένα και κατακόκκινα από το κρύο

να αγκαλιαστούν να ζεσταθούν

δεν έπρεπε να είναι απέναντι μα δίπλα μαζί να φυτρώσουν. 

Ω τι αδικία.

Θέλω να σε κοιτάω στα μάτια κι να σ αγγίζω κι να αισθάνεσαι

την ψυχή μου ποσό κοντά σου είναι 

να αισθάνεσαι αυτές τις λίγες ώρες που μας χαρίζονται

κάθε φορά τα Χριστούγεννα

πόσο σημαντικές είναι για εμένα 

και για εμένα είπε γιομάτη 

 ευτυχία η  ασημένια το μανιτάρι.

Ω ποσό ευτυχισμένη με κάνεις θα περιμένω,

θα περιμένω όσο κι αν χρειαστεί 

όσα χρόνια όσους αιώνες κι αν χρειαστούν, 

ποιος ξέρει κάποτε

κάποια μαγικά Χριστούγεννα

ίσως βγούμε δίπλα δίπλα μαζί 

 τότε θα αγκαλιαστούμε σφιχτά 

και δεν θα μας ξανά χωρίσουν ποτέ .

Πάντα στο μέλλον 

από τότε θα είμαστε αχώριστοι αγαπημένοι

και θα ζούμε αυτήν την μαγική νύχτα

μαζί με τον χριστούλη μαζί με τα λαμπερά αστέρια 

που στολίζουν τον ουρανό

Ω τι όμορφα όνειρα για τα δυο μανιταράκια

 τι ευτυχισμένες  

ελπίδες

όλα τα επόμενα Χριστούγεννα  μαζί μόνο μαζί 

αγκαλιασμένοι. 

Ω τι όνειρα 

 Ω τι  ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για το μέλλον

από δυο τόσο όμορφα  μανιταρακια 

τον Χρυσούλη κι την ασημένια 

που αγσπιόντουσαν τόσο μα τόσο πολύ.

Ποιος να τ ακούσει και να μην τους καταλάβει 

πως θρόιζαν

και μιλούσαν για έρωτα

αυτήν την τόσο όμορφη νυχτιά που το χιόνι είχε σκεπάσει 

φέτος τα πάντα. 

Ακόμη κι ο Χρυσούλης και η ασημένια που τους προστάτευαν

τα κλαδιά 

του μεγάλου έλατου 

με το ζόρι είχαν την μυτούλα έξω από το χιόνι κι ανάπνεαν 

μα ήταν τόσο καλά 

που μπορούσαν και κοιταζόταν στα μάτια 

είχαν τόσο ευτυχισμένες ελπίδες

μέσα σ αυτήν την λαμπερή χριστουγεννιάτικη νύχτα 

για τον έρωτα τους τα σχέδια τους

για το μακρινό μέλλον  

ω τα  υπέροχα  μάτια πόσο ερωτευμένα ήταν

γαλαζοπράσινα σε χρυσό και ασήμι.

Εκείνο το βράδυ  έτυχε να περνάει  από εκεί κοντά 

ο βασιλιάς των χιονανθρώπων,

με την μαγική του σκούπα. 

Άκουσε  τα απελπισμένα ερωτευμένα

λόγια του χρυσούλη και της ασημένιας

και κρυφογέλασε , 

που ξέρεις στα παραμύθια όλα γίνονται αληθινά

καμιά φορά...

Είναι αυτή η συνήθεια των ανθρώπων 

αυτό το βόλεμα της σκέψης

που χάνεται εκεί μέσα η ψυχή.

 Όμως αυτό συμβαίνει μόνο στους ανθρώπους

 που όταν κάνουν λάθη 

δεν μπορούν εύκολα να τα διορθώσουν και καμία φορά 

χάνουν και την ζωή τους μέσα σε τραγικά λάθη.  

Όχι όμως στο κόσμο τον μαγικό κόσμο των μανιταριών. 

Παραμονή Χριστουγέννων 

πάλι ξημέρωσαν όλα ήταν τόσο μαγικά 

στο μεγάλο δάσος,

χρυσοΰφαντος ο ήλιος αχνοφέγγει μέσα από τα σύννεφα 

πάνω στις χιονισμένες πλαγιές 

των βουνών και στα σκεπασμένα έλατα 

που σαν παλτό το χιόνι 

προσπαθούσε λες να τα προστατέψει, να τα ζεστάνει. 

Χιλιάδες χρώματα σχημάτιζαν ένα υπέροχο χαλί

από τον ουρανό λες και προμήνυαν κι αλλά χαρμόσυνα γεγονότα,

εκτός από την θεία γέννηση του Χριστού. 

Καφέ χρυσό κόκκινα χρώματα 

ξεπρόβαλαν κάτω από το χιόνι 

σε μια πανδαισία  χρωμάτων,

που έπαιζαν με το πράσινο των δέντρων

 και το λευκό του χιονιού 

σ ένα μαγικό παιχνίδι χρωμάτων

της φύσης, 

εκεί κάτω από ένα έλατο μεγάλο που δεν άφηνε

 το πολύ χιόνι να σκεπάσει

 την γη μα το κουβαλούσε όλο στα κλαδιά του. 

Ναι εκεί τι λέτε, ναι ναι δυο μικρά μανιταρακια 

ένα χρυσό και ένα ασημί

 έβγαλαν τα κεφαλάκια τους

 δίπλα δίπλα μαζί . 

Εεεε με σπρώχνεις είπε η ασημένια 

κοιτώντας τα γαλαζοπράσινα μάτια 

του Χρυσούλη,

Ω ναι μια λάμψη χαράς,

θυμήθηκαν θυμήθηκαν. 

Ω  η ευτυχία επιτέλους ήρθε 

αυτά τα μαγικά Χριστούγεννα 

να τους δώσει αυτό που τόσα χρόνια ήθελαν  να είναι μαζί. 

Αγκαλιάστηκαν σφιχτά γεμάτα χαρά που επιτέλους πήραν 

το ποιο μαγικό δώρο του κόσμου

να είναι μαζί φέτος τα Χριστούγεννα.

Θα είναι τα ποιο ευτυχισμένα 

για τον Χρυσούλη και την ασημένια

τα δυο πανέμορφα μανιταράκια που θα είναι αγκαλιασμένα 

αυτήν την υπέροχη νύχτα

Ίσως κι εμείς οι μεγάλοι και εσείς τα μικρά παιδιά θα πρέπει 

να έχετε ένα μικρό χριστουλη μέσα στην ψυχή σας,

να σας γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία για το αύριο 

όπως η ασημένια και ο Χρυσούλης τα δυο αγαπημένα

 σφιχταγκαλιασμένα μανιταρακια  

Που βγαίνουν χριστουγεννιάτικα κάθε χρόνο

να ομορφαίνουν την φύση πάντα αγκαλιασμένα,

 με πολύ αγάπη θα έλεγα εγώ.

Καλές γιορτές 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Παραμύθι ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

Ζωγράφος ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΟΚΑ

Η ΜΙΚΡΗ ΚΑΡΒΟΥΝΟΣΚΟΝΗ

Η μικρή καρβουνόσκονη...
παραμύθι   23 10 2018

Ναι ναι  ποσό μ αρέσει η φωτιά,  

ναι αυτή η κοκιννοχρυση λάμψη 

που με φέρνει τόσο κοντά σε εσάς 

και στο παραμύθι μας, το δικό μας παραμύθι.

 Ναι για εμάς όλους ,ναι για εσάς όλους,

 εμείς 

σ αυτό το παραμύθι είμαστε τα ξωτικά

 και οι νεράιδες

 που μεταμορφώνονται, 

και εσείς οι καλοί άνθρωποι και τα παιδιά 

που αγαπάνε τις ιστορίες τα παραμύθια,

 και θ αγαπήσουν και την καρβουνόσκονη,

 την μικρούλα καρβουνόσκονη που απομένει,

 μετά από μέρες φωτιάς 

μόνη σ ένα τζάκι.

 Εκεί μέσ την μοναξιά της νύχτας, μεταμορφώνεται 

σ ότι θέλει , μα ποιος να τα ξέρει όλα αυτά 

ποιος να τα δει αυτά τα μαγικά, 

παρά μόνο τα χρυσά λαμπερά αστέρια 

μέσα στον χειμωνιάτικο νυχτερινό ουρανό, 

που τα βλέπουν όλα που τα ξέρουν όλα 

έτσι το μαγικό απόβραδο αυτή η μικρούλα,

 αφού στην αρχή έβγαινε σαν σύννεφο καπνού 

μέσα από το τζάκι του σπιτιού, 

μετά έπαιρνε την μαγική μορφή της μικρούλας
καρβουνόσκονης, 

ενός πανέμορφου μελαχρινού  κοριτσιού 

και μετά  γινόταν μέσα στην νυχτιά ότι  ήθελε.

 Ένα δέντρο που μιλούσε, ένα πουλί που πετούσε,

 ένα όμορφο ζώο που έτρεχε μέσα στο δάσος,

 μια νεράιδα ,ένας πρίγκιπας, ένα όμορφο ξωτικό

ένα ψαράκι σε μια λίμνη μικρή, 

μια αρκούδα σ  ένα μεγάλο βουνό.   

Ήταν ευτυχισμένη η μικρή καρβουνόσκονη 

κι είχε τόσες ιστορίες που ήξερε, 

που μπορούσε να πει ,τόσες αλήθειες τόσες ζωές

τόσα χρόνια τόσες εμπειρίες  που γράφονταν

 μέσα από το κάψιμο μιας φωτιάς, 

που έπαιρνε τόσες ανάσες τόσες αγάπες

 και τις έκανε σύννεφα ξεχασμένα πολλές φορές... 

Είχε τόσες γνώσεις με τα χρόνια με τους αιώνες

 και βοηθούσε βοηθούσε αυτούς που την είχαν ανάγκη.

Ναι ναι θα αγωνιστής για την ζωή σου,

 ναι ναι θα αγωνιστής για την ψυχή σου, 

έλεγε η μικρή καρβουνόσκονη κάθε φορά 

που συναντούσε 
κάποιον απελπισμένο κάποιον ταλαιπωρημένο.

 Γιατί καμένη κι αυτή ήξερε,

  ήξερε ιστορίες ,
ήξερε παραμύθια ήξερε ζωές πικραμένες 

η και χαμένες ψυχές ταλαιπωρημένες, 

που έψαχναν για ορίζοντες σε μια ζωή γιομάτη πίκρες.

  Η και χαρές πολλές φορές που χάνονταν,

 πίσω από θολούς ουρανούς μέσα στην καταχνιά

 μιας συννεφιασμένος νύχτας.

 Μέσα σε καπνούς από φωτιές 

που ξεπηδούσαν από τις καμινάδες των σπιτιών

 χορεύοντας εκεί στα σκοτεινά, 

μαζί με τα ξωτικά ,τις χιλιάδες χαμένες ιστορίες. 

Η μικρή μας 

 καρβουνόσκονη  το μικρό όμορφο κοριτσάκι 

που έπαιρνε την μορφή της 

μέσα από το καπνισμένο τζάκι, ήταν στην αρχή 

σαν θολό σύννεφο σαν αναπνοή που άχνιζε  

σηκώνονταν οι στάχτες κι έπαιρναν σχήμα, 

 ήταν τόσο όμορφη με υπέροχα μαύρα μαλλιά 

μάτια μαύρα από τα κάρβουνα 

και ένα υπέροχο  γκρι χρώμα φόρεμα, 

που απεικόνιζε επάνω λες όλη την φύση 

από τα δάση και τα διάφορα λουλούδια 

που είχαν χαθεί μέσα στις φωτιές της ψυχής της.

  Έτσι της άρεσε να μεταμορφώνεται όταν ήταν μόνη

 η πανέμορφη μελαχρινή μας αιθέρια καρβουνόσκονη

  τα Χριστούγεννα γινόταν ένα λαμπερό

 χριστουγεννιάτικο δέντρο,

 σ ένα ολόκληρο δάσος  στην πλαγιά ενός βουνού, 

η δίπλα  στο τζάκι  ενός σπιτιού. 

Η σ ένα μοναστήρι στην κορφή του μια χρυσή καμπάνα, 

η ένας άγγελος μπρούντζινος σε μια πόρτα 

μπορεί κι ένα σύννεφο, η ένας ήλιος, 

η σ ένα ψεύτικο μα τόσο αληθινό αστέρι,

 η και μια πυγολαμπίδα μέσα στην νύχτα. 

Μα πολλές φορές γινόταν
 και τα λαμπερά μάτια ενός ζώου 

που έβλεπε τα πάντα μέσα στην νυχτιά,
 μέσα στην ζωή.   

Οι χιλιάδες εικόνες της φύσης 

από τις ζωές και τις ιστορίες,

 μεταμόρφωναν αυτό το όμορφο μικρό σύννεφο

 κάρβουνο σκόνης, με μια μαγική δύναμη, 

σ ότι ποιο όμορφο ονειρευόταν η ψυχή της. 

Ήταν μέρες Χριστουγέννων,
  βράδυ μετά τα μεσάνυχτα

 και η μικρή μας καρβουνόσκονη σηκώθηκε 

σαν ένα μικρο σύννεφο από το τζάκι.  

Είχε αποφασίσει ότι φέτος τα Χριστούγεννα

θα τα περνούσε σ ένα σπίτι, που η θλίψη ξεχείλισε

 όταν πέρασε από κοντά του. 

Έλα κοντά μας μικρή νεράιδα καρβουνόσκονη 

της είπε η θλίψη,

  χάθηκαν οι γονείς από εδώ, 

χάθηκαν όταν ένας άδικος χιονιάς τους σκέπασε 

πηγαίνοντας να κάνουν δουλειές στα χωράφια, 

για να μπορούν να ταΐσουν τα τέσσερα παιδιά τους 

και αυτές της μέρες είναι μόνα τους, 

μόνο οι πίκρες τα συντροφεύουν εγώ η θλίψη,

 η καταχνιά, η πείνα ,το κρύο.  

Σαν άγγελοι ξεχασμένοι μόνοι σ ένα σπίτι, 

χωρίς φως χωρίς ζέστη μόνο με χαμένες ελπίδες,

 μόνο με πονεμένη την αγάπη σε μια κρύα γωνία 

για τους γονείς,

 μόνο με την απελπισία και τον πόνο να τους κάνει παρέα. 

΄Ετσι αυτήν την βραδιά την βραδιά των Χριστουγέννων 

η μικρή  Καρβουνοσκονίτσα, 

το μικρό μας μελαχρινό κοριτσάκι με την τεράστια δύναμη 

πήγε στο σπίτι με τα τέσσερα παιδιά 

κι εκεί έγινε όλα,

 σ αυτό το μαγικό βράδυ. 

Έγινε το φως  της ζωής, έγινε η ζεστή της ψυχής 

κι άναψε  στο σπίτι, 

έγινε το δέντρο που στόλιζαν τα τέσσερα αδελφάκια, 

έγινε οι χαρούμενοι γονείς που μόνο αγάπη 

και φιλιά είχαν να δώσουν μια τέτοια βραδιά

  και έγινε τα πολλά γλυκά και τα φαγητά 

μέσα στο σπίτι, και το κατάλευκο χιόνι 

που έπεφτε απαλά έξω. 

Η μικρή μας καρβουνόσκονη έγινε τα πάντα για τα παιδιά 

μέσα στα όνειρα τους,

 αυτά χαμογελούσαν ευτυχισμένα. 

Τις πρώτες πρωινές αχτίδες της μέρας 

με την γέννηση του Χριστούλη, να την γιορτάζει όλη η φύση

 χτυπώντας οι καμπάνες στα χωριά στις εκκλησίες 

δεν άλλαξε τίποτε σ αυτό το σπίτι, 

η πραγματικότητα άλλαξε.

 Σηκώθηκαν το πρωί τα τέσσερα αδελφάκια 

όλα ήταν χαρούμενα και ζεστά στο σπίτι 

δεν υπήρχε ούτε η θλίψη ούτε η καταχνιά

 παρά μόνο οι γονείς και τα παιδιά μέσα σε τόση ομορφιά 

και το πιο όμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου. 

Τα τέσσερα αδελφάκια έφαγαν το πρωινό 

και είπαν στους ευτυχισμένους γονείς

 ότι θα πάνε να τραγουδήσουν να καζαντίσουν 

την γέννηση του Χριστού όλο χαρά. 

Λένε στο παραμύθι μας, λένε στο παραμύθι σας 

πως ποτέ δεν ξανάδε κανείς 

εκείνο το όμορφο κοριτσάκι την καρβουνοσκονη 

ποτέ. 

Από τότε και μετά έμεινε

 σ εκείνο το σπίτι στην άκρη του χωριού,

 που το γέμισε με τόση ευτυχία

 σαν ένα όμορφο λαμπερό χριστουγεννιάτικο δέντρο. 

Κανείς μα ποτέ ,μα ποτέ ,δεν ξαναείδε

 την μικρή καρβουνοσκονη 

κανείς άλλος ίσως

 εκτός από εμένα, 

λοιπόν 

που σας μίλησα για αυτό το παραμύθι 

άραγε αλήθεια ποιος να μου το είπε... 

  

ΚΑΛΈΣ ΓΙΟΡΤΈΣ

παραμυθι 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ
ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΟΚΑ