ΓΟΡΓΌΝΑ ΜΑΤΖΟΛΙΝ
Παραμύθι 10/5/2016
Μια φορά κι ένα καιρό σε μια μακρινή λίμνη
της ανατολής ,
ζούσε μια υπέροχη μικρή γοργόνα
που την έλεγαν Ματζολίν κι ένας νεαρός άνθρωπος
ο πολεμιστής Σαμίρ,
που ήταν ερωτευμένος μαζί της , μα τα μαγικά σύνορα
στη γη που χωρίζουν τους ανθρώπους
από τις γοργόνες και τα ξωτικά ,
τους κρατούσαν μακρυά .
Είσαι πολύ όμορφη Ματζολίν,
τα πράσινα μάτια σου
σαν κάρβουνα αναμμένα στα σκοτάδια
στέλνουν τις σπίθες τους,
στα όνειρα μου και μου λένε πως η αγάπη
πετάει, από γαλάζια όνειρα, από πράσινες πεδιάδες,
από ουρανούς που αστράφτουν σε μαύρες νύχτες
που τις φωτίζουν τα καταπράσινα χρυσά
μάτια σου, σαν κάρβουνα της ανατολής,
μέσα σε χρυσές ερήμους μέσα σε οάσεις.
Ο έρωτας καυτός σαν την λάβα με κάνει
να σε σκέφτομαι,
μόνο εσένα, δεν είμαι πρίγκιπας δεν είμαι τίποτε
όταν δεν σ έχω κοντά μου Ματζολίν,
μόνο ένας κουρελής φτωχός ζητιάνος
ένας σκηνίτης την έρημου .
Πόσο η καταστροφή , είναι τόσο γλυκιά
ο θάνατος είναι τόσο υπέροχος ,
όταν δεν μπορώ να σ αγκαλιάσω πριγκίπισσα .
Το πρόσωπο σου κρυμμένο πίσω
από τον φερετζέ της νύχτας,
το κορμί σου μέσα στην Μπούργκα της σιωπής
κυλάει , σαν ποτάμι φιδίσιο και αστραποβολάει
κοντά στην σκέψη μου,
κοντά στις νυχτερινές ατελείωτες ώρες.
Ματζολίν για εσένα κοντά στις φωτιές της ερήμου,
κοντά σ ένα κόσμο που έχω κατακτήσει ,
μέσα σε μια ανατολή,
που βογκά παθιασμένη από τον δικό μου πόθο
από την κατάρα μου να είσαι μακρυά μου,
μέσα σ ένα κόσμο με γοργόνες που ανήκει αλλού
αύριο θα ξημερώσει ο θάνατος ,
μαζί με τον ήλιο η η ανατολή
της λατρείας μου γα εσένα .
Αύριο θα κατακτήσω η θα κατακτηθώ για εσένα,
μόνο νικητής θέλω να είμαι ζωντανός κοντά σου
αλλιώς προτιμώ την νύχτα τον θάνατο τα σκοτάδια
αυτά που θα με κάνουν να είμαι πιότερο κοντά,
στα μάτια σου στην σκέψη σου.
Αύριο λοιπόν περίμενε με, πριγκίπισσα γοργόνα Μαντζολίν
έλεγε ο νεαρός άνθρωπος ,
που τον μεταμόρφωσε η μάγισσα μητέρα σε κύκνο
και τον βούλιαξε στον βυθό της λίμνης μέσα στα νερά,
για να μην τον βρει η μικρή πριγκίπισσα Μαντζολίν,
αφού τον μεταμόρφωσε σε κύκνο μετά από την μάχη
μέσα στα σκοτάδια της καρδιάς της...
Πόσο μια πληγωμένη ψυχή γεννιέται
σ ένα αόρατο κόσμο που την καταδικάζει να υπηρετεί
να φροντίζει να αγαπάει να ωριμάζει και να προσφέρει
τα πάντα,
τα δάκρυα της, την χαρά την ζωή της
πόσο μεγαλείο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος
μια γυναίκα ένα παιδί που έμαθε από όταν γεννήθηκε
ότι χρωστάει.
Σ όλους
και από όλους, δεν χρωστάει κανείς σ αυτήν.
Έτσι η μικρή γοργόνα Ματζολίν
έμαθε στα πέντε της χρόνια
ότι γεννήθηκε όταν δεν την ήθελε η μάνα της ,
γοργόνα βασίλισσα και ξωτικό της λίμνης
και ότι δεν ήταν έτοιμη να την δεχθεί σαν μικρή γοργόνα,
έτσι την άφησε μόνη της να μεγαλώνει.
Ω , τι μεγαλείο είχε αυτή η μικρή γοργόνα
μέσα στην απεραντοσύνη του βυθού της λίμνης
ανάμεσα από τόσα μαγικά πλάσματα του βυθού
και τόσα εχθρικά όντα δράκους και μάγισσες,
Κενταύρους και νεράιδες, ξωτικά και καλικάντζαρους
να περπατάνε στην όχθη της
και μεγάλα βρύα , θολά νερά μαγεμένα όντα
και μεγάλα μικρά και τεράστια ψάρια να ζει μαζί τους.
Να επιβιώνει και ταυτόχρονα αυτή η μικρή γοργόνα
να μαζεύει και να φροντίζει κι άλλα χαμένα
εγκαταλελειμμένα η διωγμένα πλάσματα του βυθού
και της όχθης.
Έτσι σιγά σιγά με τα χρόνια όλοι μέσα
σ αυτό τον παραμυθένιο κόσμο του βυθού,
με τα πότε διάφανα νερά και πότε άγρια και σκοτεινά,
άρχισαν να την μαθαίνουν και να την σέβονται,
για το υπέροχο έργο της για την αγάπη της
και την μεγάλη προσφορά της σ όποιον την είχε ανάγκη.
Ένα βράδυ με μια υπέροχη πανσέληνο
που λαμπύριζε παίζοντας πάνω στα ασημόγκριζα
νερά της λίμνης,
εκεί που έσχιζε τα νερά είδε έναν κύκνο
μεγάλο με χρώματα από χρυσό,
να βυθίζεται μέσα στα νερά της λίμνης
χωρίς καμία αντίδραση.
Κολύμπησε κοντά του τον έπιασε με τα όμορφα χέρια της
η γοργόνα Ματζολίν και τον έβγαλε έξω από την λίμνη
στον αέρα να αναπνέει και μετά τον έσυρε
σε μια μικρή κρυφή γωνιά της λίμνης,
γεμάτη δέντρα του δάσους και κατακάθαρα νερά,
όπου ήταν μια σπηλιά και εκεί μέσα ,το σπίτι της Ματζολίν,
ένα υπέροχο σπίτι που φωτιζόταν από ψηλά
από μια μεγάλη στρογγυλή τρύπα που μοίραζε
όλο το φως του κόσμου μέσα χιλιάδες όστρακα,
χιλιάδες κοχύλια χιλιάδες χρώματα της θάλασσας
του ουρανού της γης και της λίμνης.
Πόσο μαγικό ήταν αυτό το παραδεισένιο σπίτι,
όριζαν αυτήν την σπηλιά σαν ένα από τα θαύματα του κόσμου
εκεί μέσα κολυμπούσαν ζούσαν και ανέπνεαν,
απ όλα τα πλάσματα της φύσης και της λίμνης
που είχε κοντά της η γοργόνα η νεράιδα η πριγκίπισσα
του βυθού Ματζολίν
Την επόμενη μέρα όταν πήγε,
να δει τον χρυσό κύκνο
η μικρή όμορφη γοργόνα μας με τα καταπράσινα μάτια
και τα χρυσό κόκκινα μαλλιά , όταν τον πλησίασε σιγά σιγά
άνοιξε αυτός τα μάτια του και τότε συναντήθηκαν
δυο βλέμματα με τα ποιο υπέροχα μάτια του κόσμου .
τα καταπράσινα διαμάντια που έλαμπαν στην μέρα
και άστραφταν στην νύχτα της ματζολίν
και τα καταγάλανα σαν τα σμαραγδένια νερά της λίμνης
και του ουρανού,
μάτια ενός νεαρού ανθρώπου.
Την μέρα ο χρυσός κύκνος μεταμορφώθηκε
σ ένα πανέμορφο νεαρό παλικάρι , ο πόσο όμορφο ήταν
από την μια η ομορφιά της λίμνης και του βυθού
κι από την άλλη η ομορφιά της γης και του ουρανού,
μαζί
και να η αγάπη φούντωσε για τους δυο νέους,
ο έρωτας τα λόγια η ψυχές τους το πάθος η χαρά της ζωής
με υποσχέσεις από τον νεαρό Σαμίρ που πολέμησε
για να κατακτήσει την Ματζολίν
κι αν έχασε , η μοίρα και η τύχη τους έφερε πάλι κοντά.
Με την λατρεία και απόλυτη αφοσίωση στοργής
από την Ματζολίν,
έτσι οι επόμενες μέρες βδομάδας μήνες
για αυτά τα δυο πλάσματα
του κόσμου ήταν μόνο ευτυχία ταξίδια
και υπέροχες στιγμές,
στιγμές σαν αυτές που λάμπουν τα χρυσά όνειρα
όταν δυο πλάσματα του κόσμου αφιερώνουν την ζωή τους
το ένα στο άλλο για πάντα.
Έτσι η μικρή γοργόνα Ματζολίν συνέχισε
με τον αγαπημένο της Σαμίρ της γης και του ουρανού,
να αγαπάνε όλα τα πλάσματα του κόσμου
και να προσπαθούν να κάνουν το καλό
σ οποίους τον χρειαζόταν
το είχαν ανάγκη η τους το ζητούσαν.
Εκεί μέσα στα μυστικά βάθη της λίμνης,
των ωκεανών στις απέραντες θάλασσες του κόσμου
και στα σύμπαντα του ουρανού , όπου τα χρυσάφια και τα πλούτη
δεν είχαν καμία αξία μα μόνο η προσφορά και η αγάπη.
Έτσι έζησαν η πριγκίπισσα Ματζολίν
και ο νεαρός άνθρωπος Σαμίρ
ευτυχισμένοι κι εμείς όλοι που τους γνωρίσαμε,
μα κι αυτοί που δεν τους γνώρισαν,
και έζησαν αυτοί καλά
και εμείς πολύ καλύτερα...
ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ
