Η πεντάμορφη νεράϊδα και τα κρυστάλλινα νερά
Παραμύθι
8/11/2015
Παραμύθι μύθοι μύθοι το κουκί και το ρεβίθι,
βαλ’ τα στην χύτρα να μυρίσει,
παραμύθι να αρχινίσει.
Μια φορά κι έναν καιρό στην πολύ πολύ παλιά εποχή
μέσα σ' ένα δάσος
δίπλα σ' ένα χωριό κοντά σε μια λίμνη με κρυστάλλινα νερά
που τον χειμώνα γινόταν πάγος
όταν τα πολλά χιόνια έπεφταν από τον ουρανό,
ζούσε μια πολύ μεγάλη γυναίκα,
μια γιαγιά άσχημη και πολύ κακιά.
Λέγανε ότι ήταν από μια ράτσα παλιά
που προερχόταν από ανθρώπους κι από θεές.
Δύσκολα πλησίαζαν οι άλλοι κοντά στην αυλή της καλύβας της,
αυτήν δεν την έβλεπαν ποτέ παρά μόνο από μακρυά μια φιγούρα
που σκυφτή κι αργή έβγαινε μάλλον για τις δουλειές
που έπρεπε να κάνει στην καλύβα της.
Έτσι στις χρυσορόδινες ανατολές και στις ασημόχρυσες δύσεις
εκείνης της εποχής είχαν να λένε πολλά παραμύθια κι ιστορίες
γι' αυτήν την παράξενη φιγούρα που ζούσε σχεδόν μόνη της,
λες κι όλος ο κόσμος ήταν μια όμορφη μοναξιά
που την απολάμβανε όσο γινόταν περισσότερο.
Εκεί κοντά ζούσε κι ένας ξυλοκόπος που οι χωρικοί τον έλεγαν
"μάγο του ξύλου"
γιατί με τα δέντρα που έκοβε έκανε τις πιο παράξενες φιγούρες
και τις πιο όμορφες,
έφτιαχνε διάφορες νεράϊδες, αγγέλους και ξωτικά,
βασιλιάδες και πριγκίπισσες και πολλά αλλά όμορφα
παραμυθένια κατασκευάσματα.
Ένα πρωϊνό ο μάγος του ξύλου άκουσε
τα πουλιά να μιλάνε μεταξύ τους,
γιατί ξέχασα να σας πω πως ο μάγος του ξύλου
ήξερε και μιλούσε την γλώσσα
των πουλιών και των λουλουδιών...
Έλεγαν λοιπόν τα πουλιά με ανησυχία:
σήμερα το πρώϊ δεν είδαμε την κυρα μας,
δεν την είδαμε την νεράϊδα να γυρίζει απ' την λίμνη...
Ναι, έλεγαν και τα λουλούδια και 'μείς δεν την νοιώσαμε,
δεν νοιώσαμε την ανάσα της που σαν πρωϊνή αύρα
μας δίνει την δροσιά της
για να ευωδιάζουμε και να ‘μαστε έντονα όμορφα
με τα χιλιάδες χρώματα.
Ανησύχησε ο μάγος του ξύλου,
πρώτη φορά η γριά της καλύβας κι αυτή δεν φάνηκε στην αυλή της
κι αυτός ήξερε, μόνο αυτός ήξερε!
Πήρε το άλογο του και πήγε στην καλύβα.
Μπήκε μέσα...Κανείς, η γριά έλειπε
μαζί κι η μοναξιά της!
Τι παράξενο όμως, μέσα στην καλύβα όλα ήταν
τόσο μαγικά όμορφα
τόσο περιποιημένα!
ο μάγος του ξύλου βγήκε έξω καβάλησε τ' άλογο του
κι άρχισε να καλπάζει προς την λίμνη.
Έφτασε στις όχθες και μέσα στην παγωμένη λίμνη ξεχώρισε
μια φιγούρα να 'ναι ξαπλωμένη δίπλα σ' έναν όμορφο βράχο,
εκεί ανάμεσα από αγριοπούλια κι από κύκνους.
Μα δεν ήταν καμία άσχημη γριά,
δεν ήταν καμία άσχημη μάγισσα,
δεν ήταν καμία φοβερή φιγούρα, μα αντιθέτως
μια μαγικά, όμορφη κοπέλα.
Εκεί, πάνω στους πάγους,
πάνω απ' τα κρυστάλλινα νερά της λίμνης
έλαμπε ολόκληρη, έλαμπαν τα μαλλιά της, το σώμα της,
έλαμπε σαν μια νεράϊδα σωστή κι ένας άγγελος ξαπλωμένος
πάνω στους κρυστάλλινος πάγους.
Ο μάγος του ξύλου πήρε την πριγκίπισσα νεράϊδα
στην αγκαλιά του για να την πάει στην καλύβα,
μα εκεί γύρω του εκεί μαγικές φιγούρες πολλές είχαν μαζευτεί.
Ήταν η φυλή των νεράϊδων που ανήκε η μοναχή νεράιδα,
που ο πόνος την έκανε να ζει μόνη της στην καλύβα
στην άκρη του δάσους.
Μια φωτιά, μια φωτιά είχε κάψει την ζωή της
είχε κάψει όλους τους δικούς της, η φωτιά της ζωής.
Έφυγε μικρή νεράϊδα απ' τα κρυστάλλινα νερά της λίμνης
να εξερευνήσει τον κόσμο, άφησε την οικογένεια της
και με την δύναμη και την ομορφιά της
πέταξε προς άλλα μέρη.
Σε χωριά και σε δάση,
μεταμορφώθηκε σε κύκνο, σε πουλί, σε πριγκίπισσα,
σε βασίλισσα, σε χωρική, σε άλογο, σε χιλιάδες μορφές
κι απ' όπου περνούσε η καλή μας νεράϊδα
βοηθούσε όπου έβλεπε πόνο κι έμενε δίπλα στην δυστυχία
και στην συμφορά
μέχρι να ξεπεραστούν τα δύσκολα, σ' αυτούς που ήταν κοντά.
Μέχρι που σαν κοπέλα ερωτεύτηκε κι αυτή ένα παλικάρι.
Δεν ήταν βασιλιάς ή πρίγκηπας, δεν ήταν άρχοντας
μα ένας δουλευτής της ζωής, ένας όμορφος νεαρός
που αγωνίζονταν να κερδίσει την ζωή.
Ε ναι, ήταν πολύ ερωτευμένη, ήταν αληθινά ερωτευμένη
η μικρή μας νεράϊδα, ήταν ότι ποιο όμορφο είχε πλέον στην ζωή της
κι αποφάσισε να τ’ απαρνηθεί όλα.
Όλα την καταγωγή, την οικογένεια της, τις αδελφές της,
την μοίρα της
γιατί όταν μια νεράϊδα, αγαπά ένα κοινό θνητό για να 'ναι μαζί του
γίνεται κι αυτή άνθρωπος
για να βλέπει την μορφή του, να τον ακούει να μιλάει
κι είχαν τόσα πολλά να πούνε...
Τόσα πολλά... Τον άκουγε και μάθαινε
και τον δίδασκε αυτά που ήξερε κι απολάμβαναν τον έρωτα τούς,
την αγάπη τους, γιατί οι ερωτευμένοι αγαπιούνται αληθινά
κι η νεράϊδα που θα γινόταν άνθρωπος αγάπησε
πολύ αυτόν τον απλό χωρικό.
Η μητέρα της νεράϊδα αντέδρασε,
της είπε ότι ήταν γεννημένη για να κάνει
πολύ περισσότερα στην ζωή της
από το ν’ αφοσιωθεί σ' έναν απλό άνθρωπο
και δεν είχε κι απόλυτο άδικο
γιατί,
σαν όλες τις μητέρες του κόσμου οι ανησυχίες είναι αυτές
που κρατάνε πολλές φορές τα όνειρα των παιδιών χαμηλά
και δεν τ' αφήνουν να πετάξουν.
Μια μαγική ζωή λοιπόν περίμενε την νεραϊδένια φίλη μας,
ώσπου τα βαθιά γεράματα πήραν τον έρωτα της μακριά
στον κόσμο της νύχτας και στην αιωνία σιωπή.
Ο πόνος, το πικρό αόρατο χώρισμα του θανάτου,
η ξαφνική έλλειψη της ομορφιάς δυο ανθρώπων
που τους χώρισε ο θάνατος
έκαναν την ανθρωπονεράϊδα να κλειστεί στην καλύβα της
στην άκρη του χωρίου μέσα στο δάσος,
δίπλα στην λίμνη με τα κρυστάλλινα νερά.
Για τον ανθρώπινο κόσμο ήταν μια άσχημη στριμμένη γριά,
μια κακιά μάγισσα που ζούσε στο κόσμο της
μα για τον κόσμο των νεράϊδων
για τον νεραϊδόκοσμο έγινε ένα θαύμα!
Μια τελευταία ευκαιρία, οι αδελφές της της είπαν
ότι αν κάθε βράδυ έκανε μπάνιο
στα κρυστάλλινα νερά της λίμνης θα μεταμορφωνόταν
μόνο για το βράδυ σε νεράϊδα και θα μπορούσε
να 'ναι με τους δικούς της,
να γίνεται πάλι πεντάμορφη λαμπερή νεράϊδα
με τ' αστέρια να πετάνε γύρω της
και θα μπορούσε μόνο για την νύχτα να κάνει όσα καλά ήθελε
και να βοηθούσε τους ανθρώπους, τους χαμένους διαβατές
τους ξεχασμένους γέροντες τις μόνες γιαγιάδες
κι όπου είχαν ανάγκη απ' την βοήθεια της.
Ω τι ευτυχία πάλι κοντά σ’ όλα.
Μόνο η μέρα ήταν δύσκολη,
την νύχτα ήταν πάλι πεντάμορφη νεράϊδα
που μετά απ’ το μπάνιο στα μαγικά λαμπερά
κρυστάλλινα νερά
της λίμνης των νεράϊδων άλλαζαν όλα κι από μια αβοήθητη γιαγιά,
γινόταν η πιο όμορφη πριγκίπισσα
ή ένα πουλί ή ένα ζωάκι ή ένα κορίτσι ή τ’ αστέρια τα ίδια
έλαμπε, έλαμπε η νεράϊδα μας και πάντα κοντά της
ήταν ο μάγος του ξύλου
για να την προστατεύει, γιατί ήταν ένα καλό ξωτικό
ο μάγος του ξύλου που τον είχαν βάλει κοντά της οι νεράϊδες
απ' τα κρυστάλλινα νερά για να μην πάθει
τίποτε η καλή μας νεράϊδα, ως εκείνο το βράδυ.
Ωχ συμφορά!!! Μόλις έπεσαν τα δίχτυα της σκοτεινιάς
ξεκίνησε η γιαγιά για να πάει
στα κρυστάλλινα νερά της λίμνης να μεταμορφωθεί,
πλησίασε σιγά σιγά στην όχθη της λίμνης εκεί που θα έπρεπε
να λάμπουν απ' την μαγεία τα κρυστάλλινα νερά.
Μα είχε τόσο κρύο...Ο πάγος ήταν όλος ένα,
όλα τα νερά είχαν παγώσει για πρώτη φορά
τόσο πολύ ήταν όλα θολά, μια καταχνιά και μια ομίχλη
ήταν όλα πάνω στην παγωμένη λίμνη,δεν έβλεπες
κι όλα είχαν χωριστεί κάτω απ' τον πάγο.
Μέσα στην λίμνη ήταν όλες οι νεράϊδες μα δεν μπορούσαν
να βγουν στον έξω κόσμο
και πάνω στην λίμνη μέσα στο κρύο, μέσα στην ομίχλη
ήταν η καλή μας νεράϊδα που δεν μπορούσε να μπει
μέσα στα νερά για ν' αλλάξει το κορμί της τι τραγικό
τι τραγικό κατάλαβε κατάλαβε η καλή γιαγιά,
αυτός ο άνθρωπος που τόσο αγάπησε την αληθινή ζωή
που θυσιάστηκε που έδωσε τα πάντα για μια ζωή ανθρώπινη
ότι ερχόταν το τέλος ότι θα πέθαινε σαν απλός άνθρωπος
μόνη κι αβοήθητη
αν δεν μπορούσε να βουτήξει στα νερά της λίμνης.
Ω τι συμφορά έκανε τόσα πολλά για όλους
κι εκείνη την δύσκολη στιγμή ήταν μόνη
πάνω στην παγωμένη λίμνη και κανείς κοντά της.
Μερικά νυχτοπούλια κατάλαβαν το κακό,
σύρθηκε πάνω στον πάγο μα όλα ήταν τόσο σκοτεινά
τόσο παγωμένα που δεν μπορούσε
όσες προσπάθειες και να 'κανε να σπάσει τον χοντρό κρύσταλλο
που είχε γίνει πάνω στην λίμνη και τότε, τότε είδε
τον αγαπημένο της να 'ρχεται κοντά της.
Ω τι ευτυχία, ήταν πάλι εκεί νέος όμορφος δυνατός
και την αγκάλιασε...
Ω πόσο ζεστός ήταν, αμέσως ζεστάθηκαν τα χέρια
της καλής νεράϊδας, το κορμί της, η ψυχή της,
το χαμόγελο κι η ευτυχία έλαμψε μέσα της.
Ήρθε ήταν εκεί πάλι για μια καινούρια ζωή
κάπου αλλού, αγκαλιαστήκαν και χορεύανε
πάνω στην παγωμένη λίμνη
πάνω στα κρυστάλλινα νερά κι όλη η φύση έλαμπε,
όλα τα λουλούδια ευωδίαζαν, όλες οι φρέζες και τ' αγριολούλουδα
με τα χιλιάδες χρώματα κι αρώματα ήταν σαν να χόρευαν κι αυτά
σ' ένα πολύχρωμο χορό, σ' ένα σκοπό που μόνο η ζωή παίζει,
στο τέλος η ευτυχισμένη ζωή,
που όταν φεύγεις απ' αυτήν χαμογελάς, όσο πόνο, όσα δάκρυα
κι αν έδωσες ότι έζησες κι η λίγη ευτυχία
είναι αυτή που σε κάνει να χαμογελάς
στο τέλος μέσα σ’ ένα χορό πάνω σε μια λίμνη,
μέσα σ' ένα πολύχρωμο δάσος με ξωτικά και νεράϊδες μέσα
στα χεριά αυτού που αγάπησες.
Έτσι ναι έτσι σας λέω την βρήκε ο μάγος του ξύλου
νωρίς το πρωΐ ευτυχισμένη την νεράϊδα μας πάνω
στην παγωμένη λίμνη πεθαμένη
δίπλα σ' ένα βράχο που τον είχε αγκαλιά
σαν να κρατούσε το πιο πολύτιμο κόσμημα της ζωής της
στα χέρια της και ναι χαμογελούσε που έφυγε μαζί του
για τα δικά τους όνειρα.
Για πάντα μεταμορφώθηκε λοιπόν η καλή μας νεράϊδα σε νεράϊδα
και σιγά σιγά άρχισε να βουλιάζει μέσα στην θαλπωρή της λίμνης
με τα κρυστάλλινα νερά εκεί που την περίμεναν
όσοι την αγαπούσαν κι ο αγαπημένος της άνθρωπος
εκεί που το χαμόγελο έγινε αληθινό μέσα στην λήθη.
Λένε ότι η λίμνη με τα κρυστάλλινα νερά
ονομάστηκε η λίμνη της πεντάμορφης νεράϊδας Αφροδίτης
και λένε πολλές φορές οι χωρικοί που περνούν
τα βράδια απ' την λίμνη
λένε όχι δεν είναι φαντασία μια πεντάμορφη νεράϊδα να χορεύει
μ’ έναν πανέμορφο άνθρωπο πάνω στα κρυστάλλινα νερά της
ειδικά όταν τ' άστρα φωτίζουν την νυχτιά
Μα μπορεί να 'ναι κι η φαντασία, μπορεί να 'ναι
κι ο κρότος από τις ρόδες του κάρου που περνά
πάνω στο λιθόστρωτο δρόμο δίπλα στην λίμνη,
βλέπουν τις σπίθες που τινάζουν οι ρόδες
κι από τον φόβο τους οι χωρικοί πλάθουν ιστορίες
για νεράϊδες που χορεύουν ασταμάτητα γύρω γύρω,
πλάθουν ιστορίες για ένα ευτυχισμένο ζευγάρι
που χορεύει ασταμάτητα πάνω στα κρυστάλλινα νερά της λίμνης
Ε λοιπόν με τέτοια παραμύθια δίπλα στην φωτιά τα βράδια
ζούνε αυτοί καλύτερα και εμείς ακόμη καλύτερα.
Όνειρα γλυκά κάλο σας βράδυ και μην ξεχνάτε το χαμόγελο
της πεντάμορφης νεράϊδας απ’ τα κρυστάλλινα νερά …
ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ
