ΤΟ ΣΤΟΛΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ

Το στόλισμα του δέντρου  22/11/2015

Ένα  σκοτεινό δωμάτιο  

στο σούρουπο  μ ένα παράθυρο  να βλέπει

 τις σκιές από τα μεγάλα δέντρα του δάσους 

να αγκαλιάζουν  και να παίζουν με το σκοτάδι

 μέσα στην ομίχλη το σύμπαν.   

Ακόμη φέτος δεν χιόνισε ακόμη φέτος, 

ο χειμώνας είναι σαν να μην θέλει  να ρθει 

μα το κρύο στην ψυχή δεν μαλακώνει   

χωρίς   το χιόνι έξω και την φωτιά 

μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο.  

Σκεπασμένος με μια κουβέρτα,  

κάθομαι στο ξύλινο τραπέζι και γράφω   

για  αυτά  που  έγιναν σήμερα  

σαν ημερολόγιο   γράφω μέσα  

για  τα λίγα της ζωής,  

αυτά  που  μπορεί  να είναι   τα πάντα.

 Βάρυναν κι άλλο οι σκιές     άναψα το τζάκι 

και  την λάμπα με το φιτίλι  

εκεί στην άλλη άκρη,   

   χα χα   άρχισαν οι σπίθες να σκάνε

 και να φωνάζουν  τσακ, τσακ, τσακ

  και  οι φλόγες να χορεύουν παντού 

μέσα στο τζάκι στους τοίχους 

στα ξύλινα παραθύρια   στα τζάμια, 

τι χορός , τι χορός   όλο διαφορετικές κινήσεις

 μαγεμένες όμως

  σ ένα ρυθμό  πάθους, άτακτα  χρώματα 

γέμισαν οι τοίχοι και σκιές  από την φωτιά  

πρέπει  να κόψω ένα μικρο δέντρο ένα έλατο 

και  να το στολίσω  , με τι όμως με τι 

με κορδέλες πολύχρωμες

 κόκκινες μπλε κίτρινε  χρυσές και ασημιές,

  άλλο τι,  με αστεράκια αληθινά και ψεύτικα πολύχρωμα 

και  με κάτι ψεύτικα  πουλάκια, 

και αληθινά αν γίνεται  

  και  με κουκουνάρια το βρήκα

 θα βάψω κουκουνάρια χρυσά και ασημιά  

 και θα φέρω ανάμεσα  στα  κλαδιά

φωλιές από  πουλάκια 

και από ζωάκια μικρά σκιούρους, ναι σκιούρους 

  ω θα γίνει  υπέροχο δεντρό λαμπερό 

και πάνω ναι επάνω   ψηλά

 θα βάλω μια κορυφή χρυσή,   

χμ μπορεί  και  νάνε ένα χρυσό αστέρι

αληθινό ,ναι  θα το κόψω από τον ουρανό 

αληθινό  να λάμπει  

 και  μια φάτνη ναί φάτνη ξύλινη  μαγική

 με αγγέλους και τον χριστουλη

θα τα κάνω όλα μόνος,     

μια ξύλινη φάτνη με τον χριστουλη  και   τους μάγους

 και τα ζωάκια που  τον ζεσταίνουν 

να   εκεί δίπλα στο τζάκι  θα το βάλω 

η απέναντι να φωτίζεται από τις φλόγες

 την φωτιά  που θα παίζει  

 και να ναι σαν ένα παραμύθι, 

όλα φωτεινά όλα λαμπερά η γέννηση  

  και  το στόλισμα του χειμώνα

 για την πιο λαμπερή  νύχτα  του χειμώνα ,

 τα Χριστούγεννα.

  Ω Χριστούγεννα τι άλλο τι άλλο θα κάνω...     

Τα μάτια  κοιτάζουν  έξω  έξω από το παράθυρο 

όχι μακρυά πίσω από τα τζάμια, 

και  να    μα  τι  βλέπω   σαν  χιονονεραιδες  

άρχισαν να πέφτουν μαγικά  ξαφνικά  

νυφάδες χιονιού ,  ναι  μια  δυο  εκατό  

τρέχω στο τζάμι  ναι  χιονίζει  χιονίζει , 

  μα δεν βλέπω τον σκοτεινό ουρανό 

μόνο  τις άσπρες νυφάδες να στροβιλίζονται από ψηλά   

   ω τι μαγεία,   

       πόσο ζεστά αισθάνομαι τι γλυκιά θαλπωρή 

στην ψυχή μόνο περιμένοντας να έρθουν

 αυτές οι χαρούμενες μέρες ...

  Ανοίγω τα μάτια κοιμήθηκα  κοιμήθηκα στο σούρουπο  

είμαι ακόμη  σκεπασμένος  με την βαριά κουβέρτα, 

   το δωμάτιο  κρύο  το τζάκι σβηστό  

    έπεσε το σκοτάδι   και  η αναπνοή αφήνει

  σημάδια στον αέρα  από το κρύο ,

παγωμένα χνώτα 

  κάθομαι  σε μια άκρη  δίπλα στο παράθυρο

  και βλέπω το σκοτάδι που τύλιξε όλη την φύση 

και σκέφτομαι  αύριο,

  θα κάνω όλα τα όνειρα αληθινά 

  θα  ανάψω το τζάκι  θα στολίσω το δέντρο 

και θα περιμένω τα Χριστούγεννα 

και  τοτε , εκει  εξω ανάμεσα  στο απόλυτο σκοτάδι   

    ξεχωρίζω κάτι  άσπρο  σαν δάκρυ 

να πέφτει από ψηλά,

  είναι η πρώτη χιονονιφάδα,   

που μου γεμίζει   την πραγματικότητα

 με όμορφα όνειρα , για το αύριο!!!

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ 

ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΜΑΡΙΑ ΜΗΛΙΩΝΗ

Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΝΕΡΑΙΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΑ ΝΕΡΑ

Η πεντάμορφη νεράϊδα και τα κρυστάλλινα νερά

Παραμύθι

8/11/2015

Παραμύθι μύθοι μύθοι το κουκί και το ρεβίθι,

 βαλ’ τα στην χύτρα να μυρίσει, 

παραμύθι να αρχινίσει.

Μια φορά κι έναν καιρό στην πολύ πολύ παλιά εποχή 

μέσα σ' ένα δάσος

δίπλα σ' ένα χωριό κοντά σε μια λίμνη με κρυστάλλινα νερά

που τον χειμώνα γινόταν πάγος

 όταν τα πολλά χιόνια έπεφταν από τον  ουρανό,

ζούσε μια πολύ μεγάλη γυναίκα, 

μια γιαγιά άσχημη και πολύ κακιά.

Λέγανε ότι ήταν από μια ράτσα παλιά

 που προερχόταν από ανθρώπους κι από θεές.

Δύσκολα πλησίαζαν οι άλλοι κοντά στην αυλή της καλύβας της, 

αυτήν δεν την έβλεπαν ποτέ παρά μόνο από μακρυά μια φιγούρα

που σκυφτή κι αργή έβγαινε μάλλον για τις δουλειές

που έπρεπε να κάνει στην καλύβα της.

Έτσι στις χρυσορόδινες ανατολές και στις ασημόχρυσες δύσεις

εκείνης της εποχής είχαν να λένε πολλά παραμύθια κι ιστορίες

γι' αυτήν την παράξενη φιγούρα που ζούσε σχεδόν μόνη της,

λες κι όλος ο κόσμος ήταν μια όμορφη μοναξιά

που την απολάμβανε όσο γινόταν περισσότερο.

Εκεί κοντά ζούσε κι ένας ξυλοκόπος που οι χωρικοί τον έλεγαν 

"μάγο του ξύλου"

γιατί με τα δέντρα που έκοβε έκανε τις πιο παράξενες φιγούρες

και τις πιο όμορφες,

 έφτιαχνε διάφορες νεράϊδες, αγγέλους και ξωτικά,

βασιλιάδες και πριγκίπισσες και πολλά αλλά όμορφα

παραμυθένια κατασκευάσματα.

Ένα πρωϊνό ο μάγος του ξύλου άκουσε 

 τα πουλιά να μιλάνε μεταξύ τους,

γιατί ξέχασα να σας πω πως ο μάγος του ξύλου

 ήξερε και μιλούσε την γλώσσα

των πουλιών και των λουλουδιών...

Έλεγαν λοιπόν τα πουλιά με ανησυχία:

σήμερα το πρώϊ δεν είδαμε την κυρα μας,

δεν την είδαμε την νεράϊδα να γυρίζει απ' την λίμνη...

Ναι, έλεγαν και τα λουλούδια και 'μείς δεν την νοιώσαμε,

δεν νοιώσαμε την ανάσα της που σαν πρωϊνή αύρα

 μας δίνει την δροσιά της

για να ευωδιάζουμε και να ‘μαστε έντονα όμορφα 

με τα  χιλιάδες χρώματα.

Ανησύχησε ο μάγος του ξύλου,

πρώτη φορά η γριά της καλύβας κι αυτή δεν φάνηκε στην αυλή της

κι αυτός ήξερε, μόνο αυτός ήξερε!

Πήρε το άλογο του και πήγε στην καλύβα. 

Μπήκε μέσα...Κανείς, η γριά έλειπε

μαζί κι η μοναξιά της!

Τι παράξενο όμως, μέσα στην καλύβα όλα ήταν

 τόσο μαγικά όμορφα

τόσο περιποιημένα! 

ο μάγος του ξύλου βγήκε έξω καβάλησε τ' άλογο του

κι άρχισε να καλπάζει προς την λίμνη.

Έφτασε στις όχθες και μέσα στην παγωμένη λίμνη ξεχώρισε

μια φιγούρα να 'ναι ξαπλωμένη δίπλα σ' έναν όμορφο βράχο,

εκεί ανάμεσα από αγριοπούλια κι από κύκνους.

Μα δεν ήταν καμία άσχημη γριά,

δεν ήταν καμία άσχημη μάγισσα,

δεν ήταν καμία φοβερή φιγούρα, μα αντιθέτως

μια μαγικά, όμορφη κοπέλα.

Εκεί, πάνω στους πάγους, 

πάνω απ' τα κρυστάλλινα νερά της λίμνης

έλαμπε ολόκληρη, έλαμπαν τα μαλλιά της, το σώμα της,

έλαμπε σαν μια νεράϊδα σωστή κι ένας άγγελος ξαπλωμένος

πάνω στους κρυστάλλινος πάγους.

Ο μάγος του ξύλου πήρε την πριγκίπισσα νεράϊδα 

στην αγκαλιά του για να την πάει στην καλύβα, 

μα εκεί γύρω του εκεί μαγικές φιγούρες πολλές είχαν μαζευτεί.

Ήταν η φυλή  των νεράϊδων που ανήκε η μοναχή νεράιδα,

που ο πόνος την έκανε να ζει μόνη της στην καλύβα 

στην άκρη του δάσους.

Μια φωτιά, μια φωτιά είχε κάψει την ζωή της 

είχε κάψει όλους τους δικούς της, η φωτιά της ζωής. 

Έφυγε μικρή νεράϊδα απ' τα κρυστάλλινα νερά της λίμνης

να εξερευνήσει τον κόσμο, άφησε την οικογένεια της

 και με την δύναμη και την ομορφιά της

πέταξε  προς άλλα μέρη. 

Σε χωριά και σε δάση,

μεταμορφώθηκε σε κύκνο, σε πουλί, σε πριγκίπισσα, 

σε βασίλισσα, σε χωρική, σε άλογο, σε χιλιάδες μορφές

 κι απ' όπου περνούσε  η καλή μας νεράϊδα

βοηθούσε όπου  έβλεπε πόνο κι έμενε δίπλα στην δυστυχία 

 και στην συμφορά

μέχρι  να ξεπεραστούν τα δύσκολα, σ' αυτούς που ήταν κοντά.

Μέχρι που σαν κοπέλα ερωτεύτηκε κι αυτή ένα παλικάρι.

Δεν ήταν βασιλιάς ή πρίγκηπας, δεν ήταν άρχοντας

μα ένας δουλευτής της ζωής,  ένας όμορφος νεαρός

που αγωνίζονταν να κερδίσει  την ζωή.   

Ε ναι, ήταν πολύ ερωτευμένη, ήταν αληθινά ερωτευμένη

η μικρή μας νεράϊδα, ήταν ότι ποιο όμορφο είχε πλέον στην ζωή της

 κι αποφάσισε να τ’ απαρνηθεί όλα. 

Όλα την καταγωγή, την οικογένεια της, τις αδελφές της, 

την μοίρα της

γιατί όταν μια νεράϊδα, αγαπά ένα κοινό θνητό για να 'ναι μαζί του

γίνεται κι αυτή άνθρωπος

για να βλέπει την μορφή του, να τον ακούει να μιλάει

 κι είχαν τόσα πολλά να πούνε... 

Τόσα πολλά... Τον άκουγε και μάθαινε 

και τον δίδασκε αυτά που ήξερε κι απολάμβαναν τον έρωτα τούς, 

την αγάπη τους, γιατί οι ερωτευμένοι αγαπιούνται αληθινά

κι η νεράϊδα που θα γινόταν άνθρωπος αγάπησε

 πολύ αυτόν τον απλό χωρικό.

Η μητέρα της νεράϊδα αντέδρασε,

 της είπε ότι ήταν γεννημένη για να κάνει 

πολύ περισσότερα στην ζωή της 

από το ν’ αφοσιωθεί σ' έναν απλό άνθρωπο 

και δεν είχε κι απόλυτο άδικο

γιατί,

 σαν όλες τις μητέρες του κόσμου οι ανησυχίες είναι αυτές

που κρατάνε πολλές φορές  τα όνειρα των παιδιών χαμηλά

και δεν τ' αφήνουν να πετάξουν.

Μια μαγική ζωή λοιπόν περίμενε την νεραϊδένια φίλη μας,

ώσπου τα βαθιά γεράματα πήραν τον έρωτα της μακριά

στον κόσμο της νύχτας και στην αιωνία σιωπή.

Ο πόνος, το πικρό αόρατο χώρισμα του θανάτου,

 η ξαφνική έλλειψη της ομορφιάς δυο ανθρώπων 

που τους χώρισε ο θάνατος

έκαναν την ανθρωπονεράϊδα να κλειστεί στην καλύβα της

στην άκρη του χωρίου μέσα στο δάσος, 

δίπλα στην λίμνη με τα κρυστάλλινα νερά.

Για τον ανθρώπινο κόσμο ήταν μια άσχημη στριμμένη γριά,

μια κακιά μάγισσα που ζούσε στο κόσμο της 

μα για  τον κόσμο των νεράϊδων

για τον νεραϊδόκοσμο έγινε ένα θαύμα! 

Μια τελευταία ευκαιρία, οι αδελφές της της είπαν 

ότι αν κάθε βράδυ έκανε μπάνιο

στα κρυστάλλινα νερά της λίμνης θα μεταμορφωνόταν

μόνο για το βράδυ σε νεράϊδα και θα μπορούσε 

να 'ναι με τους δικούς της,

να γίνεται πάλι πεντάμορφη λαμπερή νεράϊδα

με  τ' αστέρια να πετάνε  γύρω της

και θα μπορούσε μόνο για την νύχτα να κάνει όσα καλά ήθελε

και να βοηθούσε τους ανθρώπους, τους χαμένους διαβατές

τους ξεχασμένους γέροντες τις μόνες γιαγιάδες

κι όπου είχαν ανάγκη απ' την βοήθεια της.

Ω τι ευτυχία πάλι κοντά σ’ όλα. 

Μόνο η μέρα ήταν δύσκολη,

την νύχτα ήταν πάλι πεντάμορφη νεράϊδα

που μετά απ’ το μπάνιο στα μαγικά λαμπερά 

κρυστάλλινα νερά

της λίμνης των νεράϊδων άλλαζαν όλα κι από μια αβοήθητη γιαγιά,

γινόταν η πιο όμορφη πριγκίπισσα

 ή ένα πουλί ή ένα ζωάκι ή ένα κορίτσι ή τ’ αστέρια τα ίδια 

έλαμπε, έλαμπε η νεράϊδα μας και πάντα κοντά της 

ήταν ο μάγος του ξύλου

για να την προστατεύει, γιατί  ήταν ένα καλό ξωτικό

ο μάγος του ξύλου που τον είχαν βάλει κοντά της οι νεράϊδες

απ' τα κρυστάλλινα νερά για να μην πάθει 

τίποτε η καλή μας νεράϊδα, ως εκείνο το βράδυ.

Ωχ συμφορά!!! Μόλις έπεσαν τα δίχτυα της σκοτεινιάς

ξεκίνησε η γιαγιά για να πάει 

στα κρυστάλλινα νερά της λίμνης να μεταμορφωθεί,

πλησίασε σιγά σιγά  στην όχθη της λίμνης εκεί που θα έπρεπε

να λάμπουν απ' την μαγεία τα κρυστάλλινα νερά.  

Μα είχε τόσο κρύο...Ο πάγος ήταν όλος ένα, 

όλα τα νερά είχαν παγώσει για πρώτη φορά

τόσο πολύ ήταν όλα θολά, μια καταχνιά και μια ομίχλη

ήταν όλα πάνω στην παγωμένη λίμνη,δεν έβλεπες

κι όλα είχαν χωριστεί κάτω απ' τον πάγο. 

Μέσα στην λίμνη ήταν όλες οι νεράϊδες μα δεν μπορούσαν

 να βγουν στον έξω κόσμο 

και πάνω στην λίμνη μέσα στο κρύο, μέσα στην ομίχλη

ήταν η καλή μας νεράϊδα που δεν μπορούσε να μπει

μέσα στα νερά για ν' αλλάξει  το κορμί της τι τραγικό

τι τραγικό κατάλαβε κατάλαβε η καλή γιαγιά,

αυτός ο άνθρωπος που τόσο αγάπησε την αληθινή ζωή

που θυσιάστηκε  που έδωσε τα πάντα για μια ζωή ανθρώπινη

ότι  ερχόταν το τέλος ότι θα πέθαινε σαν απλός άνθρωπος

μόνη κι αβοήθητη

αν δεν μπορούσε να βουτήξει στα νερά της λίμνης.

Ω τι συμφορά έκανε τόσα πολλά για όλους

κι εκείνη την δύσκολη στιγμή ήταν μόνη

πάνω στην παγωμένη λίμνη και κανείς κοντά της.

Μερικά νυχτοπούλια κατάλαβαν το κακό,

σύρθηκε πάνω στον πάγο μα όλα ήταν τόσο σκοτεινά

τόσο παγωμένα που δεν μπορούσε

όσες προσπάθειες και να 'κανε να σπάσει τον χοντρό κρύσταλλο

που είχε γίνει πάνω στην λίμνη και τότε, τότε είδε

τον αγαπημένο της να 'ρχεται κοντά της.

Ω τι ευτυχία, ήταν πάλι εκεί νέος όμορφος δυνατός 

και την αγκάλιασε...

Ω πόσο ζεστός ήταν, αμέσως ζεστάθηκαν τα χέρια 

της καλής νεράϊδας, το κορμί της, η ψυχή της,

το χαμόγελο κι η ευτυχία έλαμψε μέσα της.

Ήρθε ήταν εκεί πάλι για μια καινούρια ζωή

κάπου αλλού, αγκαλιαστήκαν και χορεύανε 

πάνω στην παγωμένη λίμνη

πάνω στα κρυστάλλινα νερά κι όλη η φύση έλαμπε,

όλα τα λουλούδια ευωδίαζαν, όλες οι φρέζες και τ' αγριολούλουδα

με τα χιλιάδες χρώματα κι αρώματα ήταν σαν να χόρευαν κι αυτά

σ' ένα πολύχρωμο χορό, σ' ένα σκοπό που μόνο η ζωή παίζει,

στο τέλος η ευτυχισμένη ζωή, 

που όταν φεύγεις απ' αυτήν χαμογελάς, όσο πόνο, όσα δάκρυα 

κι αν έδωσες ότι έζησες κι η λίγη ευτυχία 

είναι αυτή που σε κάνει να χαμογελάς

στο τέλος μέσα σ’ ένα χορό πάνω σε μια λίμνη,

 μέσα σ' ένα πολύχρωμο δάσος με ξωτικά και νεράϊδες μέσα 

στα χεριά αυτού που αγάπησες.

Έτσι ναι έτσι σας λέω την βρήκε ο μάγος του ξύλου

νωρίς το πρωΐ ευτυχισμένη την νεράϊδα μας πάνω 

στην παγωμένη λίμνη πεθαμένη 

δίπλα σ' ένα βράχο που τον είχε αγκαλιά

σαν να κρατούσε το πιο πολύτιμο κόσμημα της ζωής της 

στα χέρια της και ναι χαμογελούσε  που έφυγε μαζί του

για τα δικά τους όνειρα. 

Για πάντα μεταμορφώθηκε λοιπόν η καλή μας νεράϊδα σε νεράϊδα

και  σιγά σιγά άρχισε να βουλιάζει μέσα στην θαλπωρή της λίμνης

με τα κρυστάλλινα νερά εκεί που την περίμεναν

 όσοι την αγαπούσαν κι ο αγαπημένος της άνθρωπος

εκεί που το χαμόγελο έγινε αληθινό μέσα στην λήθη.

Λένε ότι η λίμνη  με τα κρυστάλλινα νερά

ονομάστηκε η λίμνη της πεντάμορφης νεράϊδας  Αφροδίτης

και λένε πολλές φορές οι χωρικοί που περνούν 

τα βράδια απ' την λίμνη

λένε όχι δεν είναι φαντασία μια πεντάμορφη νεράϊδα να χορεύει

μ’ έναν πανέμορφο άνθρωπο πάνω στα κρυστάλλινα νερά της

 ειδικά όταν τ' άστρα φωτίζουν την νυχτιά

Μα μπορεί να 'ναι κι η φαντασία, μπορεί  να 'ναι 

κι ο κρότος από τις ρόδες του κάρου που περνά

πάνω στο λιθόστρωτο δρόμο  δίπλα στην λίμνη, 

βλέπουν τις σπίθες που τινάζουν οι ρόδες 

κι από τον φόβο τους οι χωρικοί πλάθουν ιστορίες 

για νεράϊδες που χορεύουν ασταμάτητα  γύρω γύρω, 

πλάθουν ιστορίες για ένα ευτυχισμένο ζευγάρι 

που χορεύει ασταμάτητα πάνω στα κρυστάλλινα νερά της λίμνης

Ε λοιπόν με τέτοια παραμύθια δίπλα στην φωτιά τα βράδια

ζούνε αυτοί καλύτερα και εμείς ακόμη καλύτερα.

Όνειρα γλυκά κάλο σας βράδυ και μην ξεχνάτε το χαμόγελο

της πεντάμορφης νεράϊδας απ’ τα κρυστάλλινα νερά …

ΠΑΡΑΜΥΘΙ  ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

0 ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

  Ο χιονάνθρωπος των Χριστουγέννων 14/10/2015

Παραμύθι

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη  
δώστης κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινήσει...
Μια φορά κι έναν καιρό άρχισε να χιονίζει.

Άσπρες στριφογυριστές νιφάδες

γέμισε η πλάση. 
Είναι κάτι καταπληκτικό 

να βλέπεις σιγά-σιγά ν' αλλάζουν

 όλα μέσα από έναν μολύβι ουρανό με χαμηλά σύννεφα

 άσπρα γκρι, να ξεπηδούν σαν μικρές ασημένιες νεράϊδες

 και το χιόνι να στροβιλίζεται παγωμένο, χορεύοντας

 πότε σ' απίστευτα γοργά φυσήματα του παγωμένου αέρα

 και πότε σαν να θέλει να μας αγκαλιάσει

μέσα σε παγωμένους στροβιλισμούς.

 Κάποια τέτοια νύχτα, 

με πολύ χιόνι που έπεφτε ασταμάτητα

 φωτίζοντας την νυχτιά και τον σκοτεινό ουρανό

μέσα σε χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα γεννήθηκα κι εγώ.

Χαχαχα ποιος εγώ; Μα εγώ ο αγαπημένος φίλος σας,

 εγώ που κάθε χρόνο για να βρεθώ κοντά σας πρέπει πρώτα

 να χιονίσει πολύ ένα βράδυ ή και δυο ή και τρία βράδια. 

Μετά αφού ξημερώσει, το μυστικό είναι να βγούνε τα παιδιά

  να παίξουν και τότε είναι σίγουρο ότι θα 'ρθω κοντά σας κι εγώ.

Ναι, ο αγαπημένος σας  χιονάνθρωπος! 

Που θα με φτιάξετε όλο χαρά, όσο κι αν οι παγωμένες μυτούλες,

 τα κόκκινα απ' το κρύο μαγουλάκια και τα ξυλιασμένα χεράκια

 σας λένε να πάτε στο σπίτι να καθίσετε κοντά στο τζάκι.

 Εγώ είμαι το πιο γλυκό σας παιχνίδι, που όλο φαντασία 

σαν μικροί θεοί θέλετε να με δημιουργήσετε,

 μέσα απ' τις μαγικές χιονονιφάδες.  

Έτσι σήμερα, μετά από πολύ χιόνι παραμονή των Χριστουγέννων 

με χαρούμενες φωνές και με κάλαντα ν' ακούγονται

 σ' όλη την φύση απ' τα παιδιά , 

σήμερα την πιο μαγική μέρα, την παραμονή

 της γέννησης του Χριστούλη 

αποφάσισαν κάποια παιδιά παίζοντας χιονοπόλεμο

 να κάνουν ένα χιονάνθρωπο. Εμένα!!!

Χαχαχα...

Άρχισαν να κυλούν και να τυλίγουν το χιόνι 
σε μια μεγάλη μπάλα χιονιού 

κι αφού μάζεψαν πολλά μέτρα χιόνι να σου, έγινε το σώμα μου. 

Μετά έκαναν τα πόδια με τον ίδιο τρόπο 

κι έβαλαν επάνω το σώμα και μετά με τα παγωμένα χεράκια,

 έκαναν το κεφάλι και για να ζεσταίνομαι μου 'καναν ένα σκούφο

 από μια φωλιά πουλιών που 'φυγαν το φθινόπωρο 

για πιο ζεστά μέρη, ένα υπέροχο σκούφο χρυσό-καφέ, 

τα μάτια και το στόμα έγιναν από πευκοβελόνες

κι από παγωμένα κλαράκια.

 Ένα παιδί έβγαλε ένα κατακόκκινο κασκόλ 

που του το έφτιαξε η γιαγιά του και μου το έβαλε στο λαιμό.   

Άρχισα να ζεσταίνομαι λίγο... 

Μετά άλλα παιδιά μου κάνανε κουμπιά 

από βελανίδια κι αμέσως απέκτησα και παλτό.

Άλλα μου έβαλαν μαλλιά από άχυρο 
κι άλλα μου ζωγράφισαν το πρόσωπο με ξύλα 
κι ένα παιδί μου 'βαλε και μια μύτη από κουκουνάρι.

Ήμουν τόσο χαρούμενος κι ευτυχισμένος 
και τα παιδιά το ίδιο .

Παίζανε χιονοπόλεμο ,

 έτρεχαν δίπλα μου και 'γώ μαζί τους παρασύρθηκα

 μέχρι αργά το απόγευμα που μ' άφησαν μόνο,

γιατί άρχισε πάλι να χιονίζει .

Ουφφφ είχα κουραστεί κι εγώ, θα κοιμόμουν λίγο... 

Η  ησυχία το φωτεινό αυτό βράδυ, ήταν μεγάλη.

 Τύλιξα καλύτερα το κασκόλ μου, έβαλα τον σκούφο πιο βαθιά,

 κούμπωσα το παλτό μου,
έκλεισα τα μάτια απ' τις πευκοβελόνες και κοιμήθηκα. 

Αχ τι γλυκά όνειρα μες την παγερή βραδιά,

 ζήλευα κι εγώ ένα τζάκι, μια αγκαλιά, ένα κρεβάτι, μια φωτιά 

να ζεσταινόμουν  δίπλα της μα όλα αυτά τ' απλά

ήταν απαγορευμένα για 'μένα γιατί ήμουν απλά ένας χιονάνθρωπος.

 Ήμουν ψεύτικος κι αληθινός , μα δεν το ήξερε κανείς αυτό  

 μα ήμουν τόσο ευτυχισμένος .

Ξαφνικά, άκουσα

κάτι μικρά καμπανάκια σαν μαγεμένη ορχήστρα

 και κάτι γέλια από ψηλά, 

κοίταξα και τι να δω!!! Μέσα σε μια χρυσή αστρόσκονη

σαν ποτάμι από αστεράκια στον ουρανό,

 φαινόταν μακρυά μια άμαξα να πετάει κι ένα χαρούμενο γέλιο , 

είχε σταματήσει το χιόνι και το φεγγάρι ψηλά άφησε να φανεί 

η πιο μαγική εικόνα του μυαλού .

Ο Άγιος Βασίλης έτρεχε στα ουράνια να μοιράσει 
τα δώρα στα παιδιά,

 στα καλά παιδιά την βραδιά των Χριστουγέννων 

κι ήταν εδώ κοντά μου στον ουρανό, 
από πάνω μου περνούσε και γελούσε  
φωτίζοντας με την κατακόκκινη στολή του  

κι μ' ένα φορτίο απο χιλιάδες δώρα για χιλιάδες καλά παιδιά.

  Ω!!! Πόσο μαγικά να σχίζει τον ουρανό 

 δίπλα στο φεγγάρι, εκεί μακρυά πιο μακρυά 
ανάμεσα απ' τα δέντρα 

 και τα βουνά ξεχωρίζει ένα λαμπερό αστέρι.    

 Μα δεν τα πίστευα, δεν πίστευα ότι έβλεπα ότι ζούσα

 σε μια τόσο μαγεμένη νύχτα.

 Δεν την είχα ξαναζήσει, δεν έτυχε, δεν προλάβαινα 

ήμουν σε λάθος μέρος, λάθος ώρα. 
Μα τι λέω!

 Θα πιστέψω ότι ο Άγιος Βασίλης είναι αληθινός ;

 Χαχαχα εγώ είμαι  χιονάνθρωπος ... 

Κάτι είδα να πέφτει από ψηλά.Ένα κουτί από τα χιλιάδες δώρα  

μέσα απ' τις ασημένιες αχτίδες του φεγγαριού έπεσε δίπλα μου.

 Θα το έχασε ο Αη Βασίλης σκέφτηκα, το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα προσεκτικά,

 μέσα είχε μπότες, μπότες κόκκινες  

 μ' άσπρη γούνα!Ωχ πόσο κρύωναν τα πόδια μου,

λες να μου κάνουν είπα;Μπαααα... 

Τις κοίταζα ώρα πολύ!Οι χιονάνθρωποι δεν φοράνε μπότες 
ούτε παίρνουν δώρα σκέφτηκα,μα κρύωνα... 
Λες να 'ναι στο νούμερο μου; 

 Τις πήρα, ήταν ολοκαίνουργιες γυάλιζαν και μοσχοβολούσαν δέρμα,
 τις φόρεσα και μου έκαναν.

 Χάρηκα, δεν το πίστευα, είχα κι εγώ δώρο φέτος 
απ' τον Άγιο Βασίλη!

 Πόση χαρά και πόση ζεστασιά ένοιωσα από το δώρο μου,

 τις μπότες του Αη Βασίλη.

Ήθελα να τρέξω προς τ' άστρο τώρα στον ουρανό 

με τις καινούργιες μου μπότες.

Ναι, θα πάω!
Τέντωσα τ' αυτιά μου και κοίταξα ψηλά τ' άστρο. 

Χάθηκε, μα άκουγα ψαλμωδίες λες κι άγγελοι 
είχαν κατέβει στην γη. 

Αγγελικές ψαλμωδίες, που όλο και γινόταν πιο δυνατές.   

 Μα που; Που είναι;Που είναι ο πύργος;Το παλάτι 

που θα γεννηθεί ο χριστούλης...

Το χιόνι δυνάμωσε και στροβιλίζεται στον αέρα, 
πότε εδώ και πότε εκεί

  πέφτοντας πάνω στην αχόρταγη γη.  

Ω τι μαγεμένες εικόνες, τα κλαδιά φορτωμένα με χιόνι,

  το δάσος κάτασπρο μέσα σε μια μαγική ομίχλη, 

 τα ζωάκια μέσα απ' τις φωλιές να ξεχωρίζουν μόνο

 οι παγωμένες μουσουδίτσες τους και τα λαμπερά ματάκια τους.

 Τα πουλάκια τυλιγμένα στα ζεστά φτερά τους 
να προσπαθούν να ζεσταθούν

  κι απέναντι εκεί δίπλα πάνω στην λίμνη 
ανάμεσα απ' τις χιονονιφάδες 

ναι,νομίζω ότι χορεύουν πετώντας 
μικρές νεράϊδες, πολύχρωμες...
Ω τι μαγική νύχτα!

Κι εγώ να τρέχω, να τρέχω για να βρω το φως της ζωής .

Το χιόνι μ' αγκαλιάζει, μ' έκανε πιο δυνατό πιο ρωμαλέο

 κι άρχισα να τρέχω ακόμη πιο γρήγορα

για να βρω το μαγικό τόπο της γέννησης.
Ο αέρας στροβιλίζονταν 

και 'γώ όλο αγωνία άρχισα να ξεχωρίζω ένα φως 
μέσα στην χιονοθύελλα,

 ένα φως τόσο δυνατό που στην αρχή φοβήθηκα.  

Μα όχι με τραβούσε κοντά του, ήταν τ' αστέρι τ' ουρανού 

που κατέβηκε στην γη να φωτίσει τον ερχομό του Χριστούλη. 

 Μα τι παράξενο, τόσο θεϊκό φως;
Η θεία γέννηση του καλού  μας χριστουλη 

μέσα σ' ένα κατάλευκο τοπίο κι όμως,
μέσα σ' ένα στάβλο ξύλινο, απλό ,

μέσα στ'  αχυρένια παχνί των ζώων, εκεί μέσα ο Χριστούλης 
 το θεϊκό βρέφος, προσκυνημένος από αγγέλους κι από μάγους. 

Πόσο χαρούμενος ήμουν που πρόλαβα, πόσο ευτυχισμένος

 που αυτήν την μαγική νύχτα έζησα όλα τα όνειρα των παιδιών.

   Ένοιωσα να φωτίζομαι ολόκληρος, να ζεσταίνομαι 

και να παίρνω μέσα μου τούτη την Αγία νύχτα 

όλη την ευλογία της ζωής.

 Φωνές παιδικές και γέλια παιδικά, 

παιδιά ο χιονάνθρωπος μας περίμενε να παίξουμε.

Το χιόνι στροβιλίζονταν γύρω μου κι εγώ εκεί στο μέρος

 που μ' άφησαν τα παιδιά οι φίλοι μου, ακίνητος. 

 Ω τι χαρές ανήμερα Χριστουγέννων με τις ψυχές να πάλλονται,

 τις παιδικές ψυχές που 'χουν μέσα τους και κοντά τους

 την γέννηση του Χριστούλη να τους προστατεύει .

 Ω πόσο θα 'θελα να μπορούσα να τρέξω κι εγώ μαζί με τα παιδιά

 να παίξω με το χιόνι, να κυλιέμαι  
απάνω του και να πετάξω χιονόμπαλες,

 να γίνω πειραχτήρι να βάλω χιόνι 
στα μαλλιά των αγοριών και των κοριτσιών.

 Πόσο με τραντάζει αυτή η θέληση της χαράς  

όλη μέρα, όλη μέρα δίπλα στο δάσος στο χωριό 

μέσα στην πλατεία , με τις καμινάδες απ' τα σπίτια να καπνίζουν

 και τα παιδιά να 'ρχονται και να φεύγουν παίζοντας

κι άλλα παιδιά κι άλλα παιδιά. 

Χριστούγεννα, βράδιασε πάλι  
άναψαν οι λάμπες μέσα στα σπίτια 

κι από τα πολύχρωμα παράθυρα άρχισα να ξεχωρίζω 
τα στολισμένα δέντρα 

και τις κινήσεις μέσα στα σπίτια χαρούμενες φωνές 
και μαγεμένες μυρωδιές 

από κουραμπιέδες, μελομακάρονα και τσουρέκια  

και πολλά άλλα γλυκά μπακλαβάδες, κανταΐφι 
και φαγητά μου τρυπούσαν την μύτη. 

 Ω πόσο θα θελα να 'μουν κοντά σ' όλους, 

μέσα στα γιορτινά σπίτια στα στολισμένα 
χριστουγεννιάτικα δέντρα 

 και στα τεράστια τζάκια με τα δώρα και τις αναμμένες φωτιές, 

που αγκαλιάζουν με την θαλπωρή τους τους ανθρώπους

 τις ευτυχισμένες  χριστουγεννιάτικες  βραδιές .

 Ευτυχισμένοι άνθρωποι, ευτυχισμένα Χριστούγεννα. 

Αλήθεια σας λέγω, αλήθεια σας λέγω 
είμαι κι εγώ πολύ ευτυχισμένος 

 ναι εγώ, ο χιονάνθρωπος χαμογέλασα  

κοίταξα γύρω μου όλη αυτήν την μαγεία των Χριστουγέννων 

κι είπα να κοιμηθώ

  αύριο είναι μια καινούργια γιορτινή μέρα,
ας απολαύσω και πάλι την χαρά που μου δίνουν τα παιδιά!

 Έκανα μερικά βήματα και ξάπλωσα 
στο ξύλινο παγκάκι της πλατείας 

 και τότε πρόσεξα,

 τις κόκκινες μπότες που γυάλιζαν μέσα στις χιονονιφάδες 

 που έπεφταν στροβιλίζοντας χαρούμενες  

απ' τον ουρανό !!!   

 ΠΑΡΑΜΥΘΙ  ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΜΑΡΙΑ ΜΗΛΙΩΝΗ