Η ΣΤΙΓΜΗ

     22/9/2014

Η ΣΤΙΓΜΗ.

Παραμύθι μύθοι μύθοι  το κουκί και το ρεβίθι 

δώσ’ του κλώτσο να γυρίσει παραμύθι 

να αρχινήσει!

Εκεί στην άκρη του ουρανού, όταν ο ήλιος 

κουρασμένος αφήνει

τ' αλόγα του να ξεκουραστούν

απ’ την σκληρή διαδρομή ανάμεσα από σύννεφα 

και καταιγίδες 

και ψηλά στα ατελείωτα ύψη του ουρανού 

και του ορίζοντα ,

εκεί κοντά στο λιβάδι που ξεκουράζονται 

τ' αλόγα του Ηλίου

είναι οι αποθήκες της νύχτας.

Εκεί που φυλάνε όλα τ’ αστέρια του κόσμου, 

τους πλανήτες, τα φεγγάρια και τους ήλιους.

Εκεί είναι αόρατες κρυμμένες στέγες που 

φυλάνε 

ανάμεσα στα σύννεφα με μαγικό τρόπο 

και χωράνε όλο τον κόσμο.

Έτσι, ανάλογα με τις ανάγκες της μέρας, 

της εβδομάδας, του μήνα και του χρόνου 

βγαίνουν τ’ αστέρια, 

οι Ήλιοι κι ακόμα κι οι γαλαξίες .

Τι είναι μόνιμοι οι γαλαξίες στον ουρανό;

Όχι,   είναι ανάλογα με την μέρα και την

 νύχτα

 είναι ανάλογα με την στιγμή.

Γιατί η στιγμή ήταν κάποτε λένε, τόσο 

μεγάλη 

που εξουσίαζε όλο τον κόσμο... 

Ναι, η πριγκίπισσα "στιγμή"...

Δεν την ξέρεις εεε;

Ούτε και το παραμύθι

ξέρεις, για τ' αστέρι που έγινε τόσο μικρο 

που τελικά το φώναζαν στιγμή;  

Ε λοιπόν, 

μια φορά κι ένα καιρό ψηλά στον ουρανό 

ήταν ο βασιλιάς Αστέρης 

που κυβερνούσε όλο τον κόσμο, μαζί με την

 βασίλισσα του 

την νεράϊδα των αστεριών και την μικρή

 πριγκίπισσα "στιγμή"

που κάποτε θα κυβερνούσε όλο τον κόσμο 

όλα τ' αστέρια,

τους ήλιους, τους γαλαξίες κι όλη 

αυτήν την απεραντοσύνη  

που μας αγκαλιάζει μέσα σ’ ένα απεριόριστο 

σύμπαν .

Πολύ ευτυχισμένη “η στιγμή" έβγαινε μαζί 

με τ΄ άλλα αστέρια 

τα βράδια και χαιρόταν να φωτίζει κι αυτή 

τον κόσμο 

και να ταξιδεύει και να την βλέπουν 

σε διάφορους πλανήτες 

να την χαίρονται. 

Γιατί πρέπει να σας πω, ότι σαν πριγκίπισσα

είχε τόσα χρώματα που άλλαζε κάθε στιγμή 

κι ήταν 

πολύ εντυπωσιακό αστέρι, ξεχώριζε πάντα στην απεραντοσύνη του ουρανού.

Ένα πρωινό λοιπόν αποφάσισε η στιγμή, 

να μην πάει 

όπως όλα τ’ αστέρια στις μεγάλες αποθήκες 

του ουρανού 

εκεί που ξεκουραζόταν όλα απ’ τις νύχτες 

όλου του κόσμου,

άλλα να μείνει στην μέρα και στο φως

 του Ηλίου

και να ταξιδέψει και σ’ άλλους πλανήτες 

πιο μακρινούς, 

όπως και το έκανε...

Ακολούθησε τον Ήλιο με τα χίλια αλόγα του 

κι έτρεχε πίσω του στις κορυφές του ουρανού.

Ο Ήλιος όμως σε κάποιο μέρος του γαλαξία 

συναντιόταν 

με άλλους πολλούς Ήλιους κι εκεί η ατμόσφαιρα 

γίνονταν αποπνικτική,

έλιωναν τα μέταλλα, οι βράχοι και τα νερά 

εξαφανίζονταν,

τα χώματα γινότανε άμμος, που την σκορπούσαν

 στο σύμπαν, οι άνεμοι των ουρανών. 

Εκεί η μικρή στιγμή κατάλαβε το λάθος της 

και το μικρο αστεράκι άρχισε να σκορπάει

στους τέσσερις ορίζοντες και να εξαφανίζετε στις σκουλικότρυπες του σύμπαντος. 

Και ποιος να σώσει την στιγμή; 

Εξαφανίζονταν σιγά σιγά μέχρι που δεν έμεινε

 τίποτε

απ’ την στιγμή στο κόσμο, παρά μια μικρή 

σκονιτσα

 να ταξιδεύει μόνη στο σύμπαν...

Μια σκονίτσα που τ' όνομα της ήταν "στιγμή" 

κι όχι ένα αστέρι, πριγκίπισσα του κόσμου! 

Ω  τι θλίψη για τον πάτερα της εκείνο το βράδυ!!!

Όλα τ' αστέρια άφησαν ένα σκοτεινό ουρανό   

να κλαίει δεν βγήκε κανένα να φωτίσει, ούτε κανένα φεγγάρι,

ούτε εδώ στην γη η σελήνη μας, δεν μας φώτισε 

καθόλου  

κι αποφάσισαν ν' αφήσουν κάτι απ' το λίγο, 

κάτι απ' την στιγμή αιώνιο ... 

Έτσι η στιγμή, έγινε απαραίτητη σ' όλο τον κόσμο.

Κι όλοι έχουμε τις χιλιάδες, εκατομμύρια στιγμές

 μας  που μας κάνουν μια ζωή!  

Η στιγμή που διαρκεί όσο ένα ανοιγόκλεισμα 

των ματιών, έγινε χιλιάδες στιγμές, όσα χιλιάδες

 είναι τ' αστέρια 

που αξίζουν σαν θησαυρός σ' όλο το σύμπαν     

και θυμόμαστε έτσι πάντα και την πριγκίπισσα 

"στιγμή" που   έδωσε την ζωή της

για να εξερευνήσει μια μέρα...

Κι έζησαν από 'κεί και μετά όλα τ' αστέρια 

κι οι πλανήτες καλά και 'μείς καλύτερα.  

Προσέχετε όμως, καμιά φορά στον ουρανό  

αν δείτε καμιά σκονιτσα ν' αλλάζει χρώματα 

δεν θα είναι απλή σκονιτσα,

μα το αστεράκι “στιγμή" η χαμένη 

μας πριγκίπισσα των ουρανών. 

Λένε ότι αν πάθει κάτι η μικρή σκονιτσα “η στιγμή"

 μπορεί να χαθεί όλος ο κόσμος. 

Λένε πάλι ότι , όλο το σύμπαν μίκρυνε για να ‘ναι 

πιο μικρο απ' την χαμένη πριγκίπισσα στιγμή! 

Χαχαχα γι' αυτό ας προσέχουμε όταν αναπνέουμε 

αν καμιά σκονιτσα φωτεινή μπει μέσα μας, 

με την ανάσα μας μπορεί να χάσουμε όλο τον κόσμο  

γι’ αυτό και ας τιμάμε τις στιγμές όλης της ζωής μας

 για να έχουμε μια καλή ζωή με υπέροχες στιγμές...

 Όνειρα γλυκά... 

                              ΠΟΙΗΣΗ  Σωτήρης Σπηλιώτης

ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΑΘΗΝΑ ΚΙΛΙΜΑΤΖΟΥ

                                            

ΟΝΕΙΡΟΑΦΗΜΑ

    17/9/2014

Ονειροάφημα

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Το πιο όμορφο παραμύθι στην ζωή μου  

μου το έλεγε ο παππούς ο Γιάννης, 

με φώναζε κοντά του και με ρωτούσε:

Λοιπόν μικρέ κι άτακτε Σωτήρακη 

ποιο παραμύθι θα πούμε και σήμερα;

Θέλεις εκείνο με τις πεταλούδες τις πολύχρωμες 

που ζουν στην μακρινή χώρα με τις νεράϊδες;

Θέλεις εκείνο με τα μικρά ελαφάκια 

που ζούσαν στην χώρα του παραδείσου, 

με τα φτερωτά ελεφαντάκια ή μήπως

 με τους πολεμιστές;

Και γελούσε πονηρά γιατί ήξερε, 

ήξερε πως ένα ήταν το παραμύθι 

που με μάγευε που άνοιγαν τα μάτια και τ΄ αυτιά

διάπλατα.

Δίπλα στο παράθυρο 

με τα ξύλινα περβάζια

κάτω από την λάμπα την μαυρισμένη 

απ' το πετρέλαιο δίπλα στο τζάκι

που άφηνε το φως δανεικό λες 

να ξεμυτίσει στο δωμάτιο μου κι έκανε τις σκιές

ζωντανούς θρύλους να παίζουν κοντά μας ιστορίες

απ΄ τα κρυφά μας του νου στολίδια,

έμπαινα σε μια βάρκα και ταξίδευα μαζί με τα λόγια

του Παππού σε μακρινές χώρες, σε όρια 

και σε σύνορα παραμυθένια

και τ' όνομα αυτού του παραμυθιού ονειροάφημα. 

Χα χα χα γελούσε ο παππούς!!!

-Καλά λοιπόν αυτό θα πούμε,

τ΄ ονειροάφημα  το παραμύθι που κρεμάει τις καρδιές 

να στεγνώσουν κι αφήνει τις σκέψεις

να χαρούν την φαντασία του αγνώστου. 

Μια φορά κι ένα καιρό σε μια χώρα μαγική, 

όμορφη πολύ μία διαφορετική χώρα,

ζούσαν πολίτες που 'χαν ένα μόνο προτέρημα  

να βλέπουν όμορφα όνειρα.

΄Ετσι λοιπόν, αυτή η χώρα γινόταν όλο και ποιο όμορφη 

με πολλά χρώματα, ατέλειωτα λουλούδια 

απίστευτα και απίθανα ζωάκια

χιλιάδες Ανατολές και Δύσεις.

Πόλεις παραμυθένιες με προκυμαίες

και φανταστικά λιμάνια, βουνά καταπράσινα, υπέροχα

γεμάτα δάση με δέντρα πανύψηλα που εκεί ζούσαν 

Κένταυροι νεράϊδες και πολλά μαγικά πλάσματα 

κι άνθρωποι όμορφοι πολύ με προτερήματα 

και καλοσύνη με αγάπη και συμπόνια,

που όταν συναντιόντουσαν εκτός από καλημέρα χαμογελούσαν

κι αγκαλιαζόνταν  και ρωτούσαν  με ενδιαφέρον

"Είσαι καλά; Τι θέλεις να κάνω για σένα;

Αγάπη, ομορφιά κι ενδιαφέρον...

Ωωωω τι μαγική χώρα !!!

Δεν είχαν έναν να κυβερνάει, μα πολλοί νοιαζόνταν 

για να ΄ναι όλα όμορφα.

Οι καταιγίδες, η κακία, η απανθρωπιά  

και το μίσος έλειπαν απ΄ αυτήν την υπέροχη χώρα 

την "ονειροχώρα". 

Το μόνο που 'ταν δύσκολο ήταν όταν ξυπνούσαν 

οι πολίτες της, περνούσαν από ένα χώρο σαν τελωνείο

ή σαν σύνορα να φανταστείς

κι εκεί άφηναν όλα τα όνειρα φεύγοντας, 

μέχρι την άλλη μέρα .

Ο χώρος αυτός λέγονταν ονειροάφημα.

Έτσι πάντα αυτή η χώρα με τα τόσα καινούρια όνειρα 

γίνονταν καλύτερη πιο όμορφη, πιο παραμυθένια

αχ ο παππούς, έλαμπαν και τα δικά του μάτια 

όταν μιλούσε για την ονειροχώρα,   

σαν να την ζούσε κάθε μέρα...

Σαν να ' ταν  κάθε μέρα πιο χαρούμενος !!!

Γιατί αυτός τα βράδια  μπορούσε 

και ζούσε εκεί κι έβλεπε το μέλλον φωτεινό 

μακρυά από τα σκοτάδια της Γης .

Έτσι λοιπόν Σωτηράκη μια φορά 

πέρασαν κάποιοι κακοί άνθρωποι 

απ' το ονειροάφημα κλέβοντας 

απ' τα όνειρα την μαγεία και την ελευθερία 

της σκέψης, την χαρά του απροσδόκητου ονείρου 

και την έκπληξη του άγνωστου. 

Ήθελαν με κακία να κλείσουν αυτή την είσοδο στα όνειρα!!!

Να καταργήσουν αυτήν την μαγική χώρα του ύπνου!!! 

Πω πω Παππού και τι έγινε;

Δύσκολα  πολύ δύσκολα στεναχώρια για τα μαγικά ευτυχισμένα πλάσματα 

της ονειροχώρας 

και για πρώτη φορά αποφάσισαν να μείνουν

 πάνω από μια νύχτα όλοι... 

Να δουν πολλά πολλά όνειρα κι άλλα κι άλλα 

και να καταφέρουν να επαναφέρουν την μαγεία

και την ομορφιά .

Έτσι αυτοί που ' ταν μέσα στην ονειροχώρα αποφάσισαν

να μην γυρίσουν τα πρωϊνά μα ν' αναπληρώσουν

αυτές τις κακές ανθρώπινες ενέργειες 

με περισσότερο καλό,  με αγάπη  

και να προσπαθήσουν να πλέξουν

με τα όνειρα ότι είχαν κλέψει αυτοί οι κακοί . 

Έτσι  ένα κομμάτι του κόσμου των ονείρων που ειχε μαυρίσει άρχισαν σιγά σιγά 

να τ' αναπληρώνουν

 μ' άλλα ευτυχισμένα όμορφα όνειρα,

 με χιλιάδες καινούρια αγγελικά σύννεφα, 

με νέους ουρανούς και θάλασσες

και με ιστορίες πολλές, διαφορετικές, άγνωστες

κι ευτυχισμένες... 

Στολίδια και  πρίγκιπες, νεράϊδες, παραμυθένιες χώρες 

ευτυχισμένες μέρες και χαμόγελα... 

Έτσι λοιπόν όταν αποφάσισαν να φύγουν ένα πρωϊνό 

και προχώρησαν στο ονειροάφημα, 

η ονειροχώρα ήταν το ίδιο όμορφη, 

παραδεισένια κι ευτυχισμένη όπως και πριν. 

Εκεί, στο ονειροάφημα ξέχασαν ότι κι αν έκαναν

και συνέχισαν την ζωή τους. 

Εκεί είναι, που σ' αφήνω κι εγώ εσένα Παππού Γιάννη

κι αν δεν σε γνώρισα ποτέ στην ζωή μου  

εκεί είμαστε μαζί, στην ονειροχώρα

κι είμαι τόσο ευτυχισμένος όταν σ αφήνω 

στο ονειροάφημα γιατί είσαι 

τόσο καλός, ξέρεις τόσα πολλά και ξέρω 

ότι κι αύριο θα 'μαστε μαζί  

κι αύριο κι αύριο σ' όλα τα όνειρα μου που μπορώ 

να γίνομαι κοντά σου καλύτερος .

Πολλές φορές στα παραμύθια τα όνειρα είναι  

πιο αληθινά απ' την πραγματικότητα  

και μας ακουμπάνε

σε μαγικά μαξιλάρια με άμαξες, που μας ταξιδεύουν 

σε ουρανούς και θάλασσες σε πλανήτες κι αισθήματα

κι είναι όλα τόσο μεγάλα τόσο όμορφα

τόσο ευτυχισμένα, που το παραμύθι 

κι η ζωή έχουν το ίδιο τελωνείο,

που λέγεται ονειροάφημα.

Καληνύχτα λοιπόν Παππού, 

ή καλημέρα ...

Κοιμήθηκες μικρέ Σωτηράκη και χαμογελάς ευτυχισμένος;

Ας πάω κι εγώ να κοιμηθώ...

Έξω χιονίζει πάλι...

Ευτυχώς το τζάκι έχει αρκετά ξύλα να κάψει ως το πρωί... 

Καληνύχτα σ' όλους 

όνειρα γλυκά και μαγεμένα.

                                    ΠΑΡΑΜΥΘΙ  Σωτήρης  Σπηλιώτης

                                                             ΖΩΓΡΑΦΟΣ     ΑΝΤΖΕΛΑ